Οι πρωτιζνοί οι άνθρωποι ,
κι άλλο καλλίον έσαν.
Ατώρα πα με την χολήν
εφτάν εσέν ντο ‘κ’ έσαν.
Άμον αδελφια εζήνανε
έταν ‘ς σ’ έναν μερέαν,
είνας ‘ς σον άλλον έστεκεν
άμον πελίτ’ κι οξέαν.
‘Σ σ’ έναν οσπίτ’ εζήνανε
τ’ εγγόνια με την γιάγιαν,
ατώρα πα εγέντανε
ο σκύλον με την κάταν.
Εντάμαν ετσαλάσευαν
με πόνια και με δάκρυα,
χωρίς κανείς να βλαστημά
κανείς να καταράται.
Ο αδελφόν τον αδελφόν
‘σάευεν το χατίρ ν ατ’,
ατώρα πα, αν επορεί,
θα σύρ’κ’ εβγάλ’ την ψήν ατ’
Η νύφε πα καλόγνωμος
σουμά ‘ς σην πεθεράν ατς,
για τη αντρού α’τς το χατίρ’
έτρωεν από ‘πάν’ ατς.
Την ζωήν εγυρόκλωθαν,
ν’ ελέπ’ν καλόν ημέραν,
με τη Θεού την δύναμιν
και τη καμάτ’ τα χέρια.
Ατώρα απενθρώπ’σαμε
κ’ εγένουμνες θερία,
είνας τον άλλον κλέφτουμε,
εχάθεν εντροπία.
Ο Θον πα επιδέβε ‘μας
κ’ εφέκε ‘μας το χρέος
κι ατώρα ζουμ’ με την ταβήν
και το πολλά το κλαίος.
Μ’ αϊκον χρέος ‘κ’ ίνεται
ν’ εμπαίνουμε ‘ς ση στράταν,
αβού τα πόνια, ντ’ έρθανε,
εύκολα ‘κι θα χάνταν..
Από Θεού θελ’ μάστοραν
κ’ εν ας σην γην εργάτην,
θελ’ σααπήν με κάκκαλα
και λαόν δημοκράτην….
