Ἡ λέξι «ἀπολωλὸς» μᾶς εἶναι γνωστὴ ἀπὸ τὴν φράσι «ἀπολωλὸς πρόβατο». Ἡ γιαγιὰ Ἀνθοῦσα ἔλεγε μετὰ συναισθήσεως «ἐγὼ εἶμαι ἀπολωλὸν πρόβα». Μᾶς εἶναι πάλι γνωστὴ κι ἀπὸ τὴν φράσι «αὐτὸς εἶναι ἀπολωλός…», ποὺ λέγεται γιὰ κάποιον ποὺ πῆρε τὸν στραβόδρομο στὴ ζωή του.
Ὅμως ἡ φράσι «Τὸ ἀπολωλὸς μαυροπούλι…» εἶναι φτιαχτὴ γιὰ τὸν λόγο ποὺ θὰ ἐξηγήσω. Μπαίνοντας ἡ ἄνοιξι καταφθάνουν στὰ κεραμίδια τῆς Μονῆς κοπάδια μαυροπούλια. Εἶναι ὁ καιρός τους. Θὰ γεννήσουν καὶ θὰ κλωσήσουν τὰ αὐγά τους κι ἀφοῦ ἐκπαιδεύσουν τοὺς νεοσσούς των θὰ φύγουν μαζί τους γιὰ ἄλλον προορισμό. Ἀναλαμβάνουν πολλὴν ἐργασία σαὐτὸ τὸ διάστημα καὶ ἰδίως μετὰ τὴν ἐκκόλαψι γιὰ τὸ μεγάλωμα τῶν μικρῶν τους. Ὑπέροχα!
Κατὰ καιροὺς κάποια ξεγελιοῦνται καὶ εἰσέρχονται πρὸς ἐξερεύνησι στὴ μοναδικὴ καμινάδα τοῦ κτιρίου. Ὅμως ἐδῶ παραμονεύη ὁ θάνατος. Διότι ναὶ μὲν εἰσέρχονται μὲ ἄνεσι, ἀλλὰ εἶναι δύσκολο μέχρι ἀκατόρθωτο, γιὰ νὰ ξαναβγοῦν πάλι στὸ φῶς. Ἡ καμινάδα, ἐπειδὴ εἶναι γυαλιστερὴ ἀπὸ μέσα, δὲν τὰ ἐπιτρέπει νὰ σκαλώσουν τὰ νύχια τους καὶ νὰ ἀνεβοῦν στὴν ἔξοδό της. Γιαὐτὸ πετώντας καὶ ξαναπετώντας στὴ στενωσιὰ τῆς καμινάδας καταπονοῦνται μὲ ἀποτέλεσμα νὰ παραδοθοῦν καὶ νὰ τελειώσουν τὸν βίο τους ἀδόξως στὸ ἀδιέξοδό της.
Τὶς μέρες αὐτὲς συνέβη πάλι τὸ περιγραφὲν γεγονός. Μόνο ποὺ τὴ φορὰ αὐτὴ ἀκούγοντας τὶς ἀπέλπιδες προσπάθειες νὰ φτεροκοποῦν στὴ λαμαρινένια καμινάδα εἶπα νὰ βοηθήσω. Ἀνέβηκα στὴ σκεπὴ τοῦ κτιρίου μας, πῆγα στὴν καμινάδα κι ἔρριξα μέσα περὶ τὰ πέντε μέτρα σχοινὶ μὲ κόμπους, ὥστε νὰ φθάση μέχρι τὸν πάτο τῆς καμινάδας. Τελικὰ οἱ ἀρκετὲς προσπάθειές μου ἀπέβησαν μάταιες. Δὲν πέτυχα τίποτε. Σίγουρα τὸ σχοινὶ θὰ ἀκούμπησε καὶ πάνω στὸ παγιδευθὲν μαυροπούλι. Τοῦ φώναζα κιόλας πιάσε τὸ σχοινὶ τῆς σωτηρίας σου, βρὲ χαζοπούλι, ἀλλὰ δὲν καταλάβαινε τὴ γλῶσσα μου. Τὶ νὰ σκεφτόταν τάχα, ὅταν τὸ σχοινὶ περνοῦσε μπροστά του, πάνω του, δίπλα του ἢ χάϊδευε τὸ κεφαλάκι ἢ τὰ φτερά του; Τὰ λόγια μου πῶς τάχα νὰ τὰ ἄκουγε; Ἴσως νὰ μὲ ἔβρισε κιόλας ποὺ τὸ ἐνοχλοῦσα μὲ τὸ σχοινὶ καὶ μὲ τὰ λόγια μου;…
Μετὰ ἀπὸ ὅλο αὐτὸ τὸ πραγματικὸ σκηνικὸ ἔκαμα τὴν ἀναγωγή μου στὰ ἡμέτερα, στὰ ἀνθρώπινα. Ἂς θεωρήσουμε, εἶπα, τὸν ἐπίγειο βίο μας ὡς μία καμινάδα, κι ἂς ἔχη καὶ τόσα φῶτα… Δὲν διαφέρει καὶ πολύ. Σαὐτὴν κινούμαστε ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι. Ἀπὸ τὴν ἡμέρα τῆς Σταυρώσεως καὶ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ μας, αἰωροῦνται στὴν καμινάδα μας τὰ λόγια Του σὰν σωστικὰ σχοινιά. Κράζει δὲ κιόλας διὰ στόματος τῶν ἀποστόλων καὶ κηρύκων του «Τέκνον…, ἐπιλαβοῦ τῆς αἰωνίου ζωῆς…» (Α’ Τιμόθεο 6,12). Πιάσε τὸ σχοινί, ποὺ θὰ σὲ βγάλη στὴν αἰώνια ζωή…
Εἴθε ὅλα τὰ μαυροπούλια παγκοσμίως νὰ πιάνουν τὴν σωστικὴ ἀλήθεια τοῦ ἁγίου Εὐαγγελίου καὶ τὸ ἀποτέλεσμα νὰ εἶναι γιὰ ὅλους χαρὰ αἰώνια. Ἀμήν.
Τρίτη Ε’ ἑβδομάδος Νηστειῶν 9.4.2019
ἀρ.νι.μα.
