Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας και το δικό μου μυαλό, τη δεδομένη χρονική στιγμή, δεν πάει πουθενά αλλού, παρά στις σκληρά δοκιμαζόμενες γυναίκες της Ουκρανίας.
Με συγκίνηση άκουσα χθες στη ραδιοφωνική εκπομπή «Πρωινές διαδρομές στο Πρώτο» του Πρώτου Προγράμματος, την Ξένια, μητέρα ενός 7χρονου κοριτσιού από την Ουκρανία να λέει το εξής: «Δεν ξέρουμε αν είναι σήμερα η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Εμείς ξέρουμε ότι σήμερα είναι η 12η μέρα του πολέμου. Δεν θέλουμε γιορτή, θέλουμε ηρεμία».
Οι γυναίκες είναι πάντα οι αφανείς ηρωίδες κάθε πολέμου, αλλά και τα εύκολα θύματα της αγριότητάς του.
Την ώρα που μαίνεται ο πόλεμος και όλη η Ουκρανία σωριάζεται σε ερείπια, οι γυναίκες των πόλεων και των χωριών καλούνται να δώσουν τον αγώνα τους από το δικό τους μετερίζι. Καλούνται να προστατέψουν με νύχια και με δόντια, πάνω απ’ όλα, τα παιδιά τους, αλλά και τους ηλικιωμένους και ανήμπορους. Καλούνται να οργανώσουν τη ζωή – για την ακρίβεια, ό,τι έχει απομείνει απ’ αυτήν – στα μετόπισθεν, μέσα από τα συντρίμμια. Να φροντίσουν για τροφή, νερό, ασφάλεια και εν τέλει επιβίωση.
Την πρώτη μέρα του πολέμου μια μητέρα έφερε στον κόσμο το μωρό της σε ένα καταφύγιο του Κιέβου, ενώ μια άλλη 23χρονη γέννησε στο υπόγειο ενός μαιευτηρίου του Λουχάνσκ, την ώρα που ηχούσαν οι σειρήνες και οι βόμβες σκορπούσαν θάνατο.
Η Αναστασία και η Σάσα σκοτώθηκαν, η μεν πρώτη από ρωσικά πυρά, καθώς επέστρεφε από ένα καταφύγιο σκύλων, όπου είχε πάει τροφή στα ζώα, η δε δεύτερη, που είχε επιλέξει να μείνει στην Ουκρανία για να μην εγκαταλείψει τα ζώα που είχε σώσει από το δρόμο, καταπλακώθηκε από το βομβαρδισμένο σπίτι της.
Εν τω μεταξύ, εκτός από όλες τις άλλες φροντίδες τους κι ενώ οι άντρες μάχονται στα χαρακώματα, οι Ουκρανές δεν σταματούν ούτε λεπτό να κατασκευάζουν μολότοφ. Κάθε μπουκάλι είναι χρήσιμο, κάθε μολότοφ τις φέρνει πιο κοντά στην ειρήνη και την ελευθερία, ενώ ολοένα και περισσότερες μαθαίνουν να χρησιμοποιούν όπλα. Αγράμματες και μορφωμένες, επιστήμονες και νοικοκυρές.
Περίπου 31.000, εξ άλλου, υπηρετούν στον τακτικό στρατό και μάχονται στην πρώτη γραμμή.
Μάνες αποχωρίζονται δακρυσμένες τα παιδιά τους στους σταθμούς. Μάνες κουβαλούν στην αγκαλιά τα μωρά τους σε ατέλειωτες πορείες φυγής. Γυναίκες άγνωστες βοηθούν τα παιδιά να ταξιδέψουν με ασφάλεια. Κάποιες άλλες μάνες, Πολωνές, αφήνουν στα σύνορα καρότσια μωρών, μήπως τα χρειαστούν οι ουκρανές μητέρες που θα περάσουν στη χώρα τους.
Και τι δεν σκέφτονται οι γυναίκες για να απαλύνουν τον πόνο! Για όλους νοιάζονται και όλους τους φροντίζουν. Και ξέρετε γιατί; Γιατί η γυναίκα είναι προγραμματισμένη να νοιάζεται. Η γυναίκα είναι προορισμένη να μοιράζει αγάπη, η γυναίκα ΕΙΝΑΙ αγάπη. Η γυναίκα ΕΙΝΑΙ δύναμη. Η γυναίκα βάζει κάτω από τις φτερούγες της τους αδύναμους για να τους προστατέψει, να ξορκίσει το κακό.
Η κάθε γυναίκα, ανεξάρτητα αν έχει βιολογικά παιδιά ή όχι, είναι μάνα ενός παιδιού πάνω στη Γη, ενός στρατιώτη που πολεμάει, ενός αρρώστου, ενός ανήμπορου, ενός κατατρεγμένου.
Η γυναίκα κυοφορεί τη ζωή, από τη γυναίκα αναβλύζει το φως και χωρίς αυτήν ο κόσμος θα ήταν κατασκότεινος και παγωμένος και η ζωή ανάξια να βιωθεί.
*Δόξα στις γυναίκες της Ουκρανίας
