Γράφει ο Γιάννης Μπερτζοβίτης
Νιώθω την ανάγκη αυτό το μεσημέρι, σε αυτήν την κουφόβραση να εκφράσω τη βαθιά μου ευγνωμοσύνη σε έναν άντρα που γαλούχησε γενιές και γενιές ανθρώπων με το αιθέριο, στιβαρό και ανεπιτήδευτο στυλ του, τον Ιππότη της Ασφάλτου, τον Michael Knight που καβαλά το γνωστό σε όλους μας υπεραυτοκίνητο, τον Κιτ.
Αεροπλάνα πέφτουν και ζωές χάνονται, αίμα χύνεται σε όλα τα μήκη και πλάτη αυτού του κόσμου που καλείται και αυτοαποκαλείται πολιτισμένος και ο μόνος τρόπος ίσως να ξεφύγεις από τις σκέψεις του τι συμβαίνει τελικά τριγύρω μας είναι η φαντασία και η απόλυτη πίστη σε αυτήν.
Σαν να μας αφηγούνται ένα παραμύθι και άρουμε τη δυσπιστία μας γιατί για τους δικούς μας λόγους ο κόσμος που ζούμε φαντάζει ανελέητα πεζός και ενίοτε τρομακτικός.
Ο Michael παρέα με τον Κιτ δε θα άφηναν να συμβεί τίποτα κακό, θα έτρεχαν με διαστημική ταχύτητα όπου η αδικία και ο παραλογισμός πνίγει στη δυστυχία τους ανθρώπους, θα λειτουργούσαν εκτός σεναρίου, θα αντιμετώπιζαν την κούραση και θα απαξίωναν τον ωχαδερφισμό, θα ήξεραν τι να κάνουν την κάθε στιγμή και θα το έκαναν να φαίνεται τόσο εύκολο, θα έσωναν το κορίτσι και τον κόσμο και θα έβρισκαν χρόνο να πάνε για καφέ.
Υπάρχει φράση ξέρετε που περιγράφει όλα τα παραπάνω: Όνειρα θερινής νυκτός.
Η φωτογραφία είναι από εδώ.
