Αν και βρισκόμαστε και πάλι σε προεκλογική περίοδο από την περασμένη Δευτέρα, υπάρχει μια μεγάλη διαφορά απ’ αυτή που προηγήθηκε.
Λείπουν από το προσκήνιο και την επικαιρότητα οι περισσότεροι υποψήφιοι!
***
Πού είναι εκείνες οι καλές μέρες, όταν έβρισκες μπροστά σου, όπου και αν κυκλοφορούσες, σε δρόμο, πλατεία, καφέ, λαϊκή αγορά, υποψήφιο/ α, ο/ η οποίος/ α ερχόταν προς το μέρος σου χαμογελαστός/ ή κι ας μην σε γνώριζε, έτοιμος/ η να σου σφίξει το χέρι με όλη του τη δύναμη, να σ΄ αγκαλιάσει, ακόμα και να σε φιλήσει (σ. σ. στη χειρότερη περίπτωση…)
***
Πού πήγαν όλοι αυτοί οι καλοί άνθρωποι που μας υπόσχονταν πως ό,τι κι αν γίνει θα είναι πάντα εδώ για μας, έτοιμοι να αγωνιστούν για κάθε τι μας απασχολεί, να πέσουν στη φωτιά αν τους ζητηθεί και κριθεί σκόπιμο και απαραίτητο, που θα έκαναν τα προβλήματα μας και δικά τους προβλήματα, που θα πήγαιναν στην Αθήνα να τα πουν έξω από τα δόντια και να τα βάλουν ακόμα και με τον ίδιο τον αρχηγό του κόμματος τους αν ήταν Πρωθυπουργός και δεν τους έδινε τις λύσεις που ζητούσαν για τον τόπο μας;
***
Δεν πέρασε και πολύς καιρός από τότε αλλά ομολογούμε πως ένα σύνδρομο… στέρησης άρχισε να μας καταλαμβάνει ήδη, με αποτέλεσμα για να μπορέσουμε να το διαχειριστούμε όσο καλύτερα γίνεται
- ξεφυλλίζουμε τα φυλλάδια τους που μας έδωσαν οι ίδιοι στο χέρι ή έβαλαν μες τις τσάντες με τα ψώνια μας οι συνεργάτες τους όσο ο/ υποψήφιος/ α μας απασχολούσε δείχνοντας λόγω και έργω την αγάπη που τρέφει για μας. Φυλλάδια που απέπνεαν αισιοδοξία και σιγουριά για την επιτυχία που θα ερχόταν, διανθισμένα με συνθήματα και εμπλουτισμένα με φωτογραφίες που ανασύρθηκαν από οικογενειακά άλμπουμ.
- διαβάζουμε τα δελτία τύπου εκείνων των ημερών, στα οποία περιέγραφαν όσο πιο λακωνικά γινόταν την περιοδεία τους σε διάφορες περιοχές του Νομού μας, «ο/ η τάδε υποψήφιος/ α περιόδευσε σήμερα στην δείνα περιοχή, όπου έγινε δεκτός/ ή με ενθουσιασμό από τους κατοίκους, που όλοι μαζί έστειλαν το μήνυμα της μεγάλης νίκης», και τα συνόδευαν από διάφορες φωτογραφίες που τους απεικόνιζαν να χαιρετούν τον μοναδικό θαμώνα ενός καφενείου, μια κυρία που σκούπιζε την αυλή της, δύο συνταξιούχους που καθόταν σ’ ΄να παγκάκι, να χάνονται στις αγκαλιές δύο περαστικών που απλά τους πέρασαν για κάποιους άλλους, να μοιράζουν προεκλογικό υλικό στις λαϊκές με τον κόσμο να θέλει να χυμήξει πάνω τους για να εκδηλώσει τη λατρεία του προς τα πρόσωπα τους και να εκφράσει τις ελπίδες που είχε εναποθέσει πάνω τους, μαζί με την ελπίδα πως θα έπεφταν επιτέλους και οι τιμές της ντομάτας και των διάφορων ζαρζαβατικών.
- παρακολουθούμε και πάλι τα βίντεο με τις συνεντεύξεις τους όπου τόνιζαν πως η επιτυχία δεν πρόκειται να τους/ τις αλλάξει, αλλά θα παραμείνουν αυτοί/ αυτές που ξέραμε πάντα, μετριοπαθείς και σεμνοί/ σεμνές, ή τα βίντεο από τις διάφορες ομιλίες τους που είχαν κατακλυστεί από κόσμο αναγκάζοντας την αίθουσα όπου γινόταν να βουλιάξει τουλάχιστον δυο πόντους και τους παραβρισκόμενους με τους οποίους συνδέονταν με κάποια μορφής συγγένειας μαζί τους να δηλώνουν πόσο τους άρεσε η ομιλία, πόσο τους συγκίνησε και ότι χάρη σ’ αυτή οι ψηφοφόροι θα σπρώχνονται ποιος να φτάσει πρώτος στις κάλπες για να τους ψηφίσει.
***
Αν, λοιπόν, εμείς που ζούμε στις πόλεις και όσο να ‘ναι όλο και κάποιον συναντάμε στο δρόμο με τον οποίο ανταλλάσσουμε μια καλημέρα, παρουσιάζουμε σύνδρομο στέρησης, φανταστείτε τι μπορεί να νιώθουν αυτοί οι λίγοι κάτοικοι των ορεινών όγκων και των μισοάδειων χωριών μας που ενώ μέχρι πριν λίγες μέρες σχεδόν καθημερινά όλο και κάποιον/ α υποψήφιο/ α συναντούσαν και μιλούσαν μαζί του, τώρα διαπιστώνουν με λύπη τους πως όλοι αυτοί έχουν χαθεί.
***
Βέβαια, και για να μην τους αδικούμε, έχουν και το δίκιο τους οι υποψήφιοι/ ες. Διότι πώς να ξαναπάνε σε μια περιοχή όταν πια ξέρουν πως το… μήνυμα νίκης που εισέπρατταν, ή νόμιζαν πως εισέπρατταν, μεταφράστηκε σε μηδέν ψήφους καθώς δεν τους ψήφισε όχι μόνο ο θαμώνας τον οποίο κέρασαν καφέ και κάθισαν μιάμιση ώρα μαζί του ακούγοντας τα πολλά και διάφορα παράπονα του, αλλά ούτε και ο καφετζής που είχε να κάνει τέτοιο τζίρο στο μαγαζί του από το περασμένο πανηγύρι;
Όπως κι αν το δούμε έχουν κι αυτοί το δίκιο τους…
