Ο σεβασμός μας προς τον θεσμό της ανεξάρτητης Δικαιοσύνης πρέπει να θεωρείται ως δεδομένος, διατηρουμένου όμως του δικαιώματος κριτικής για κακώς κείμενα.
Ανέκαθεν στον χώρο της Δικαιοσύνης υπήρχαν κρούσματα εξωτερικών παρεμβάσεων, προβλήματα στο όλο σύστημα της απονομής της, ενίοτε και συντεχνιακή νοοτροπία λειτουργών της. Το ουσιώδες έγκειται στο αν μέσα σε αυτό το προβληματικό περιβάλλον ο δικαστικός λειτουργός μπορεί να διατηρήσει την ακεραιότητα και την αμεροληψία του. Ιδιαίτερα σε εποχές δύσκολες, όταν για λόγους κατανοητούς οι πολλοί «συναινούν», μεμονωμένοι λειτουργοί με συνειδητές ενέργειές τους αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση, όχι μόνον από τους συνάδελφούς τους.
Σχετική χαρακτηριστική περίπτωση αποτελούν ορισμένα επακόλουθα της δημοσίευσης των δηλώσεων του Κωνσταντίνου Καραμανλή «.. σχετικά με την εν Ελλάδι κρατούσαν κατάστασιν και το πολιτικό πρόβλημα της Χώρας….» στις εφημερίδες «Βραδυνή» και «Θεσσαλονίκη» στις 23 Απριλίου 1973, μεσούσης της δικτατορίας.
Αυθημερόν, σε ολόκληρη τη χώρα όργανα της δημόσιας τάξης κατέσχεσαν τα φύλλα των δύο εφημερίδων και οι κατά τόπους εισαγγελείς εισηγήθηκαν την επικύρωση των κατασχέσεων. Μοναδική εξαίρεση ο εισαγγελέας Φλωρίνης. Το τριμελές Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Φλωρίνης, κατόπιν εισήγησης του (σχεδόν σαραντάχρονου και με μικρό παιδί) εισαγγελέα Λάμπρου Καράμπελα, με βούλευμά του διέταξε την άρση της κατάσχεσης θεωρώντας ότι «… οι εν λόγω δηλώσεις δεν είναι στασιαστικού περιεχομένου, ….».
Την 1η Ιουνίου 1973, και σε συνέχεια αποτυχημένων παρασκηνιακών παρεμβάσεων για την ανάκλησή του, το βούλευμα εξαφανίσθηκε ύστερα από έφεση της προϊσταμένης Αρχής (Εισαγγελία Εφετών Θεσσαλονίκης), εξέλιξη άνευ ουσιαστικού περιεχομένου δεδομένου ότι τα φύλλα των δύο εφημερίδων είχαν ήδη διατεθεί στην κυκλοφορία.
Η περαιτέρω αντιμετώπιση των τεσσάρων δικαστικών, ευτυχώς για αυτούς, περιορίσθηκε μόνον στη, μετά από μικρό χρονικό διάστημα, μετάθεσή τους σε άλλες πόλεις.
Αναφέρομαι στην υπόθεση των δύο εφημερίδων θεωρώντας την ως κορυφαίο δείγμα γραφής του συγκεκριμένου εισαγγελέα, παρόλο που χειρίσθηκε με το ίδιο σθένος κοινωνικά σημαντικότερες υποθέσεις αντίθετα στο, κατά περίπτωση, «πνεύμα των καιρών», αλλά σε λιγότερο δύσκολες περιόδους, όπως, ενδεικτικά, το 1974, αμέσως μετά από τη Μεταπολίτευση (άσκηση ποινικής δίωξης κατά χωροφύλακα και αξιωματικού της Χωροφυλακής για βασανισμό φοιτητή στο Αλιβέρι). Από ετών απόμαχος αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου, πάντοτε μετριοπαθής, αν και πολυγραφότατος, δεν εξωτερικεύει τις απόψεις του για τα δρώμενα στον χώρο της Δικαιοσύνης.
