Ἡ Ε’ Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν ποὺ πέρασε εἶναι ἀφιερωμένη στὴν ὁσία Μαρία τὴν Αἰγυπτία, ὡς ὑπόδειγμα μετανοίας. Στὸ σημεῖο αὐτὸ βλέπουμε καὶ τὸ μεγαλεῖο τῆς Ἐκκλησίας μας ποὺ προπορεύτηκε αἰῶνες πρὶν ἀπὸ τὰ μοντέρνα φεμινιστικὰ κινήματα τῶν καιρῶν μας. Ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ τὴν γυναῖκα στὸ πρόσωπο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἡ ὁποία κυριαρχεῖ στὴν κόγχη τοῦ ἱεροῦ, στὸ τέμπλο καὶ στὰ εἰκονοστάσια ὅλων τῶν Ναῶν της. Τὴν τιμᾶ καὶ στὰ πρόσωπα τῶν ἁγίων, ὁσίων καὶ μαρτύρων γυναικῶν. Ἐλάχιστο καὶ συγχρόνως τρανταχτὸ παράδειγμα αὐτῆς τῆς τιμῆς εἶναι καὶ ἡ ὁσία Μαρία ἡ Αἰγυπτία διὰ τὸν πρότερον ἀτάσθαλον καὶ τὸν ὕστερον ἅγιον καὶ ἐν μετανοίᾳ βίο της.
Ἐνῶ ὅμως μνημονεύεται στὸ Συναξάριο τῆς ἡμέρας ἡ ὁσία Μαρία ἡ Αἰγυπτία, τὰ ψαλλόμενα τῶν κανόνων τῆς Ε’Κυριακῆς ὅπως καὶ τῆς ἕκτης ἑβδομάδος πρὸ τῶν Βαΐων ποὺ ἀκολουθεῖ, ἔχουν ὡς περιεχόμενό τους τὸν πτωχὸ Λάζαρο καὶ τὸν ἀνώνυμο Πλούσιο ἀπὸ τὴν διήγησι τοῦ κατὰ Λουκᾶν ἁγίου εὐαγγελίου κεφ. 16,16-31.
Στὸ παρὸν σημείωμα θὰ δανεισθοῦμε μόνο μιὰ γνώμη τοῦ ἁγίου Χρυσοστόμου ἀπὸ τὸν Γ’ λόγο του στὸν πτωχὸ Λάζαρο. Λέγει. «Ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους ἄλλοι μὲν τιμωροῦνται μόνο ἐδῶ στὴ γῆ. Ἄλλοι δὲν παθαίνουν τίποτε στὸν ἐπίγειο βίο τους, ἀλλὰ θὰ ὑποφέρουν ὅλον τὸν πόνο στὴν μέλλουσα ζωή. Καὶ ἄλλοι κολάζονται καὶ στὴν παροῦσα καὶ στὴν μέλλουσα. Ποιοὺς ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς τρεῖς καλοτυχίζετε; Γνωρίζω καλά, ὅτι πρώτους θεωρεῖτε αὐτοὺς ποὺ τιμωροῦνται ἐδῶ στὴ γῆ καὶ ξεφορτώνονται ὅλα τὰ ἁμαρτήματά τους. Μετὰ ἀπὸ αὐτοὺς ποιοὺς θεωρεῖτε δεύτερους; Ἐσεῖς μᾶλλον αὐτοὺς ποὺ δὲν πάσχουν καθόλου ἐδῶ, ἀλλὰ κολάζονται ὅλην τὴν τιμωρία στὴν ἄλλη ζωή. Ἐγὼ ὅμως θεωρῶ αὐτοὺς ποὺ ὑποφέρουν καὶ στὴν ἐπίγεια, ἀλλὰ καὶ στὴν μέλλουσα ζωή. Διότι αὐτὸς ποὺ τιμωρεῖται ἐδῶ, θὰ τιμωρηθῆ ἐλαφρότερα στὴν μέλλουσα ζωή. Ὅποιος ὅμως ἀναγκαστικὰ θὰ ὑποφέρη ὅλην τὴν τιμωρία στὴν μέλλουσα, αὐτὸς ἐκεῖ θὰ ἔχη σκληρὴ τιμωρία. Ὅπως βλέπουμε νὰ συμβαίνη καὶ μὲ τοῦτον τὸν πλούσιο. Αὐτὸς ἐπειδὴ δὲν ξεχρέωσε ἐπὶ γῆς κανένα ἁμάρτημά του, γιαὐτὸ καὶ κολάζεται σκληρά, τόσο ὥστε δὲν ἀξιώνεται νὰ πάρη οὔτε μιὰ σταγόνα νερό. Ἀπὸ τοὺς ἁμαρτάνοντες, ἀλλὰ ποὺ δὲν παθαίνουν τίποτε στὴν παροῦσα ζωή, περισσότερο λυποῦμαι ἐκείνους ποὺ μαζὶ μὲ τὸ ὅτι δὲν ὑποφέρουν τίποτε συγχρόνως ἀπολαμβάνουν τρυφηλὴ ζωὴ καὶ ἄνεσι. Διότι ὅταν, ἐνῶ ἁμαρτάνουμε, μᾶς εὐεργετῆ ὁ Θεός, τότε αὐτὸ ἀκριβῶς γίνεται αἰτία νὰ κολασθοῦμε βαρύτερα στὴν ἄλλη ζωή…
Ὅταν λοιπὸν δοῦμε κάποιους πλούσιους νὰ ἀπολαμβάνουν, νὰ εἶναι ἀρωματισμένοι, νὰ ξημεροβραδιάζονται στὴ μέθη, νὰ ἔχουν ἐξουσίες, δόξες, φαντασία, ἔπαρσι, νὰ ἁμαρτάνουν καὶ νὰ μὴν παθαίνουν καμμιὰ δυστυχία, γιαὐτὸν ἀκριβῶς τὸν λόγο νὰ δακρύζουμε καὶ νὰ θρηνοῦμε γιαὐτούς. Διότι ἐνῶ ἁμαρτάνουν, δὲν τιμωροῦνται.
Ὅταν δῆς ἕναν ἄνθρωπο κακὸ καὶ νὰ ἀπολαμβάνη συγχρόνως πολλὴν εὐημερία, χωρὶς νὰ παθαίνη κανένα κακό, γιαὐτὸν ἀκριβῶς τὸν λόγο νὰ θρηνῆς περισσότερο γιαὐτόν. Διότι ἐνῶ κατέχεται ἀπὸ σκληρὴ ἀρρώστεια καὶ σαπίλα αὐτὸς αὐξάνει τὴν ἀρρώστεια του καὶ γίνεται χειρότερος ἀπὸ τὴν ἄνεσι καὶ τὴν τρυφὴ μὲ τὴν ὁποία ζῆ.
«Σκάμμα ὁ παρὼν βίος». Στὸ σκάμμα αὐτὸ καὶ στοὺς ἀγῶνες δὲν γίνεται νὰ ἔχη ἄνεσι αὐτὸς ποὺ θέλει νὰ πάρη στεφάνι. Ὥστε ὅποιος ἐπιθυμεῖ νὰ στεφανωθῆ, πρέπει νὰ διαλέξη τὸν σκληρὸ καὶ ἐπίπονο βίο. Ἔτσι ἀφοῦ κουρασθῆ λίγο στὸν παρόντα βίο, νὰ ἀπολαύση αἰώνια τιμὴ στὴν μέλλουσα ζωή» (εἰς Λάζαρο λόγος Γ’ ΕΠΕ 25,492-500).
Τετάρτη πρὸ Βαΐων 17.4.2019
ἀρ.νι.μα.
