Η δολοφονία του δεκαεννιαχρόνου παλληκαριού Άλκη Καμπανού οπαδού του Άρεως με φερόμενο ως δράστη έναν εικοσιτριάχρονο, μόνο έκπληξη δεν αποτέλεσε. Η βία έχει γίνει πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς! Γιατί να είναι έκπληξη; Αυτό που συνέβη, λοιπόν, στη Θεσσαλονίκη μόνο τους ασάλευτους από τη μηδενιστική νιρβάνα θα εξέπληττε, που δυστυχώς είναι πολλοί. Ας ξεκινήσω …ανάποδα το κείμενο.
Στο πλαίσιο των αθλητικών περιπάτων μου, ο δρόμος συχνά με φέρνει έξω από δημοτικά και γυμνάσια της πόλης, στον αύλειο χώρο των οποίων βρίσκονται πολλά παιδιά. Άλλα παίζουν, άλλα ακούν μουσική και άλλα, ακούστε, προτρέπουν στους παραπλήσιους συνομήλικους τους να πάνε να ασκήσουν την γενετήσια πράξη ως παθητικοί. Κάποια άλλα απευθύνονται με την ένταση της φωνής τους στο τέρμα, σε παρευρισκόμενους εκκολαπτόμενους άντρες με τους γνωστούς μειωτικούς χαρακτηρισμούς προς την αναπτυσσόμενη αντρική φύση τους. Και φυσικά ο “διάλογος” τους διανθίζεται με την πασίγνωστη ελληνική λέξη με τα τρία α και κάποιες “ψιλές” που πέφτουν!
Παραφύση συμπεριφορές από λιλιπούτειους ανθρώπους. Καλή μου φίλη πρόσφατα, μου περιέγραψε πως νεολαίοι το τελευταίο διάστημα περνούν από την γειτονιά της και βγάζουν άναρθρες κραυγές και ουρλιαχτά. Στην παρατήρηση που τους έγινε, απάντησαν θρασύτατα…με βαριά κοσμητικά επίθετα. Κορίτσια που περνούν από εκεί, περιγράφουν δυνατά και με κάθε γλαφυρότητα τις ερωτικές επιδόσεις τους μη αναλογιζόμενες απολύτως τίποτα. Είναι και δεν είναι 15-20 χρονών αγαπητοί μου, με την ήβη τους να μην μετρά πολλά χρόνια. Στο κάλεσμα τους για να κάνουν ησυχία, σου ξεστομίζουν ουρανομήκεις λεκτικές αθλιότητες που σε κάνουν να κοκκινίσεις από ντροπή. Άλλοι ανήλικοι ξημεροβραδιάζονται μπροστά σε μια οθόνη στις οικίες τους και σε internet καφέ παίζοντας πολεμικά παιχνίδια και παιχνίδια με πέτρες, λοστάρια, μολότοφ, τσεκούρια και σιδερένιες γροθιές. Πείτε μου τώρα… Αυτά δεν θα μετουσιωθούν σε πράξη στην πραγματική ζωή;
Διερωτώμαι αμέτρητες φορές, ποιοι και πόσοι γονείς αφήνουν τα παιδιά τους να γίνονται βίαια, αγενή και αναιδή σαν αυτά που προλόγισα πατρονάροντας μάλιστα διαρκώς την παιδική τους αθωότητα; Κάνουμε τα πάντα για να μεγαλώσουν τα βλαστάρια μας κατά αυτόν τον τρόπο και μετά η κλασική μας πτώση απ’ τα σύννεφα για τους ξυλοδαρμούς, τους βιασμούς, τους σκοτωμούς και τη βεβήλωση άυλων και υλικών πραγμάτων. Και αν τυχόν τα τραβήξεις το αυτί, θα τρέξουν να κρυφτούν κάτω από τα “φουστάνια” της δημοκρατίας (όπως έγραψε κάποιος) και του άκρατου δικαιωματισμού (sic).Τα παιδιά αυτά κυρίες και κύριοι ,δεν τα έφερε ο πελαργός μήτε μεγαλώνουν από μόνα τους. Συμπέρασμα; Πόσα παλληκάρια επομένως, σαν τον Άλκη, θα δολοφονηθούν για να νιώσουμε στο πετσί μας την πραγματικότητα η οποία ¨πέφτει¨ διαρκώς επάνω στα κεφάλια μας; Μα εμείς στρουθοκαμηλίζουμε νίπτοντας τας χείρας μας παρακαλώ, ως άλλοι Πόντιοί Πιλάτοι. Και ύστερα αγανάκτηση και αντιδράσεις με προβολή μιας παχυλής υποκρισίας χωρίς να μας σοκάρει το απύθμενο μέγεθος της. Και έτσι όταν αντιδράς εκ των υστέρων και δέχεσαι ως φυσιολογική κατά μεγάλο βαθμό την ανωμαλία μέσα στην οποία ζεις, η μία συμφορά θα διαδέχεται την άλλη. Νόμος! Και συν εκείνο που αντίκρυσα πρόσφατα γραμμένο σε τοίχο, δεν απέχει πλέον από την σύγχρονη κατάσταση. Τι διάβασα; “Από Τύχη Ζούμε” Εάν νομίζετε πως είναι παρατραβηγμένο κοιτάξτε λιγάκι γύρω σας. Συνεχίζω… Εμείς όμως κάνουμε σα να μην συμβαίνει τίποτα ή να μην μας αφορά και ησυχάζουμε τη συνείδηση μας, λέγοντας της… “Δεν θα τύχει τίποτα μωρέ, ούτε σε μένα ούτε στα παιδιά μου”. Η λεγόμενη όμως “στραβή” πάντα καραδοκεί, από πολλές απόψεις, στο επόμενο λεπτό.
