Λιέου τ’μάνναμ’ ὕστιρα ἀπ’ τ’ἁϊΚουζμᾶ τοὺ πανηγύρ’. «Πᾶμι, μάννα, νὰ στουμπίσουμι βρίζις;» Κι μὶ λιέει. «Ποῦ νὰ πααίνουμι ἀ ρὰ πιδάκιμ’. Βριζουχώραφα εἴχαμι ἰτότις σὶ ὅλα τὰ ψιφτουχώραφα. Στ’ Ζέρβα, στ’ Βλάχ’ τ’ Στρούγγα, στ’ Σιδέρ’, σν Τούμπα. Ὅλα ἦταν κατηφουρκά. Ἔφκιανάμι κι τ’ἁλών’ σν κουρφὴ γιὰ νἄχουμι κι ἀέρα ἅμα λυχνούσαμι. Ἅμα δὲν εἶχι ἀέρα τ’μάζουνάμι μὶ πουλλὰ σκύβαλα κι κότσαλα κι ‘νἔρχναμι στὰ χοιράδγια. Ἅμα ἦταν καθαρή, ‘νἀληθάμι στοὺ μύλου μαζὶ μὶ στιάρ’ κι ἔφκιανάμι ψουμὶ σμιγό. Ἅμα ἦταν σκέτου βρίζα δὲν στράγκζι κι γένουνταν μαύρου, σὰν τὰ πιτυράδγια γιὰ τὰ σκλιά.
Σν Τούμπα, ὅπ’ εἴχαμι βριζουχώραφου, τοὖχαν κι φυλάκιου. Ἰπειδὴς ἴβλιπνι ἴσια καρφὶ στς Καλδάδις-Προυσήλιου, στοὺ Δέλνου-Τριγουνικό, κι σιακάτ’ Ρύμνιου κι Κάλιαν’ γιατιαὐτὸ κι τοὖχαν παρατηρητήριου κι ἔδουναν χαμπέρ’ στοὺν ἅγιουΣουτήρου κι ἔτσ’ μάθισκνι ὅλου τοὺ χουργιό, ἅμα ἔρχουνταν Γιρμανοὶ κι ὅ,τ’ ἄλλ’ ἰχθροί, π’ νὰ τσακίζουνταν.
Σν Τούμπα εἴχαμι κι μεῖς βριζουχώραφου κι πάηνάμι νὰ στουμπίσουμι. Ἄφναμι κάτ’ ἀπ’ τοὺ δέντρου στοὺν ἴσκιου τὰ κατούνια, τς φτσέλις μὶ τοὺ νιρὸ κι τὰ κούτσκα μας τοὺν Θουμᾶ, τοὺ Νίκου ἀ κι τοὺν Βασίλ’ κι μεῖς στούμπζαμι τς χειριὲς τ’βρίζα. Ἅμα ἀναβάμι ἀπ’ τ’ζέστα, πάηνάμι νὰ πχιοῦμι ψίτσα νιρὸ ἀπ’ τ’φτσέλα κι δὲν τν ἔβρισκνάμι ἰκεῖ π’ν’ἄφκαμι. Ἰσεῖς τὰ μκρὰ καθὼς ἔπιζέτι, δὲ σᾶς ἔκουβι, ἔκανέτι χάζ’ κι τ’γκουντρουγκλούσιτι λίγου λίγου σιακάτ’ στοὺν κατήφουρου κι αὐτὴν μπουρεῖ νἄφτανι ἀκόμα κι ντὶπ κάτ’ στοὺ Σταυρό. Ὕστιρα ἀναγκάζουμάσταν πάλι νὰ πάρουμι νιρὸ ἀπ’ τ’ Βρουμόβρυσ’. Στοὺ Σταυρὸ εἴχαμι στιαρουχώραφου. Κι μνιὰ φουρὰ καθὼς θέρζαμι εἴχαμι κι τ’σκύλλα μας τ’ Μαρινέλλα ἱτμόγηνν’. Μ’πάτσι ἕνα φουρτηγὸ αὐτουκίνητου κι ‘νἔβγαλι τἄντιρα μαζὶ μὶ τὰ κτάβγια ὄξου…
Ἦταν τυράννια, ρὰ πιδίμ’, ὅλ’ ἡ ζουή μας ἰτότι. Κι νὰ μὴν ἔρθν τὰ χρόνια ἰκεῖνα… Σὰν τὶ ἄλλου νὰ πῶ; Τώρα πιρπατῶ στὰ ἰνηνταδγυό. Ἡ Θιὸς νὰ μᾶς φλάγ’ ὅλ’ κι καλὸν παράδεισου».
Κυριακὴ 25.8.2019
στοὺ Μαναστήρ’ τ’ἁηΚουσμᾶ
παπαδγιὰ Ἀφρουδίτ’
