Τερώ και εγλενεύκουμαι
με τα δύο τ’ ομμάτια σ’,
κι από ‘πέσ’ το καρδόπο μου
κατ’ ίνεται κομμάτια…
Σ ση ζωήν όλια εποίκα ατα
κι ας όλια εμπροπέρα,
κ’ εσέν μίαν ‘κ’ επόρεσα
‘ς σ’ εμέτερα ν’ εφέρνα.
Νύχταν, ημέραν κάθουμαι,
τα στράτας κιοζετεύω,
‘ς σην απαντή μ’ αν κ’ έρχεσαι,
υιαντζούης θ ‘απομένω.
Εγέμνε είνας γυρευός,
και την εγάπ σ’ γυρεύω,
τον κόσμον επιδέυα ‘τό
με την κεντί μ’ παλεύω..
Θ’ εφτάγω έναν παλαλόν,
άλλο τιδέν ‘κ’ επέμνεν,
‘ς σο ψόπο μ’, το συντάραγον,
η σεβτά συνεσέβεν.
Ολίγον τόπον ποίσον με,
ας έρχουμαι, κονεύω,
ατού ς’ σ’ αμάλαχτον την ψη σ’
ν’ έρχουμαι χουσμετεύω.
Ατόσον και πολλά βαρύν
τ’ εγάπς η χωρισία,
το κλιναρόπο σ’ εύκαιρον,
τ’ οσπίτ’ισ’ ερημία.
Θα σκούμαι και δεβαίνω πλαν,
΄ς σα τράμερα θα χάμαι,
ατσά εκές μετρούν ατό
την αγάπ’ με τα τράμια…!
