Όσες και όσοι με γνωρίζουν καλά, ακούνε συχνά την παρακάτω έκφραση από μένα ¨Αν θα ζούμε¨, όταν πρόκειται να κανονίσουμε με φίλους και συναδέλφους κάτι στο κοντινό ή στο απώτερο μέλλον. Αυτή η έκφραση πέραν του μαύρου χιούμορ της, είναι και μια πραγματικότητα που σαν επικρεμάμενη δαμόκλειος σπάθη, ωσάν τη Μόρα ένα πράμα, βρίσκεται ακατάπαυστα πάνω από το κεφάλι μας.
Ως άνθος μαραίνεται και ως όναρ παρέρχεται, λέει ο υμνωδός για την επίγεια παρουσία μας. Έτσι είναι. Νομίζεις πως έχεις αμέτρητο χρόνο εδώ, πως έχεις μπόλικο καιρό ακόμα να περάσεις με τον καλό σου ή την καλή σου, τους φίλους, τους συγγενείς, τα παιδιά σου… αλλά ένα τσακ και έφυγες. Και αντί αυτό το τσακ να μας διδάξει σύνεση και πραότητα, λόγω του ότι το πέρασμά μας από τον πλανήτη γη είναι σύντομο και ενδεχομένως να διακοπεί άξαφνα, κάνει ακριβώς το αντίθετο. Δημιουργεί ανθρώπους αποβλακωμένους από το χρήμα, τον πλούτο, τις επικές διαμάχες για τις κληρονομιές και τους παραδίδει ολοκληρωτικά στη λαγνεία της ύλης και της ματαιοδοξίας, μη μπορώντας να αντιληφθούν στο ελάχιστο πως τίποτα από τα προηγούμενα δεν τα παίρνεις μαζί σου όταν ταξιδεύεις για τα επέκεινα και μπορείς να τα χάσεις στο δευτερόλεπτο.
Λες ανθρωπάκο εγωιστικά ¨Έχω, έχω, έχω σπίτια, εξοχικά σε παραθαλάσσια μέρη¨ και μια φωτιά στα κάνει αποκαΐδια σε δέκα λεπτά. Λες ανθρωπάκο με ύφος πριγκίπισσας. ¨Σε εκείνο το τετράγωνο οι μισές πολυκατοικίες είναι δικές μου¨ και ένας σεισμός δέκα δευτερολέπτων τις γκρεμίζει σαν σπιρτόκουτα. Περηφανεύεσαι ρε μάγκα με χολιγουντιανό τουπέ για το Jeep σου, στη full-extra έκδοση, που το πήρες 65.000€ και έρχεται μια πλημμύρα εξαιτίας μιας νεροποντής μισής ώρας και στο στέλνει μέσα στη θάλασσα μαζί με τις βάρκες .Σε πιάνει μια γριπούλα με τριανταοχτώ πυρετό, τρέμεις και εκλιπαρείς για την ίαση σου λέγοντας ¨Να τα βράσω τα λεφτά, την υγεία μου θέλω¨. Φυσικά μετά τη γρίπη, σε πιάνει αμνησία.
Τίποτα απολύτως δεν έχουμε. Αέρας κοπανιστός είναι αυτά, που θέλουν μια ελάχιστη στιγμή για να χαθούν. Προφανώς όσοι/ες συνεχίζουν αυτό το ράλι συσσώρευσης χρημάτων, στρεμμάτων, τροχών και σπιτιών με αυτάρεσκες τυμπανοκρουσίες πολλάκις… έχουν άλλες πληροφορίες για το χρονικό τέρμα και είναι βέβαιοι πως θα τα φορτώσουν σε ένα καμιόνι(sic) και θα τα πάρουν μαζί τους αφότου μας αποχαιρετήσουν μια για πάντα.
