Του Μιχάλη Πιτένη
Βλέπουμε το δένδρο, πάλι, και χάνουμε το δάσος. Ελάχιστη έως μηδαμινή σημασία έχει αν ο πρώην υπουργός Μιχάλης Λιάπης ταξίδεψε στην Κουάλα Λουμπούρ ή στον πλανήτη Αφροδίτη μερικές ώρες μετά τη σύλληψη του για πράξεις που μπορεί να σκεφτόταν, αλλά δύσκολα θα έκανε ο οποιοσδήποτε απλός πολίτης. Σημασία έχει, και μάλιστα μεγάλη, ότι ο απόστρατος πια πολιτικός απεδείχθη ένας ακόμα δάσκαλος που απλώς δίδασκε. Καθ΄ όλη τη διάρκεια της «προσφοράς του στα κοινά», μας φλόμωσε και αυτός με «διδάγματα», «κορώνες» και ανούσιες μεγαλοστομίες.
Δεν είναι, όμως, ο μόνος. Είναι απλώς ένας από τους πολλούς που διέγραψαν επιτυχημένη, για τους ίδιους, πορεία στην πολιτική λόγω καταγωγής και ονόματος, κάτι που δεν είναι σίγουρο ότι θα πετύχαιναν εάν έπρεπε να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους σε οποιοδήποτε άλλο χώρο, όπου θα μετρούσαν οι πραγματικές ικανότητες και η αναμφισβήτητη αξία. Ως προς αυτό, όμως, ποιος θα μπορούσε να τους κατηγορήσει; Ή μήπως δεν θα έκανε ακριβώς το ίδιο και οποιοσδήποτε άλλος που θα είχε τις ανάλογες ευκαιρίες;
Το να βγαίνουμε σήμερα και να πυροβολούμε ομαδόν και λυσσωδώς τον κάθε κ. Λιάπη είναι μεν ένας καλός τρόπος εκτόνωσης απέναντι στα προβλήματα που βιώνουμε, για τα οποία ενοχοποιούμε και στοχεύουμε σύσσωμη την πολιτική τάξη της χώρας, αλλά φανερώνει και μια προσπάθεια να κρυφτούμε πίσω απ΄ το δάχτυλο μας.
Είναι γνωστό πως οι φελλοί επιπλέουν αλλά μήπως θα πρέπει να αναρωτηθούμε πόσοι φελλοί της πολιτικής δεν επέπλευσαν απλώς αλλά διατηρήθηκαν στον αφρό εξ αιτίας μας;
Ποιο ήταν το μοντέλο του πολιτικού που στηρίξαμε και αναδείξαμε με την ψήφο μας, αν όχι και το μοντέλο «τύπου Λιάπη», που δεν λέει απολύτως τίποτα και προσφέρει ελάχιστα ή μηδαμινά, την ώρα που απολαμβάνει πλουσιοπάροχα και δυσανάλογα με την πραγματικά του αξία ελέη;
Ναι, κοντά στο… βασιλικό θα ποτιστεί και η… γλάστρα, μόνο που εμείς το φτάσαμε στα άκρα. Δώσαμε μεγαλύτερη αξία στη γλάστρα απ΄ όση στο βασιλικό. Και όχι μόνο στην πολιτική, αλλά και σε πολλές άλλες πτυχές της ζωής μας, με αποτέλεσμα να συνθέσουμε ένα χαμηλής ποιότητας σύστημα αξιών, οι οποίες άρχισαν να φυλλοροούν και να εξανεμίζονται μέσα στη σοβούσα ακόμα κρίση, την περίοδο δηλαδή που αξίες χρειαζόμασταν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Όπως χρειαζόμασταν και πολιτικούς με προσωπικότητα και εκτόπισμα να μπουν μπροστά αυτές τις ώρες και να κάνουν τη διαφορά και φτάσαμε στο σημείο να ασχολούμαστε με τον κάθε λαοπλάνο και τον κάθε… ψεκασμένο.
Είτε μας αρέσει είτε όχι, ο πρώην Υπουργός που περνά ήδη τις διακοπές του σε κάποιο εξωτικό μέρος, δεν είναι το όλον αλλά μόλις ένα μικρό μέρος από ένα σύνολο και σύστημα ανθρώπων, που βολεύτηκαν απ΄ την αναγωγή του τίποτα ή του ευτελούς σε σημαντικό. Που εξέφρασαν αυτό που, δυστυχώς, πίστευαν, ή πιστεύουν και ακόμα, πάρα πολλοί, αν όχι σχεδόν όλοι σ΄ αυτή τη χώρα, ότι το μείζον δεν είναι το περιεχόμενο, αλλά το μέσον και ο τρόπος με τον οποίο θα πλασάρεις το οποιοδήποτε προϊόν. Η φράση «δεν θέλει κόπο, αλλά τρόπο» δεν έγινε απλώς το βασικό μοτίβο ζωής, αλλά και αυτό που εκτιμήσαμε στον κάθε κ. Λιάπη, γι΄ αυτό τον τιμήσαμε με την ψήφο μας. Το ότι σήμερα τον λοιδορούμε και τον κατακρίνουμε με κάθε τρόπο, είτε για τη φυγή του είτε για την πράξη του, δείχνει ότι δυστυχώς επιμένουμε να βλέπουμε το δένδρο και δεν θέλουμε να δούμε το δάσος, γιατί κάπου εκεί μέσα θα δούμε να ξεφυτρώνουν και οι δικές μας ευθύνες.
