Τρίτα γενέθλια – Γράφει η Πίστη Κρυσταλλίδου

Από χθες η μαμά σου ετοίμασε το εκκλησάκι στους Μολάους, υπόσχεση και τάμα για τα γενέθλια σου.
Το εκκλησάκι που συμβολίζει την πρώτη μάχη και την μεγάλη σου νίκη με το δράκο.
Του Γρηγορίου του Θεολόγου , όλοι εκεί εκτός από σένα!
Πριν από 3 χρόνια ήσουν εδώ, τρία χρόνια το πιστεύεις; Πολύ ; Λίγο ; Άπειρο ;
Σαν χθες μου φαίνεται, που κάναμε μαζί το ταξίδι και πάλι δεν «καταδέχτηκες» τη βοήθεια μου, ήθελες να οδηγήσεις 4 ώρες μόνο εσύ και ας ήταν τα πόδια σου πρησμένα και ας ήσουν κουρασμένος!
Τώρα το ξέρω δεν είναι πως δεν ήθελες τη βοήθεια μου, δεν καταδεχόσουν να επιτρέψεις στον καρκίνο να πετυχαίνει νίκες στην καθημερινότητα μας!
Και τα κατάφερες μονάκριβε μου, με κόπο και πολύ πόνο, να μην αλλάξουν τα πράγματα που μας άρεσε να κάνουμε μαζί!
Αυτό το ξεχωριστό μαζί του έρωτα, που έμαθα από σένα! Το μαζί που κάνει τη ζωή πιο όμορφη!
Και μετά έφυγες και ακρωτηριάστηκα και εγώ και κάθε τι δικό μας και ήρθε η θλίψη. Δεν υπάρχει πιο επικίνδυνο πράγμα από τη θλίψη, κινούμενη άμμος είναι, που βυθίζεσαι χωρίς να το καταλάβεις.
Μετά η άρνηση ή πριν δεν ξέρω τι σημασία έχει και ο θυμός , για την αθέτηση της υπόσχεσης σου, η μοναξιά και η διαπραγμάτευση.
Όλα μαζί και το κάθε ένα ξεχωριστά. Η Elisabeth Kübler- Ross μιλάει και για την αποδοχή, τι να σου πω δεν ξέρω, ως τώρα δεν συνάντησα άνθρωπο, που να έχει αποδεχτεί πραγματικά το θάνατο του αγαπημένου του.
Αλλά τι κάνω; μιλάω για θάνατο τη μέρα των γενεθλίων σου!