Κατά καιρούς έχουμε λοιδορήσει τη γενιά των γονιών μας, τη γενιά του πολυτεχνείου, για πολλά απ’ τα δεινά που ζούμε σήμερα. Δικαίως. Είναι μια γενιά που έζησε πάνω απ’ το βιοτικό της επίπεδο και μπόλιασε με κάκιστη νοοτροπία την κουλτούρα μας.
Αν σε κάτι επένδυσε, πάντως, και οφείλουμε να τους το αναγνωρίσουμε είναι η μόρφωση των παιδιών της. Για πολλούς γονιούς, το να ανέβει το παιδί τους μορφωτικά, κοινωνικά, οικονομικά ήταν στόχος ζωής.
Πείτε με αιρετικό, πείτε με αλλοπρόσαλλο αλλά στην Ελλάδα της δήθεν δωρεάν παιδείας, στην οποία οι οικογένειες φτύνουν αίμα για τη μόρφωση των παιδιών τους πληρώνοντας φροντιστήρια, ξένες γλώσσες κτλ, γονείς και κηδεμόνες έχουν κάθε δικαίωμα να χρησιμοποιούν το πρώτο πληθυντικό για την εισαγωγή των παιδιών τους στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Ο πληθυντικός αυτός, λοιπόν, είναι μια στιγμιαία ή και διαρκής καμιά φορά συναισθηματική έκφραση της διαρκής καθημερινής τους πάλης. Μία μάχη με το χρόνο που δίνουν όλοι τους για το μεροκάματο, για τους λογαριασμούς και τις υποχρεώσεις που ‘’τρέχουν’’.
Παραβλέποντας το οικονομικό κομμάτι, δε θα ξεχάσω τις προσευχές της μητέρας μου, τα φαγητά του γούστου μου που με έκανε, τους άπειρους χυμούς που έστυβε γιατί είχε διαβάσει ότι έκαναν καλό στη σκέψη. Δε θα ξεχάσω τον πατέρα μου, που γυρνούσε απ’ τη δουλειά και κλειδωνόταν στην κρεβατοκάμαρα γιατί είχε την κακιά συνήθεια να βάζει την τηλεόραση στο τέρμα. Είναι πάρα πολλά.
Κανένας δε μπορεί να στερήσει σε κανέναν γονέα το δικαίωμα στη συμμετοχή της χαράς του παιδιού του.
Συγχαρητήρια σε όλα τα παιδιά, συγχαρητήρια και στους γονείς.
Και μία φιλική συμβουλή: Μη γίνετε σαν τον Τσίπρα…
