Είναι γεγονός ότι μέχρι σήμερα η τουρκική πρακτική για τον Ελληνισμό έχει περάσει κάθε διπλωματική και πολιτική οδό. Η στάση της στην Κύπρο και το Αιγαίο έδωσε την ευκαιρία σε όσους είχαν αυταπάτες και ψευδαισθήσεις να κατανοήσουν και στην πράξη ότι οι δομές του τουρκικού μηχανισμού, κράτος, στρατός, παρακράτος, λειτουργούν σε πλήρη αρμονία και καθολική συνεργασία, έχοντας σαν στόχους όχι μόνο μέσα στην τουρκική επικράτεια, αλλά και εκτός.
Και αυτές οι ενέργειες αποτελούν την αρχή και για άλλες πράξεις που αναιρούν τις διακηρύξεις για ειρηνική συμβίωση και συνεργασία και προετοιμάζουν ένταση και διαρκή κρίση.
Η Τουρκία προσπαθεί εδώ και χρόνια να αμφισβητήσει την ελληνική εθνική κυριαρχία, την εθνική ακεραιότητα, την ελληνική παρουσία στο Αιγαίο, στην Κύπρο, στον Έβρο, να αμφισβητήσει την ύπαρξη και άλλων συνιστωσών μέσα στους κόλπους των μουσουλμάνων στη Θράκη, τόσο θρησκευτικά όσο και εθνοτικά. Για αυτήν στη Θράκη υπάρχουν μόνο σουνίτες και μόνο Τούρκοι. Μάλιστα με καθημερινές ενέργειές της προσπαθεί να επιβάλλει αυτήν την ρατσιστική πραγματικότητα, το καθεστώς απαρτχάιντ στην ουσία.
Επίσης αμφισβητεί τα αυτονόητα ελληνικά δικαιώματα στο Αιγαίο, ενώ προβάλλει ως μοναδική λύση στην Κύπρο, την παραμονή του τουρκικού στρατού, των εποίκων και της συνέχειας της κατοχής.
Η συνεχής υπονόμευση και αμφισβήτηση με κάθε μέσο της ελληνικής κυριαρχίας στην ελληνική Θράκη, στο Αιγαίο και την Κύπρο, είναι η (σκληρή) πραγματικότητα.
Ο Ελληνισμός οφείλει να υπερασπισθεί τη Γη, τον Αέρα και τη Θάλασσά του.
