Ξυπνάς το πρωί και είναι εκεί στην άκρη του δωματίου σου, μια μικρή μαλλιαρή πράσινη μπάλα. Τρέφεται από τη ζωή και από τους ανθρώπους που έχεις επιλέξει να είναι δίπλα σου.Δεν γλιτώνεις από αυτήν και στην άλλη άκρη της γης να πας, θα σε βρει και με χίλιους ανθρώπους να είσαι, πάλι θα την διακρίνεις σε μια γωνιά!
Εκεί όμως που σε βρίσκει πάντα και δεν γλιτώνεις είναι στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου!
Η πρωινή βαβούρα με τους γιατρούς και τις νοσηλεύτριες που μπαινοβγαίνουν για τη νοσηλεία, δεν την αφήνουν να μεγαλώσει πολύ.
Όμως όσο περνάει η μέρα και δεν χτυπάει το τηλέφωνο, όσο η ώρα κάνει ακούραστα τους κύκλους της και δεν ακους βήματα στο διάδρομο , αυτή μεγαλώνει, βγάζει δόντια και νύχια.
Δόντια μεγάλα αιχμηρά, σαν εκείνα τα γιατί που δεν απαντήθηκαν ποτέ.
Τα μάτια της κίτρινα και μοχθηρά, κόγχες κενές να σε κοιτούν υποτιμητικά και σου λένε
«σε ξέχασαν»!
Αυτό το τέρας έχει να αντιμετωπίσει ένας ασθενής, μαζί με τον πόνο και τον φόβο, σκληρή μάχη για κάποιον αν πρέπει να την αντιμετωπίσει μόνος του.
Πλησιάζει το βράδυ και εκείνο το πράσινο τέρας της μοναξιάς, έχει κατακλύσει το δωμάτιο, σε έχει στριμώξει τώρα πια εσένα στην γωνία.
Τις νύχτες η μοναξιά γίνεται πιο σκληρή πιο βαριά κάθετε πάνω σου, σε πλακώνει στο στήθος και εκεί που δεν μπορείς να ανασάνεις, ακούγεται ο ήχος του μηνύματος στο κινητό σου.
«Πώς ήταν η μέρα σου σήμερα; Πονάς; έφαγες ;Κοιμήθηκες;»
Και τότε το μεγάλο βάρος φεύγει από πάνω σου.
Ξανά μήνυμα
«Θα έρθω αύριο να σε δω»
Και έτσι απλά αυτή η φοβερή απειλή, αυτό το τεράστιο μαλλιαρό τέρας γίνεται πάλι μια μικρή μπάλα στην άκρη του δωματίου.
Για έναν άνθρωπο που παλεύει για την ζωη του τίποτα δεν είναι αυτονόητο.
Είναι σκληρό να μετράς απουσίες ανθρώπων που αγαπάς, όταν είσαι στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου.
Ας μην αφήσουμε μόνους τους ανθρώπους που νοσούν…. ας βρούμε τρόπο να τους κάνουμε «παρέα»… τώρα που είναι πιο δύσκολο!
