-Πάντως βρε Κάκκο, και ‘μεις είχαμε ξεφύγει τελείως…
-Δηλαδή πως, Χάμπο; Πως ξεφύγαμε,δηλαδή;
-Δηλαδή, είχαμε κι απ’ αυτό, είχαμε κι από κείνο…Και μολονότι είχαμε απ’ όλα, που λέει ο λόγος, δε μας έφταναν. Θέλαμε και το κατιτίς ακόμα!/
-Μήπως τα λες λίγο χοντρά, Χάμπο;
-Καθόλου! Ο άλλος είχε καινούργιο αυτοκίνητο, κούρσα πολυτελείας. Δεν ησύχαζε. Κι αν ησύχαζε αυτός, δεν το άφηνε να ησυχάσει η γυναίκα του: “Εμείς γιατί δεν έχουμε ένα τζιπ”;
-Άαα ναι. Σ’ αυτό απάνω έχεις δίκιο. Γεμισαν οι δρόμοι με τζιπ.
-Γι’ αυτό σου λέω για. Έλεγε ο άλλος τότε: “Ε καλά, να πάρουμε ένα τζιπάκι”. Του απαντούσε η κυρά του: “Έεε, όχι και τζιπάκι. Ο Λεωνίδας ο μπατζανάκης σου πήρε κοτζαμάν Τζιπάρα. Εμείς τζιπάκι; Πάντα μίζερος ήσουν βρε! Μίζερος και τσιγκούνης”!
-Ωραία τα λες, Χάμπο. Σα θέατρο, αλλά δεν έχεις άδικο. Έτσι γινόταν.
-Έτσι και χειρότερα. Και να τα δάνεια και να τα βερεσέδια! Και να το δάνειο για να ξοφλήσει το άλλο δάνειο. Χάνονταν η μπάλα!
-Έ ναι. Έβλεπε ο ένας τον άλλον και κανείς δεν ήθελε να κάνει πίσω. Δύο χιλιάδες κυβικά τζιπ ο ένας; Τρεις χιλιάδες κυβικά ο άλλος!
-Έτσι, Κάκκο. Και ξες κάτι; Το ένα είναι να έχεις. Το άλλο είν’…
-Έχει κι άλλο, Χάμπο;
-Έχει για. Το άλλο, το πιο σοβαρό είναι να το δείχνεις κάπου. Δε φτάνει μόνο να το ‘χεις. Για τον Έλληνα ειδικά, αυτό δεν είν’ ούτε το μισό! Το να ‘χεις δηλαδή. Το άλλο μισό και παραπάνω είναι να το δείχνεις σε κάποιον.
-Πράγματι, Χάμπο.
-Μα αν δεν έχεις κάπου να το δείξεις, είν’ σα να μη το ‘χεις.
-Αλήθεια,έτσι είναι!
-Το μυστικό λοιπόν, Κάκκο, είν’ να έχεις μέτρο. Μετρό στις επιθυμίες σου. Μέτρο στη ζωή. Μέτρο στα πράματα που αγοράζεις. Μετρό στη μανία ν’ αγοράζεις. Μέτρο στην επίδειξη.
-Σωστά τα λες Χάμπο. Να κάνουμε πράματα που μας ευχαριστούν πραγματικά. Τα καλά πράγματα μπορεί και να μην αγοράζονται βρε αδερφέ.
-Ευτυχώς, Κάκκο. Βάλε τη φιλία, την παρέα, την οικογένεια…Τέτοια πράματα. Ανθρώπινα.
-Πετράκη! Δύο τσίπουρα άνευ και με μεζεδάκι. Ήρθα στο κέφι!
-Τι ψυχή έχουν δύο τσιπουράκια, Κάκκο; Είν’ η καλή καρδιά και η παρέα που μετράει.
-Βρε άιντε από δω! Άιντε αφήστε μας ήσυχους. Την παρέα μας να ‘χουμε, να περνάμε καλά κι ας μη μας βλέπει κανείς.
-Ναι βρε! Δεν έχουμε! Τι μας νοιάζει αν μας βλέπουν. Αφού δεν έχουμε και τίποτα να δείξουμε. Να κάνουμε φιγούρα…
-Πόσο φιγούρα να κάνουμε με το τσίπουρο και το κασεράκι του Πετράκη, Χάμπο;
-Κι όμως, Κάκκο. Αυτό είν’ που πρέπει να δείχνουμε και να μας ζηλεύουν…που να τους τρώει το πράσινο το σκουλήκι της ζήλειας. Το τσίπουρο, το κασεράκι του Πετράκη και την καλή μας την παρέα!