Μήπως ενώ έχουμε πεθάνει ζούμε μόνο κατά φαντασίαν,
εμείς οι Έλληνες, που έχομε περιπέσει σε συμφορά
νομίζοντας ότι η ζωή είναι όνειρο;
ή ζούμε εμείς, και έχει αποθάνει η ζωή; (θρηνεί για την εξαφάνιση του Ελληνισμού)
Παλλαδάς ο Αλεξανδρεύς, 4ος μ.Χ. αιών, Έλληνας ποιητής
Αδά εν ο παράδεισον
κι η κόλαση αδά έν.
Ανάλλαξον τα στράτας σου
κ΄εν έλα ‘ς σην αράεν
Έλα ας χτίζομε μαζί,
γουρεύουμε εντάμαν,
άμον τ’ οροματί ζωήν
τη μεσελί το θάμαν.
Τ’ έμπρια να είν’ μελίγαλαν,
τ’ ολόερα ομάλια,
ο κόσμον ’ τσιμενότοπος
τσιτσιέκια και παρχάρια.
Τ’ έναν χίλια να ίνεται,
τα δύο μυριάδες.
Τίναν επέραν κ’ έπήγαν
‘ς σον Άδ’ με τα παράδες;
Παράν εφτάμε τη χαράν,
τον ήλον βασιλέαν
κ’ εκείν τ’ αστρόπα τ’ ουρανού
γράμμαν και κοντυλέαν.
Ν’ αφήνουμε ‘ς σ’ αλλοτισνούς
έναν κοσέν ειρήνεν,
να ζουν εντάμαν άνθρωποι
μ’ όλια τη γης τα χτήνια..!
