Θα το κάνω αύριο – Χρονογράφημα του Μάξιμου Κωνσταντινίδη

-Βρε καλώς τον Τασούλ. Θα κάτσεις Τασούλ.;

-Καλημέρα Γιάννε. Θα κάτσω Χάμπο. Γιατί ρωτάς με απορία;

-Ρωτάω με απορία γιατί ψες είπες, πως σήμερα πρωί, θα πήγαινες Θεσσαλονίκη. Γι’ αυτό για ρωτάω.

-Άαα, σωστά. Γι’ αυτό. Τελικά θα πάω αύριο Χάμπο!

-Αμάν βρε Τασούλ. Κι εσύ το ‘ριξες στο αύριο;

-Ναι Χάμπο. Αύριο θα πάω. Γιατί ταράζεσαι; Σα λίγο περίεργος είσαι σήμερα…

-Οχι βρε Τασούλ, αλλά εγώ σε ξέρω εσένα πως είσαι δραστήριος. Πώς πιάνεις την πέτρα και τη στίβεις. Και τώρα με λες και συ, σαν κάποιους άλλους, “αύριο”. Δηλαδή αναβολή!

-Ε, όχι βρε Χάμπο. Παρεξήγησες.  Θα πάω αύριο γιατί με τηλεφώνησαν, πως αυτός που θα συναντούσα, θα λείπει σήμερα. Με παρακάλεσαν να πάω λοιπόν αύριο. Είναι αυτός που έχει τη γαλλική την ποικιλία τη λεβάντα. Θέλω να μιλήσω, να δω καλλιέργειες, μήπως και βάλλω κι εγώ τη γαλλική την ποικιλία…

-Ά μπράβο να σε χαρώ. Λέω κι εγώ. Ο Τασούλς αναβλητικός; Από πού κι ως που;

-Έ και τι θα γινόταν βρε Χάμπο, πες πως κι γω ανέβαλα για μια φορά κάτι;

-Καλά σε λέει Βε Χάμπο ο Τασούλς. Καμία φορά η καθυστέρηση μπορεί να είν’ με πρόγραμμα και για καλό!

-Ναι Γιάννε. Όπως το λες. Καμία φορά. Εμένα με τη δίνει που είν’ κάποιοι, κι είν’ και πολλοί, που στην άκρη της γλώσσας το ‘χουν το “αύριο”. Πολύ μου τη δίνει η αναβλητικότητα!

-Τελικά δεν εχεις άδικο Χάμπο. Όμως, είπαμε, καμία φορά…

-Βρε Γιάννε. Βλέπεις το μαθητή. Τον ρωτάς: “Διάβασες βρε για αύριο”; Σε λέει: “Αύριο πρωί – πρωί θα ρίξω μια ματιά! Πότε θα προλάβεις βρε αύριο πρωί; Ο Σούπερμαν είσαι;

-Ά, εκεί το πας Χάμπο.

-Εκεί, κι αλλού. Βλέπεις την άλλη, σε λέει: “Θα αρχίσω δίαιτα” σε λέει. “Μπράβο” λες. “Ξεκινά”! “Θ’ αρχίσω από Δευτέρα” σε λέει, “για να έχω πρόγραμμα”.

-Έ ναι Χάμπο. Πάντα υπάρχει μία δικαιολογία για την αναβολή.

-Ναι βρε Τασούλ. Εδώ την έχουν τη δικαιολογία. Στην άκρη της γλώσσας τους κρέμεται. Βλέπεις τον υδραυλικό, σε λέει”Αύριο”.

-Εδώ Χάμπο πέφτεις πολύ έξω!

-Γιατί Γιάννε πέφτω έξω; Δεν αναβάλλουν οι υδραυλικοί;

-Οι υδραυλικοί Χάμπο, μαζί και όλοι οι άλλοι οι τεχνίτες, έχουν χωρίσει τον χρόνο στα τρία. Δεκαπενταύγουστο, Χριστούγεννα, Πάσχα. Άμα τους ρωτήσεις, παράδειγμα σε δίνω, ανάμεσα Πάσχα και Δεκαπενταύγουστο, “Πότε θα ‘ρθεις να φτιάξεις εκείνη την αποχέτευση”; Θα σου πει: “Κάτσε να ‘ρθεί με το καλό ο Δεκαπενταύγουστος και μετά”!

-Και γιατί το κάνουν αυτό ρε παιδί μου όλοι αυτοί; Εγώ θα πω πως είν’ τεμπέληδες!

-Μπα Χάμπο. Δε το νομίζω. Είν’ θέμα του χαρακτήρα τους. Πιο πολύ φοβούνται οι αναβλητικοί! Φοβούνται το ρίσκο. Φοβούνται την αποτυχία. Φοβούνται πως κάτι δε θα πάει καλά. Η αναβολή του ανακουφίζει!

-Εγώ θα πω Γιάννε πως μέχρι και την επιτυχία φοβούνται!

-Έτσι που τα λέτε, θα πρέπει να τους στεναχωριέμαι κι από πάνω. Εγώ πάλι, μέχρι τώρα, θύμωνα μ’ αυτούς.

-Καλά βρε Χάμπο. Μη το μεγαλοποιούμε πια το θέμα. Τι λες; Θα παίξουμε καμία βίδα να περάσει η ώρα;

-Ά μπα Γιάννε. Βαριέμαι τώρα. Καλύτερα να παίξουμε αύριο…