Ρωσική στρατιωτική εισβολή. Το έχει ξανακάνει πρόσφατα η Ρωσία;- Γράφει ο Μάξιμος Κωνσταντινίδης

Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν, πριν από δύο μήνες περίπου, έδωσε την εντολή για την εισβολή των ρωσικών στρατευμάτων στην Ουκρανία και από την αρχή έχει τον απόλυτο έλεγχο της εξέλιξης σε επίπεδο αποτελεσμάτων και συνεπειών, τόσο για τη Ρωσία, όσο και για όλο τον υπόλοιπο πλανήτη. Το ερώτημα είναι αν αυτή η εισβολή είναι μια ασυνήθιστη πρακτική για τΙς άλλοτε ΕΣΣΔ και για τη διάδοχη σύγχρονη Ρωσία, ή μήπως πρόκειται για μια υπόθεση συχνά επαναλαμβανόμενη από την περίοδο του Β’ΠΠ, μέχρι και σήμερα, όπου μόνο οι ηγέτες διαφέρουν, ενώ η στρατηγική είναι η ίδια;

Τον Αύγουστο του 1939 η ΕΣΣΔ συνάπτει με το Τρίτο Ράιχ το σύμφωνο  μη επίθεσης, Μολότοφ-Ρίμπεντροπ. Σεπτέμβριο του ίδιου έτους ο Χίτλερ εισέβαλε στην Πολωνία. Ο Στάλιν δίνει εντολή να εισβάλουν και τα Σοβιετικά στρατεύματα σε αυτή, τα οποία προωθούνται μέχρι την περιοχή που ορίζει το Σύμφωνο.

Στις 23 Αυγούστου 1939, ο Κόκκινος στρατός καταλαμβάνει την ανεξάρτητη μέχρι τότε Λιθουανία, στα πλαίσια του Συμφώνου Μολότοφ-Ρίμπεντροπ.

17 Ιουνίου του 1940, ο Κόκκινος Στρατός καταλαμβάνει το ανεξάρτητο κράτος της Εσθονίας. Η εισβολή γίνεται και παλι στα πλαίσια του Συμφώνου Μολότοφ – Ρίμπεντροπ.

5 Οκτωβρίου 1939, η Λετονία αναγκάζεται να δεχθεί σύμφωνο «αμοιβαίας βοήθειας» με τη Σοβιετική Ένωση, που παρέχει  στους Σοβιετικούς το δικαίωμα να σταθμεύουν έως 30.000 στρατιώτες τους στο λετονικό κράτος. Λετονοί κρατικοί υπάλληλοι εκκαθαρίζονται, ενώ σοβιετικά στελέχη τους αντικαθιστούν. Φιλοσοβιετικοί υποψήφιοι κυριαρχούν στις εκλογές. Προκύπτει η συνέλευση των λαών που ζητάει αμέσως την ένωση με την ΕΣΣΔ, η οποία και υλοποιείται.

Στις 17 Ιουνίου του 1953 στο Ανατολικό Βερολίνο, μια καταρχάς εργατική απεργία του κατασκευαστικού κλάδου εξελίσσεται σε Λαϊκή εξέγερση κατά της κυβέρνησης του Ενιαίου Σοσιαλιστικού Κόμματος.

Η κυβέρνηση, καλεί σε επέμβαση τον Σοβιετικό στρατό, ο οποίος έχει βάσεις στην Ανατολική Γερμανία.

Τα ρώσικα τανκς, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για την έκβαση της μάχης. Οι εξεγερθέντες πληρώνουν το τίμημα με πολλές δεκάδες νεκρούς, ο αριθμός των οποίων παραμένει ανεπιβεβαίωτος.

Ακολουθεί η Ουγγρική Επανάσταση του 1956. Είναι η πρώτη μεγάλη απειλή για τη Σοβιετική εξουσία που εγκαταστάθηκε από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου στην Ουγγαρία.

Η εξέγερση ξεκινά ως φοιτητική διαμαρτυρία, ενώ μια αντιπροσωπεία τους, μπαίνει στο κτίριο ραδιοφωνίας για να μεταδώσει τα αιτήματά τους. Συλλαμβάνεται. Διαδηλωτές ζητούν την απελευθέρωσή της.  Η Αστυνομία Κρατικής Προστασίας (ÁVH), τους

πυροβολεί μέσα από το κτίριο. Η εξέγερση εξαπλώνεται γρήγορα και η κυβέρνηση καταρρέει. Χιλιάδες λαού οργανώνονται σε πολιτοφυλακές, πολεμούν την ÁVH και τα σοβιετικά στρατεύματα.

