Ένα αντίο στον αγαπημένο μας καθηγητή Γιάννη Φραγκουλίδη.
Το μέτρο της λύπης είναι η μνημονική χαρακιά των ανθρώπινων αισθημάτων.
Η δική μου ενθύμηση παραμένει έντονη, όταν μαθητές ακόμα μας ενθάρρυνε να χορέψουμε τον Πυρρίχιο
σε κάθε σχολική εκδήλωση.
Η σεμνή του παρουσία στις εκδηλώσεις της Ευξείνου Λέσχης ήταν ένα συνειδητό πνευματικό πατριωτικό παρόν.
Τέλος η παιδαγωγική του συνέπεια ήταν εμφανής στα εργαστήρια της φυσικής, όπου πάσχιζε να μεταλαμπαδεύσει την πρακτική γνώση της ζωής και της φύσης.
+ Φ Ρ Α Γ Κ Ο Υ Λ Ι Δ Η Σ Γ.
Φως, φωταχτέρ’ ανέβζηγον , δασκαλοφωτοδότα, τη νούση πιδεξάμενε, τη γραμματί η άφνα… Δέσκαλε, πρωτοδέσκαλε και πρωτοκουρφεμένε.
Ρωμαίος έσ’νε με την ψυν και ‘ς σην φανήν ρωμαίος. Προσφυγοπαίδ’ τη Σούρμενας , τη κάμασης πουλόπον, τη ρωμανίας παραστάρ’ , τη τσιμιδί λιακόνι.
Ακρίτας κι ακριτόλαμπρος , και νουστερεωμένος, ‘ς σοι νεοντάδας έστεκες δέσκαλος κουρφεμένος. Ασούχ’ς, γλυκοκαλάτσευτος κι απερηφανεμένος.
Γλυκέμνοστα τα λόγια σου, γομάτα διαρμενίας. Τα παιδία τη κόσμονος τ’ εσά έσαν παιδία! Βαθυστικός ‘ς σο μάθεμαν ,η λάλια σ’ τραγωδία. Ατώρα όλια για τ’ εμάς γλυκύν αρωθυμία.
Κάρδια ,ντο κλαίει και συμπονεί κ’ έναν ομούτ’ ,ντο αραεύ ,κόσμον να γαλενίζει.
Τα λόγια σ’ αναράευτα και εμπροφωταγμένα, εστάλτσανε τ’ οράματα και τα νουστοχασίας..
Ολόερα σ’ παιδεμονή, κοντύλια και πλακία, τα εργαστήρια τη μαθής έσαν τ’ εσά τα ψύα. Ατά ντ’ εδίνες πλέτερα , μάραντα, μανουσάκια, μάθεμαν και κατάθεμαν ‘ς σοι νέοις και ‘ς σα παιδία.
Υψηλοτίμετον ραχίν ,έσνε ‘ς σ’ αβού την ζήσην, με τα χαβάσια τη ζωής και τα μουράτια πλέα, έρθες, κ’ εν επεπίρνιξες αρ’ ας ση γης την δέβαν..
Λαρωμονής διατρικόν κι άμον λύρας λαλίαν ,έσαν τα λόγια σ’ κατενά και τονατοστεμένα. Καθηγητή και δέσκαλε ,γραμματοφοτοδότα.
Ισοκρατία, δίκαιον, έσανε τα μουράτια σ’, με τον Θεόν, τον άχραντον, έσνε εσύ στρατέτες. ‘ Σ σον Γολγοθάν ‘κ’ επόρεσες να συντροφεύς ατόναν, ο χάρον, αγιαράευτον, επέρπαξεν το ψόπο σ’.
Δέσκαλε, πρωτοδέσκαλε, τ’ έργατα σ’ αγιασμένα, πλουμία χρυσοφόρετα , παρχαροτσιμεμένα. Τα παιδία σ’ αναστορούν τα φυσικά ,ντ’ εποίνες, θαρρεις τη κόσμι το στουράκ με τα χερια σ΄ θ’ εστήνες…
Ημέρας, χρόνια, αιώνια να ζεις ‘ς ση παραδείσι και ‘ς σ’ έργατα σ’, τ’ απλέρωτα, ο ουρανόν να δί’σοι, τα φωταξίας ισ’ πολλά, ο χάρον ‘κι νεβζίζει.
Στείλον χαπέρια ‘ς σον Θεόν, π’ ενέσπαλεν τη γην-ι, εσύ εξέρτς τα βάσανα τσιζίν, τσιζίν, αρίνι. Ας είσαι καλοδρόμετος και καλοσταλιμένος ‘ς ση παραδείσ’ τα χάταλα ξάν θ’ είσαι διασκεμένος…..!
Σημείωση συντάκτη
στη Φωτό 1: Το 1986 ο Γιάννης Φραγκουλίδης: είναι παρών στην κατάθεση στεφάνου,
που για πρώτη φορά κατατίθεται για τα 350000 θύματα της ποντιακής γενοκτονίας.
στη Φωτό 2: Ο Γιάννης Φραγουλίδης : Τιμά τους λόγιους Μελανοφρύδη-Νικολαϊδη
σε φιλολογικό μνημόσυνο το 1985
