Κι έρχονται και περνούν οι άνθρωποι, έτσι απλά…σ’ έναν κόσμο που δεν σταμάτησε ποτέ να γυρνάει, και η τροχιά είναι η ίδια κύκλος χωρίς τέλος, συνέχεια χωρίς προορισμό.
Και η άνθρωποι γεννιούνται, μεγαλώνουν, χαίρονται, πονάνε, πεθαίνουν γιατί η ζωή είναι μία αστραπή όπως είπε και ο Καζαντζάκης..μα προλαβαίνουμε! Μια αστραπή τόσο σύντομη, τόσο δυνατή και φωτεινή, και όλοι κυνηγάμε αυτό το φως της που κρατάει δευτερόλεπτα μέσα στην αιωνιότητα του χρόνου…
Mα εμάς δεν μας νοιάζει η αιωνιότητα, μας νοιάζει να είμαστε εκεί, στην λάμψη αυτού του φωτός! Πρέπει ν’ αντικρύσουμε αυτήν την φωτιά γιατί δεν θ’ ανάβει για πάντα..όλα είναι στιγμές, στιγμές που χάνονται στο χρόνο, στιγμές που σταματούν τον χρόνο και στιγμές που κρατάνε για πάντα..κι εσύ πρέπει να είσαι εκεί, γιατί συμβαίνουν μόνο για σένα. Eτσι και κάνεις το λάθος να αγνοήσεις αυτές τις στιγμές, θα σ’ εκδικηθούν, μεταμορφωμένες σε αδυσώπητες αναμνήσεις και ανεκπλήρωτα όνειρα που θα υπάρχουν μόνο για να σου θυμίζουν πόσο λίγος ήσουνα γι αυτό το φως!
Και αυτό που μένει τελικά πάνω στον κόσμο, δεν είναι οι άνθρωποι, γιατί όλοι μας ακολουθούμε αυτήν την ίδια διαδρομή αλλά όλοι μας περπατάμε διαφορετικά, και τα βήματα μας μένουν χαραγμένα και μοναδικά και δείχνουν ότι κάποτε περάσαμε κι εμείς από εδώ αναζητώντας αυτό που θα μας έκανε αθάνατους, γιατί ποτέ δεν θα δεχτούμε ότι είμαστε φθαρτοί..γιατί η ψυχή μας έχει αυτήν την ουσία την θεϊκή που δεν σβήνει ποτέ αν δεν εκπληρώσει το έργο της…
Και όλα είναι ψυχή..κι εκεί που περπατάμε αισθανόμαστε ανατριχίλα, γιατί κάποιοι άλλοι πριν από εμάς περπάτησαν εκεί, κάποιοι αγαπήθηκαν εκεί, αγκαλιάστηκαν, έκλαψαν εκεί, κι εμείς νιώθουμε αυτό το αεράκι που σιγοπαίζει νότες του παρελθόντος με μια γλυκιά μελαγχολία αυτού που τελείωσε, ακριβώς σ’ εκείνο το σημείο που εσύ περπατάς αμέριμνα..
Μα το ξέρεις, το νιώθεις, δεν μπορεί να μην καταλαβαίνεις ότι πάνω απ’ όλα είναι αυτά τα συναισθήματα που έμειναν αθάνατα, είναι εκείνες οι ματιές που πάγωσαν τον χρόνο και κλείστηκαν φυλαγμένες μέσα του, είναι ο έρωτας που έκανε τον άνθρωπο να γίνει ένα με την ίδια του τη ζωή, είναι η αγάπη που σώζει την ατελή και ασήμαντη ύπαρξη μας από την καταστροφή!
Τα βήματα σου γίνονται κάπως διστακτικά τώρα, σκέφτεσαι τρέμοντας τι θα γίνει αν τελειώσει όλο αυτό, αν ο ήλιος σταματήσει να ρίχνει φως στην έρημη σκιά σου..τώρα είναι νύχτα, κοιτάζεις τα’ αστέρια ξέροντας ότι δεν είσαι μόνος, εκατομμύρια νύχτες σαν κι αυτήν κάποιοι άλλοι κοίταζαν τα ίδια αστέρια, μ’ αυτή την κρυφή θλίψη μήπως και δεν τα ξαναδούν. Τώρα το κατάλαβες και χαμογελάς, κοιτάς πίσω σου και βλέπεις τον χρόνο, ο κόσμος που αγάπησες είναι εκεί μέσα σ’ αυτήν την ματιά σου, μέσα σ’ αυτήν την μοναδική νύχτα, τα χέρια σου νιώθουν εκείνα τα αγγίγματα και εκείνες τις αγκαλιές που σπαρταράνε ακόμη σαν να μην έφυγαν ποτέ, τα βλέμματα που αντάλλαξες τόσο φευγαλέα σου θυμίζουν ότι άξιζε τον κόπο να κοιτάξεις αυτά τα μάτια..
Όλα γυρνάνε γύρω σου με ιλιγγιώδη ταχύτητα κι εσύ έχεις παραδοθεί σ’ αυτήν την ανεξήγητη δίνη, μα πόσους αμέτρητους ήλιους έχεις αντικρύσει χωρίς καν να προλάβεις να το σκεφτείς!
Όλα τελείωσαν, τα χνάρια σου είναι εκεί ζεστά μα εσύ πλέον σταμάτησες να περπατάς, κάποιος όμως είναι απέναντι σου και σου χαμογελάει, ετοιμάζεται για το πρώτο του βήμα και ανασαίνει ανακουφισμένος τον αέρα της δικής σου ύπαρξης, σ’ ευγνωμονεί που υπήρξες και του έδωσες μια θέση σ’ αυτό το μονοπάτι, τον βλέπεις να βαδίζει και νιώθεις το δρόμο να είναι ατέλειωτος..ενώ εσύ ορκιζόσουν μάταια τόσο καιρό ότι κάπου αυτός ο δρόμος σταματάει..
Η νύχτα είναι τόσο μοναδική και ανάμεσα στα ίδια αστέρια που δεν βαρέθηκες ποτέ να κοιτάζεις, κατάφερες και το είδες! Η αστραπή σου ξέσκισε το απόλυτο μαύρο και έκανε τη δική σου ρωγμή πάνω στην αιωνιότητα, τίποτα δεν θα είναι ξανά ίδιο…και οι στίχοι γυρνάνε στο κεφάλι σου..
«Η νύχτα,
όνομα ουσιαστικόν, γένους θηλυκού,
ενικός αριθμός.
Πληθυντικός αριθμός
οι νύχτες.
Οι νύχτες από δω και πέρα…» Κική Δημουλά