Τα τέρτια και τα βάσανα
ετσόκεψαν ‘ς σ’ ωμοία σ’,
‘κ’ επόρεσες να σκώντς ατά
κ’ εντώκαν ‘ς σην καρδία σ’.
Από μικρός ‘ς σην κάμασην
και ‘ς σα υδροκαμάτια,
άμον εκείνα τα ραχιά
και τα ψηλά τ’ ελάτια.
Τη κόσμι το πεγαδομμάτ’
και τ’ οσπιτί στουλάρ’ι,
‘ς σ’ όλια τη γης τα τρέμερα
‘σύ έσνε παλληκάρ’ ι.
Μουράτ’ είχες να έλεπες
ας σο δεντρό σ’ κλαδία,
να λαλασεύ’ς και χαίρεσαι
τη παιδί σ’ τα παιδία…
Τ’ οράματα σ’ ηλέπορα
και τα χαβάσια σ’ πλέα,
τον χάρον ντ’ εγληγόρεσες
ν’ εφτάς ατόν παρέαν;
Σύ έσνε κοντοζώετος
κομενοχρονεμένος,
ας σα χαράντας ορφανός
κι ας χουσμέτια ξένος.
Άμον τη Θεού το πουλίν
ντο κι κρατεί φωλαίας,
εγέντς τη παραδείσ’ πουλίν
τη Άδ’ ο ξενιτέας.
Τα ψύας ισ’ αγιότερα
τ’ έργατα σ’ αγιασμένα,
ολόερα σ’ πρωτάνοιξης
τσιτσέκια μυρωμένα.
Να είσαι αναθύμετος
κι αγγελοφωταγμένος
κι ας ση Θεού το έλεος,
ζεγκίντς και εχεμένος.
Σ ση παραδείσ’ ι την οτάν
όθεν τα πόνε βζήουν,
να εμπροπέρτς ας ση χαράς
τ’ ανθένια όντες ξύουν…
