Η γλώσσα κάστρα καταλεί και κάστρα θεμελιώνει Γράφει η Βασιλεία-Σίσσυ Ραμπίδου     

Ασταμάτητος ο χρόνος από την εμφάνιση της ζωής κυλάει και παρ’ όλες τις εξελίξεις & βελτιώσεις, τις εκσυγχρονίσεις, όταν ο άνθρωπος ανακάλυψε τον λόγο, πήρε στα χέρια του ένα βαρύ, ισχυρό όπλο, το καταστροφικότερο όλων κι είναι το μόνο που ισχύει & παραμένει το ίδιο πανίσχυρο στους αιώνες.

Είναι η γλώσσα που χρησιμοποιούμε ως συνεννόηση. Σε όποια εθνικότητα, σε όποιο λαό, σε όποια χώρα, έχει διαχρονικά την ίδια ισχύ, γκρεμίζει κάστρα και ουρανοξύστες μ’ αυτή την άχρονη δύναμή της. Έχει την ίδια ιδιότητα, το ίδιο αποτέλεσμα.

Το γκρέμισμα ή το χτίσιμο ….

Η δύναμη του φαρμακερού λόγου, της άσχημης γλώσσας, είναι ικανή για τα πάντα. Είναι αυτός ο λόγος που με το συντριπτικό του χτύπημα, ισοπεδώνει όπου θέλει, όταν θέλει, αυτά που θέλει. Αυτό το αιφνίδιο, ύπουλο χτύπημα, το σκοτεινό και αόρατο. Το θύμα είναι η ψυχή, η αξιοπρέπεια κι όλη αυτή η ελπίδα της ζωής.

Δημιουργούνται οι εμμονές της ζήλειας & της αντιπαλότητας, που καλμάρονται με την ευχαρίστηση της ταπείνωσης των άλλων, σπέρνουν φόβο και ψυχική ερήμωση.

Όμως ο λόγος σαν μέσο έκφρασης δεν φταίει. Φταίνε οι μαύρες ψυχές που τον εκφέρουν. Φταίει ο σκληρός, πονηρός, επίβουλος άνθρωπος που τον ξεστομίζει.Φταίνε οι λέξεις που γίνονται σφαίρες που διαλύουν και αποτελειώνουν τα πάντα.

Ο λόγος ο γλυκός, η άλλη παράμετρος, εκφραστής των καθαρών ψυχών χωρίς ιδιοτέλεια. Η γλώσσα, η θέρμη της αβρότητας, που αγκαλιάζει, συνταιριάζει, ομορφαίνει, στολίζει, ακαριαία δίνει ανάσα, δημιουργεί όνειρο, υψώνει, δρασκελίζει το παράταιρο.Χτίζει την αισιοδοξία στον πόνο των άλλων, ενθαρρύνει κάθε μοναχική εγκλωβισμένη ύπαρξη, στις παγίδες της ζωής.

Ένας ήλιος μεταφυσικός που λιώνει τον πάγο με τα λίγα & τα πολλά του. Σκορπά αυτοεκτίμηση και αγάπη. Μαζεύει ένα-ένα και ξαναχτίζει τα συντρίμμια. Μια νέα ζωή αρχίζει να ανασαίνει. Πόσα αληθινά δώρα από άνθρωπο σε άνθρωπο!

Ο λόγος της γλώσσας και του νου, ο πανίσχυρος καταλύτης και αναστηλωτής. Ο εχθρός και ο φίλος.

       Σήμερα γιορτάζω

Κακόβουλε φίλε μου κράτα τα δώρα της υποκρισίας σου. Δώρα που τρέφουν & διασκεδάζουν τον εγωισμό και την υπεροχή σου. «Ο λόγος σου με χόρτασε και το ψωμί σου φάτο» που έλεγε και ο λαός. Το λένε και σήμερα όσοι αντιλαμβάνονται & μένουν στα λίγα κι αληθινά!