Ξέρεις τι θερμοκρασία έχει η σιωπή;
Θα σου πω εγώ -5!
Ναι μείον πέντε, όποια εποχή και αν σου συμβεί, η ακούσια σιωπή ο χώρος που κατακτά , διατηρεί σταθερή θερμοκρασία κάτω από το μηδέν.
Δεν μιλάω για την θεραπευτική σιωπή, αυτή που επιλέγεις, για να βρεις την εσωτερική φωνή σου. Μιλάω για τη σιωπή που παίρνει τη θέση του:
«γύρισες αγάπη μου;»
Όταν ανοίγεις ένα σπίτι, που δεν σε περιμένει ήχος ζωντανού πλάσματος, σε χτυπά μια περίεργη παγωνιά.
Εμένα η σιωπή που σου περιγράφω, μου συνέβη πρώτη φορά καλοκαίρι.
Καλοκαίρι στην Αθήνα, με καύσωνα και κάθε φορά που γύριζα από τη δουλειά στο σπίτι, ήταν σαν να μπαίνω σε μια κατάψυξη.
Μια περίεργη αχλή υπήρχε στο χώρο, τα περισσότερα παράθυρα κλειστά, ούτε το φως άντεχα θυμάμαι και ο μόνος θόρυβος εκείνος του παλιού ψυγείου.
Δεν άντεχα τη σιωπή αλλά με ενοχλούσε και ο κάθε θόρυβος .
Δεν ήθελα να ακούω τίποτα, αλλά και μέσα στο τίποτα ένιωθα πως θα τρελαθώ.
Με έσωσε το Τρίτο πρόγραμμα, δεν ήμουν λάτρης της κλασικής μουσικής, αλλά ήταν η ιδανική ισορροπία στο τίποτα που δεν άντεχα και σ´ αυτό που μπορούσα να ακούσω.
Με τον καιρό η σιωπή γίνεται αναμενόμενη με την είσοδο στο σπίτι, που δεν σε περιμένει κανείς.
Έχεις φτιάξει και την αλληλουχία των μηχανικών κινήσεων , ψάχνεις το τηλεκοντρόλ ανοίγεις την τηλεόραση, σε όποιο κανάλι, για να υπάρχει μια βαβούρα που ουσιαστικά δεν ακούς.
Τρως μπροστά σε μια οθόνη, που δεν βλέπεις, ξαναζεσταμένο φαγητό και κοιμάσαι σε ένα κρεβάτι που είναι τόσο μεγάλο που δεν χωράς.Και μπορεί να περάσουν μέρες, για να ακούσεις κάποιον να σου μιλάει.
Όταν όμως η σιωπή αυτή, δεν παγώνει πια τα χέρια σου, καταλαβαίνεις πως έχει περάσει ο καιρός… έχει γίνει συντροφιά και επιλογή σου.
Πίστη Κρυσταλλίδου
