Άμον πουλίν χειμωγγονί
επέμνα απέσ’ ‘ς σα κρύα,
αγάπην ‘κ’ έβρα ς ση ζωήν
και νέ παρηγορίαν.
Άμον πουλίν ,ντο αραεύ,
ολίγον χουλιασίαν,
επέμνα απέξ’ ‘ς σ’ εξόπορτο σ’,’ς
σα χιόνια και ‘ς σα κρύα.
Το καρδόπο μ’ανέζβηγον
κι αψιματέρ το ψόπο μ’.
κ’ εσύ ‘κι λές, ας δίγ’ ατόν
έναν χουλιάρ νερόπον.
Εγώ μονήν ψαλάφεσα
έναν βράδον ‘ς σο σπίτ’ ισ’,
κ’ εσύ γεσίρ’ εποίκες μεν
και τρέχω απ’ οπίσ’ ισ’.
Μίαν λές ‘με ‘κι θέλω ‘σε
και μίαν αγαπώ ‘σε,
‘ς σ’ εσέν ‘πη κιβενεύκεται,
εκείνος παλαλός έν.
Άψιμον είσαι ‘ς σο χονόν,
και βρούλα ‘ς σο μαγγάλ’ ι
επέκαψες κ’ εφέκες ‘μεν
έναν βούραν σαχτάρ’ ι.
Εφέκες μεν κ’ εδιάβες πλάν,
και τίναν ενεγνώρτσες,
ατσιά με τίναν κάθεσαι,
με τίναν επεντρόπ’σες;
Για πέει με πόθεν έρχεσαι,
για πέει με τίνος είσαι,
αν αγαπάς με πέ μ’ ατό,
τον τόπον όθεν κείσαι.
