Χάσαμε, φίλες και φίλοι (παλιοί και νέοι),το χειμωνιάτικο “προνόμιο” που είχε η περιοχή μας και όχι μόνο και όπως δείχνουν τα πράγματα, πολύ φοβούμαστε πως, το χιόνι θα μείνει “οριστικά” στις αναμνήσεις μας, θα το βλέπουμε μόνο στις τηλεοράσεις και στις ψηλές βουνοκορφές….
Λέμε ‘προνόμιο” γιατί, φίλες και φίλοι, είναι γνωστή η ωφελιμότητα στη γεωργία μας, στην υγεία μας και αποτελεί την πηγή συμπλήρωσης των υπόγειων δεξαμενών νερού, που είναι ένα βασικό στοιχείο για τη ζωή μας, αλλά γιατί όχι και για τόσες άλλες χαρές που μας προσφέρει..
Πτολεμαϊδα 1954. Το χιόνι άφθονο και ο χιονοπόλεμος στην αυλή του Σπύρου Ακριτίδη άναψε για τα καλά.
Στη φώτο μας ξάπλα, από αριστερά: Η Λιγομενίδου Βασιλική και ο Ακριτίδης Τάκης.
Ορθιοι, από αριστερά: Ο Αλέκος Ακριτίδης και δίπλα η μητέρα του Εύα, ο Λιγομενίδης Γιορδάνης με την εγγονούλα του στην αγκαλιά, ο Λιγομενίδης Θεμιστοκλής, ο Καζαντζής Γιώργος του Σάββα και στο μέσον γονατιστές, η Λίζα και η Ρούλα Λιγομενίδου αρραβωνιαστικιά του εικονιζόμενου Γιώργου Σ. Καζαντζή, ενώ η μικρή Νίνα Ακριτίδου, ξάπλωσε στα πόδια της μητέρας της Εύας, νοιώθει ασφαλής.
Ο οικοδεσπότης, Σπύρος Ακριτίδης, ως συνήθως, αποφεύγει τις ..κακοτοπιές.