Τις βεβαιότητες αυτές, μολοταύτα, αλλά και την αγνή διάθεση για ζωή, τις παίρνει και τις σηκώνει ο άνεμος της τυχαιότητας ανά πάσα στιγμή. Αυτή την τυχαιότητα που είναι αληθινή και παρούσα στην καθημερινότητα μας, το μυαλό αρνείται να την παραδεχτεί. Είμαστε και θα είμαστε ανοχύρωτοι μπροστά σε αυτό το ενδεχόμενο του απρόσμενου τέλους ή της ξαφνικής αρρώστιας. Και αυτό το τέλος μπορεί π.χ. να επισπευστεί, διότι είμαστε στο έλεος του κάθε κακομαθημένου οδηγού, μεθυσμένου νεανία ή του κάθε υπερήλικα που ήπιε τα τσίπουρα του και έπιασε το τιμόνι. Συν αυτό έχει γεμίσει ο τόπος από ανισόρροπους που δεν θέλουν και πολύ να βγάλουν ένα μαχαίρι και να στο καρφώσουν. Επίσης, καλομαθημένοι νεανίσκοι που δεν τους είπε η μανούλα τους όχι και δεν τους μάλωσε ποτέ, είναι έτοιμοι να σε στείλουν στα θυμαράκια πετώντας (έτσι για τη φάση τους μωρέ) πέτρες, μπαλόνια με νερό και ξυράφια και οτιδήποτε άλλο τους κατεβάσει το στοκαρισμένο με πολτό αφασίας, μυαλουδάκι τους.
Αυτά τα κατευθυνόμενα πράγματα σου έρχονται την ώρα που εσύ οδηγάς και όχι μόνο όταν οδηγάς. Όταν την ατιμωρησία την αναγάγεις σε φετίχ, ως κοινωνία και ως πολιτεία ε… τότε υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να το πληρώσεις με την ίδια σου τη ζωή. Τα λούζεσαι τώρα ρημάδα κοινωνία γιατί εσύ ζήτησες εν πολλοίς την επέλαση της ανεξέλεγκτης συμπεριφοράς και του άκρατου δικαιωματισμού, άνευ όμως τιμωρίας και ευθύνης.
Ως επιμύθιο έχω να πω, πως τα βαθυστόχαστα και πομπώδη λογύδρια, οι αγέρωχες αλήθειες και οι φαιδρές πολλές φορές υπεραναλύσεις προς επεξήγηση για το απροειδοποίητο τέλος ή την αγιάτρευτη αρρώστια, την οδύνη των αθώων ανθρώπων και εν γένει τη δυστυχία και τον αέναο πόνο αυτών, με προβληματίζουν και με αγανακτούν. Δεν συντονίζονται πάντα με τις ψυχές των πονεμένων ανθρώπων αυτά. Τα δογματικά τσιτάτα ντυμένα με την προβιά της απόλυτης σιγουριάς δεν βοηθούν. Η διαχείριση του αιφνίδιου, του αδιανόητου και της αφόρητης στενοχώριας είναι πολύ λεπτή υπόθεση και δεν έχει απόλυτες απαντήσεις. Προπάντων έχει πολλή σιωπή .Δυστυχώς δεν θα επέλθει ποτέ ο συμβιβασμός μας με τον θάνατο. Μπορεί ο άνθρωπος να εξελίχθηκε, να έκανε τρομερά τεχνολογικά άλματα, να βρήκε χίλιους τρόπους να σκοτώνει μαζικά, μα δεν κατάφερε να παρατείνει αιώνια τον επίγειο βίο του. Έφυγαν, φεύγουν και θα φεύγουν οι άνθρωποι ανεξαρτήτως ηλικίας, καθημερινά δείχνοντας μας με τον πιο εμφατικό τρόπο, πως είμαστε ένα μεγάλο τρύπιο και τρωτό ΤΙΠΟΤΑ. Ασταμάτητος, ταχύς και απρόβλεπτος ο πέλεκυς της μοίρας και του πεπρωμένου, θα δημιουργεί συνεχώς σωρούς από αναπάντητα γιατί.
*Οι παραπάνω λέξεις ήταν άλλες πάνω στο γραφείο μου και άλλες μέσα στο συρτάρι περιμένοντας υπομονετικά να τις δημοσιεύσω εδώ και καιρό. Η απρόσμενη φυγή του αγαπημένου μου φίλου Σάκη Δεληγιώργη τις έβαλε στη σειρά για να καταδείξει πως αυτό το τσακ δεν κάνει διακρίσεις ακόμα και σε γαλαντόμους και ωραίους τύπους όπως ήταν ο Σάκης. Εις το επανιδείν λεβεντόπαιδο!