«Σᾶς γλέπου, ρὰ πιδγιάμ’ καλά, νὰ τρῶτι ὅλ’ αὐτάϊας τὰ σαλουνάϋλα κι θυμοῦμι τὶ ἔτρουγάμι κάναν κιρὸ στοὺ χουργιό μας. Πάηναν οἱ μάννιζμας σιακάτ’ στὰ μαντριὰ στοὺ Ζντιάν’ κι κα’ τοὺ Ρυμνιώτκου κι μάζουναν τσουκνίδγια. Ἰκεῖ ἔβγαζι καλὰ τσουκνίδγια. Κι στοὺ χουργιό μας ἔβγηναν, ἀλλὰ ἤθιλναν καλὴ δρουσιά, γιὰ νὰ γένουνταν κι τρυφιρά. Τἄπιρνάμι στοὺ χέρ’ κι τἄτριβάμι μὶ χουντρὸ ἅλας. Ἅμα τἄλυουνάμι σν ἀπαλάμ’ ὕστιρα τἄτρουγάμι ἔτσ’ ἄβραστα μόνου μὶ μνιὰ φιλοῦδα ψουμί. Μόρα κι τὶ καλὰ π’μᾶς ἔρχουνταν, μουσκότρουγάμι. Ναὶ τὰ χέργια μᾶς τζουνοῦσαν, ναὶ καταλάβισκνάμι καντίπουτας. Ἀφοῦ ἤθιλνάμι νὰ φᾶμι.
Τοὺν ἴδιου κιρὸ πάλι μᾶς φύτρουναν κι οἱ μαρτάρις. Ξανάγραψάμι κι ἄλλου χόβ’ γιὰ τς μαρτάρις, δὲν τοὺ ξιαστόχσα. Ἀλλὰ δὲν ἔγραψάμι ἀπ’ πάηνάμι κα’ τὰ Κέδρα, ὅπ’ ἔβγηναν καλὲς μαρτάρις στοὺ στριβάδ’ κι στς βουνιὲς ἀπ’ τὰ γιλάδγια. Ἰκεῖ ὅμους ἔρχουνταν κι πιδγιὰ κι κουρίτσια Τρουβαλτνά. Μαζέβουμάσταν πουλλὰ πιδγιὰ κι πχοιὸς νὰ προυτουμάζιβι; Θυμοῦμι σὰν τώραϊας καμπόσα κουρίτσια Τρουβαλτνὰ ἔδειχναν τάχα πὼς μάζιβαν στοὺ καλάθ’ μαρτάρις, ἄλλὰ ἔρχναν μέσα πέτρις ἀντὶ γιὰ μαρτάρις. Ἤμασταν πιδγιὰ κι λιανουκόρτσα. Τὶ νὰ πῆς;
Ἄλλ’ δόσ’ πάλι πάηνάμι σιαπὰν’ στ’ Βλάχ’ τ’Στρούγγα μὶ τοὺν πατέραμ’, λίγου διξιὰ ἀπ’ τοὺν ἉηΛιᾶ μας. Ἰκεῖ εἴχαμι χουράφ’ κι τώρα γίνκαν ὅλα μισαρές. Ἔβγηναν κι κεῖ μαρτάρις, γιατὶ εἶχι γρέκια, στροῦγγις, σταλνοῦσαν κι σιρταργιάζουνταν κι κατ’ἰκεῖ κουπάδγια κι εἶχι κουπρές. Μάζουνάμι τς μαρτάρις, ἔβανάμι λίγου χουντρὸ ἅλας, τς ἔβαζάμι ἀπάν’ στὰ κάρνα στ’φουτχιά, κι ἅμα ἔλυουνι τ’ἅλας τςἔτρουγάμι.
Ἰὰ νὰ δῆς σὰν τὶ λουῆς φαϊὰ μουσκότρουγάμι κάναν κιρό.
Ναὶ γκουρουνουϊός, ναὶ λύκους γκαβός.
Ἄει Δόξα Τουν!»
παπαδγιὰ Ἀφρουδίτ’
ἀκόμα ἀπουκλεισμέν’, στοὺ Γκιζντάν’, ἴλιγι ἡ Τρανός μας Κυρ 10.5.2020
κι ἡ γιός τς ἀρ.νι.μ.α
