Σε συνέχεια του άρθρου «Μάτι, Γουδί», χρειάζεται μια διευκρίνιση. Αυτό μου έφερε και μερικές «σκόρπιες σκέψεις». Πρώτα η διευκρίνιση.
— Είχαμε γράψει:
«Και όταν υπολείπονται κάποια «μίνιμουμ», τα απαιτείς έναντι της παραιτήσεώς σου. Και γι αυτό πρέπει να είναι ενήμεροι και σύμφωνοι, προς διασφάλιση της ορθότητας και πιστότητας της άποψης γνώμης, και οι 10 επόμενοι στρατηγοί».
Είναι απαραίτητη η διευκρίνιση, ότι αναφερόμαστε σε ακραίες περιπτώσεις και εφ όσον ο λόγος είναι σοβαρός και αποτέλεσμα αντικειμενικής εμπεριστατωμένης επιτελικής ανάλυσης και όχι ατεκμηρίωτη συναπόφαση, γιατί τότε όχι μόνο είναι λάθος, αλλά και είναι επιλήψιμο.
Οι ηγεσίες των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας είναι οπωσδήποτε ακομμάτιστες, προσηλωμένες στην κυβέρνηση και μεριμνούν να είναι αποτελεσματικές στο έργο τους δλδ στην αποστολή τους.
— Και ένα ιστορικό περιστατικό σχετικό με τα «μίνιμουμ»:
Ο Αμερικανός Στρατηγός Τζωρτζ Πάττον, σε μια απαιτητική επιχείρηση, κατά την οποία υπήρχαν σοβαρά προβλήματα ανεφοδιασμού, (σε τρόφιμα, καύσιμα και λοιπά), στις πιεστικές απαιτήσεις των προϊσταμένων του για ταχεία προώθηση των δυνάμεών του, απήντησε:
“Μπορώ να εμπνεύσω τους υφισταμένους μου να φάνε τις σόλες των αρβυλών τους (τότε ήταν δερμάτινες), αλλά δεν μπορώ να απαιτήσω και να τους διατάξω να ουρούν βενζίνη”.
— Μάλλον ο Τσώρτσιλ είπε:
“Ο αξιωματικός πρέπει από πρωτοετής εύελπις να έχει στον γυλιό μάχης του, την στραταρχική ράβδο”.
Με αυθάδικο τρόπο θα ήθελα να συμπληρώσω:
“και μαζί, ατσαλάκωτο και φρέσκο και το Ρεμπούμπλικό του”
Για να είναι με όραμα και αδέσμευτος.
Και την μεν στραταρχική ράβδο μπορεί να την προσαρμόσει βολικά και αρμονικά δίπλα στο ατομικό πτυοσκάπανο, το να κρατήσει και το ρεμπούμπλικο ατσαλάκωτο είναι πραγματικός άθλος. Εεε.. εδώ σε θέλω.
— Παρέα… στραταρχικής ράβδου… με πτυοσκάπανο….!
Το ατομικό πτυοσκάπανο κύρια χρήση έχει, με αυτό να ανοίγεις το ατομικό όρυγμα μάχης. Το όρυγμα μάχης είναι μία επιμελημένη εκσκαφή στα μέτρα του κάθε μαχητού, δλδ ακριβώς σαν τον τάφο του. Η χρήση του είναι να μπαίνει ο μαχητής στον «τάφο» του, για να μην πεθάνει.
Μου θυμίζει το καλογερικό: «αν πεθάνεις πριν πεθάνεις, δεν θα πεθάνεις όταν πεθάνεις».
Η στραταρχική ράβδος ;
Θα σε κάνει έναν έντονα προβεβλημένο άτομο, με σοβαρά τσαλακωμένη προσωπικότητα. Ή αλλιώς, μια ολοζώντανη παρουσία με πεθαμένο το είναι. Και αυτός «έχει πεθάνει, πριν πεθάνει».
— Ο Αϊζενχάουερ, Στρατηγός και πρόεδρος των ΗΠΑ είπε:
«Αυτός που βάζει την προσωπική προβολή του, πάνω από τις αρχές του, σύντομα χάνει και τα δύο».
Και κατά έναν παράδοξο λόγο, η ιδιότητα του Στρατηγού είναι η μόνη (εξ όσων γνωρίζω) που προσφωνείται χωρίς να προηγείται το «κύριε».
Τιμητικό;… Στερητικό;… Λέτε να ξέρει κάποιος γιατί;
—Δεν καταλαβαίνω γιατί όσοι αποστρατεύονται στενοχωρούνται.
Το Ρεμπούμπλικο είναι η πιο φυσιολογική, η πιο πιθανή, η επιλεκταία, η ευκταία εξέλιξη. Το πιο καλό που μπορεί να σου συμβεί.
Από την στιγμή που έγινες στρατιωτικός, οι άλλες τέσσερεις πιθανές καταλήξεις, είναι: να ταφείς με στολή, να μην σε βρουν ποτέ, να είσαι με πιτζάμες σε νοσοκομείο ή με ριγέ πιζάμες στη φυλακή.
Εύχομαι σε όλους καθαρό νου, καλό κουράγιο και το καλύτερο.
*Ο Ευάγγελος Αθανασιάδης είναι Συνταγματάρχης ε.α.
