‘-Τι να πω κι εγώ, βρε Γιάννε; Ξέρω γω;
-Ναι, Χάμπο, τόσα νέα παιδιά…Ας είν’ και οι μεγαλύτεροι. Τα βλέπεις σ’ αυτά τα παιχνίδια με τα ταλέντα, στην τηλεόραση…
-Ναι, Γιάννε, καταλαβαίνω. Σ’ αυτά, που τραγουδάνε τα ταλέντα. Τόσα ταλέντα! Και πολλές φορές, πράγματι, ο ένας καλύτερος απ’ τον άλλο. Ξέρω για τι μου λες. Το χειμώνα μάλιστα, πολλές φορές τα παρακολουθώ. Μ αρέσουν!
-Ναι, Χάμπο. Και σε ρωτώ. Τόσα ταλέντα. Ιδίως αυτοί που κερδίζουν, ή
αυτοί που φτάνουν ψηλά! Είναι πραγματικά καλοί! Ωραίες φωνές. Άλλοι είν’ καλοί ηθοποιοί. Άλλοι, κάνουν άλλα…Όμως τι γίνονται μετά; Που πάνε χάνονται μετά;
-Σε λέω ξανά, δεν ξέρω. Είναι ένα πράγμα περίεργο! Άαα, να κι ο Γιώργος. Έλα, Γιώργο… Κερνάω μπίρα.
-Ευχαριστώ, Χάμπο, αλλά αν είναι να κεράσει κάποιος, να κεράσω εγώ!
-Εμείς, Γιώργο ήπιαμε τον καφέ μας ήδη. Μας φτάνει ο καφές για σήμερα…Πετράκη! Μια μπίρα για το Γιώργο μας. Παγωμένη ε;
-.Εννοείται παγωμένη, Γιάννε. Εντάξει…
-Τι λέει, Γιώργο; Κάτι πήρε το μάτι μου…Έχεις συγκρότημα; Παίζετε τα βράδυα σε μπαρ;
-Ναι, Γιάννε. Παίζουμε αραιά και που. Συμπτωματικά παίζουμε σε λίγες μέρες…
-Εδώ; Πτολεμαΐδα;
-Ναι, Χάμπο. Παίζουμε σε μπαράκια…
-Μπραβο, Γιώργο,! Ταλαντούχος! Και δε μου λες; Παίζετε τσάμπα η μήπως σας πληρώνουν;
-Ναι, Χάμπο! Δε φτάνει που παίζουμε, μας πληρώνουν κι από πάνω! Είμαστε και πέντε άτομα!
-Και τι είδους μουσική παίζετε, Γιώργο;
-Ροκ και μόνο ροκ παίζουμε, Χάμπο! Ελληνική και ξένη.
-Να, αυτό λέγαμε με το Χάμπο λίγο πριν έρθεις. Τόσα ταλαντούχα παιδιά και που πάνε χάνονται μετά;
-Άαα, αυτό, Γιάννε, είναι ένα θέμα. Ένα θέμα είναι το ταλέντο και ένα άλλο θέμα είναι η διαχείριση του ταλέντου σου.
-Ά μπράβο, Γιώργο. Τώρα, σα να πάμε να βρούμε μιαν άκρη. Δηλαδή, δε φτάνει το ταλέντο και μόνο! Πρέπει και να έχεις το μυαλό να το κουμαντάρεις!
-Ακριβώς, Γιάννε. Διαχείριση.
-Μυαλό! Εγώ το λέω μυαλό! Άμα έχεις μυαλό κάνεις και διαχειριση, κάνεις και άλλα πολλά. Έτσι χάνονται τα ταλέντα, Χάμπο. Κατάλαβες;
-Τι να καταλάβω, Γιάννε;
-Να καταλάβεις ότι ταλέντο έχουν άφθονο, όμως όπως φαίνεται…όπως λέει και ο Γιώργος δηλαδή, μυαλό δεν έχουν για να κάνουν ο,τι πρέπει.
-Ή μπίρα σου, Γιώργο. Και καλή επιτυχία στο Live.
-Ευχαριστώ πολύ, Πέτρο.
-Έτσι δηλαδή, Γιώργο. Πρέπει να κάνεις ο,τι πρέπει!
-Και δηλαδή, τι είν’ αυτό που πρέπει, Γιώργο;
-Κοίτα να δεις, Χάμπο. Πρέπει να αποφασίσεις και να κάνεις πολλά πράματα αν θες να διακριθείς.
-Σαν τι, Γιώργο;
-Σαν…να αποφασίσεις που θα πεις ναι και που θα πεις όχι. Τι είδους τραγούδια θα πεις; Ποιο θα είν’ το κοινό σου; Πόσο θα δουλέψεις; Πόσο θα διαβάσεις; Πόσο θα κάνεις εξάσκηση; Πρόβες;
-Σα να καταλαβαίνω, Γιώργο. Άλλο; Τι άλλο;
-Άλλο…αν μπορείς να πετύχεις από την πόλη που ζεις; Μπορεί να πρέπει να πας σε άλλη πόλη αν χρειάζεται! Παράδειγμα, να πας…στην Αθήνα!
-Ναι ε;
-Έμ; Παράδειγμα λέω…πες πως κάποιος είν’ ηθοποιός. Τότε η Αθήνα είν’ μάλλον μονόδρομος. Δε μπορείς να κάνεις καριέρα ηθοποιού απ’ το Χασάν κιοΐ, ή από την Αναρράχη!
-Σα να τα λες σωστά, Γιώργο…
-Άρα, για να πετύχεις, Γιώργο θέλει ταλέντο, θέλει όμως και μυαλό!
-Σίγουρα, Γιάννε. Σίγουρα θέλει μυαλό!
-Και πιο λες πως είν’ πιο σημαντικό, Γιώργο; Το μυαλό, ή το ταλέντο;
-Θέλει κι απ’ τα δύο, Χάμπο. Ταλέντο και μυαλό, μυαλό και ταλέντο!
-Το ένα χέρι νιώθει τ άλλο και τα δύο το πρόσωπο δηλαδή!
-Μπράβο, Χάμπο. Καλό το παράδειγμα. Γίνεται να νίβεσαι με ένα χέρι; Δε γίνεται. Με ένα χέρι…πασαλείβεσαι με νερό…