Επιτέλους, ας σταματήσουμε να ποιούμε την νήσσαν και ας ομολογήσουμε την πικρή αλήθεια. Είμαστε μια αθεόφοβη γενιά που δεν υπολογίζει τίποτα, έχει έφεση στη διάλυση, βαδίζει στη σίγουρη ατιμωρησία, δημιουργεί αγρίμια και έτσι είναι ικανή για κάθε αχρειότητα. Το ύφος μπλαζέ από μετριότητες και των δύο φύλων, η ξιπασιά, η μεγαλομανία, τα δεσμά μιας άρρωστης ομηρίας με την τρυφηλότητα και την καλοπέραση, ο νυχθημερόν διαγωνισμός ματαιοδοξίας και προπαντός ο μη φόβος τιμωρίας, ώθησαν και ωθούν ειδικά τους νέους να θεωρούν τους συνανθρώπους τους αναλώσιμα υλικά και να τους εξοντώνουν σωματικά αλλά και ψυχικά. Και επειδή η λέξη μέλλον μας περνά από το μυαλό, καμία μα καμία κοινωνία δεν μπορεί να ευημερήσει όταν έχει χάσει την ικανότητα να διακρίνει τα τόσο εξόφθαλμα λάθη της. Και μάλιστα όποιος τονίζει αυτά τα λάθη με τη λογική, γίνεται υποδειγματικός μισητός στόχος. Τον κατηγορούμε και τον εξοστρακίζουμε ως οπισθοδρομικό. Και αφού θα μείνουμε πάλι στα ευχολόγια ,το μόνο σίγουρο είναι πως οι νεκροί… θα επιστρέψουν. Μόνο που δεν θα επιστρέψουν πίσω στον επίγειο βίο, ούτε ο Άλκης, ούτε η Ελένη, ούτε ο Μανώλης, ούτε η Γαρυφαλλιά, ούτε ο Βαγγέλης, ούτε ο Νίκος, ούτε ο Μιχάλης και ούτε η Μυρτώ θα γίνει όπως ήταν πριν το βιασμό και την κακοποίηση της. Και πόσες άλλες αδικοχαμένες υπάρξεις που δεν θυμάμαι αυτή τη στιγμή. Ας είναι αναπαυμένες οι ψυχές τους.
Επιμύθιο. Όταν πλειστάκις σπέρνεις εν γνώσει σου σπόρους θυέλλης, θα θερίσεις ανέμους ποικιλόμορφης σήψης. Και δυστυχώς αυτήν τη τεράστια σήψη που συνεχώς αιμορραγεί, εμείς την καλλιεργήσαμε. Και όλη αυτή η δυσωδία που βγαίνει από παντού λόγω της αποσυνθέσεως, δεν είναι παρά η πληρωμή μας για την αέναη ύβρι απέναντι στους εαυτούς μας, απέναντι στα παιδιά μας και απέναντι στο χώμα στο οποίο πατάμε. Ποικιλόμορφες κρίσεις και πανδημία Covid-19 απλά “ξέβρασαν” τα μουχλιασμένα κατάλοιπα μας. Και μην αναφερθεί κανείς στις εξαιρέσεις. Ναι υπάρχουν. Παντού! Σε οικογένειες, σε σχολεία, σε ομάδες, σε συλλόγους, σε χώρους εργασίας ως επιβεβαιωτικές όμως, του κανόνα. Διδάσκαλοι, γονείς, συγγενείς, ιερείς, προπονητές, φίλοι καταβάλλουν μεγάλες προσπάθειες για να διατηρούν τις ισορροπίες ως αναχαιτιστικός μηχανισμός σε αυτό το πυκνό έρεβος που κάλυψε σχεδόν τα πάντα. Συμπληρώνω ή μάλλον συμπληρώνει ο William Shakespeare την επικεφαλίδα : “Η Κόλαση είναι άδεια. Όλοι οι δαίμονες είναι εδώ” και κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να πάμε στην …άλλη κόλαση. Διότι όπως είναι γνωστόν η είσοδος εκείνης είναι στρωμένη πάντα με “καλές” προθέσεις!