Και ενώ αρχικά το πολιτμπιρό μοιάζει σαν να διαπραγματεύεται την απόσυρση των Σοβιετικών δυνάμεων, αλλάζει γνώμη και συντρίβει την επανάσταση.

Στις 4 Νοεμβρίου μια μεγάλη Σοβιετική δύναμη εισβάλλει στη Βουδαπέστη και αλλού. Η ουγγρική αντίσταση συνεχίζεται.  Τουλάχιστον 2.500 Ούγγροι και 700 Σοβιετικοί στρατιώτες σκοτώνονται στη σύγκρουση. 200.000 Ούγγροι διαφεύγουν ως πρόσφυγες. Η Σοβιετική Ένωση εγκαθιστά νέα κυβέρνηση. Ακολουθούν μαζικές συλλήψεις. Τον Ιανουάριο του 1957 καταστέλλεται κάθε λαϊκή αντίσταση.

Στις 20 Αυγούστου 1968, περίπου 500.000 στρατιώτες του Συμφώνου της Βαρσοβίας, από τη Σοβιετική Ένωση, Ανατολική Γερμανία, Πολωνία, Ουγγαρία και Βουλγαρία, εισβάλλουν στην Τσεχοσλοβακία για να καταστείλουν τη λεγόμενη «Άνοιξη της Πράγας». Οι Τσεχοσλοβάκοι αιφνιδιάζονται. Παραδίδονται, σχεδόν, χωρίς αντίσταση. Μόνο όταν οι εισβολείς επιχειρούν να καταλάβουν το σταθμό ραδιοτηλεόρασης στην Πράγα προβάλλουν αντίσταση, που πληρώνουν με 30 νεκρούς και 300 τραυματίες.

Στις 23 Αυγούστου ο πρόεδρος της χώρας, Λούντβικ Σβόμποντα, πηγαίνει στη Μόσχα για να διαπραγματευτεί. Στις 26 Αυγούστου επιστρέφει στην Πράγα έχοντας μαζί του τον Ντούμπτσεκ, και ανακοινώνει σε Τσέχους και Σλοβάκους το τίμημα που θα πληρώσουν για τον σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο. Επιβάλλεται η παραμονή των  σοβιετικών στρατευμάτων στη χώρα. Οι ηγέτες της Τσεχοσλοβακίας  αποσύρουν μεγάλο μέρος του μεταρρυθμιστικού τους προγράμματος.

Τελικά, η παραμονή των σοβιετικών στρατευμάτων βοηθάει τους σκληροπυρηνικούς να νικήσουν τον Ντούμπτσεκ και τους μεταρρυθμιστές.

Το 1979, οι σοβιετικές ένοπλες δυνάμεις εισέρχονται στο Αφγανιστάν, για να αποσυρθούν το 1989. Αιτία της αποχώρησης ήταν οι διεθνείς πιέσεις, η συστηματική αντίσταση αντισοβιετικών ανταρτών στην περιοχή και η έλλειψη υποστήριξης από τους σοβιετικούς πολίτες.

Το 2014, έρχεται η κρίση στην Ουκρανία, η οποία σχετίζεται με τη ρωσική κοινότητα της χώρας. Ο Πούτιν, με την άδεια του Ρωσικού Κοινοβουλίου, αναπτύσσει ρωσικά στρατεύματα στην Ουκρανία. Ακολουθεί το δημοψήφισμα της Κριμαίας και  η πρώην ουκρανική αυτόνομη δημοκρατία ενσωματώνεται στη Ρωσική Ομοσπονδία. Το γεγονός προκαλεί έντονες διεθνείς αντιδράσεις.

Στις 30 Σεπτεμβρίου του 2015 η Ρωσία υλοποιεί την πρώτη στρατιωτική επιχείρηση επί συριακού εδάφος. Ο πρόεδρος Πούτιν δικαιολογεί την επιχείρηση ως προαπαιτούμενο για την  καταπολέμηση της τρομοκρατικής οργάνωσης Ισλαμικό Κράτος.

Αυτή η στρατιωτική επέμβαση των σοβιετικών Ενόπλων δυνάμεων και παραστρατιωτικών οργανώσεων, είναι η μεγαλύτερη σε διάρκεια και μέγεθος από την εποχή της κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης.

Το αρχικό σχέδιο προβλέπει τη στήριξη του συριακού στρατού με εναέριες και χερσαίες δυνάμεις.

Και ενώ προκύπτει η νίκη σε βάρος του ISIS, έγκυροι αναλυτές συμπεραίνουν ότι, χωρίς τη ρωσική επέμβαση, το συριακό κράτος δεν θα είχε τη σημερινή του οντότητα, ενώ και ο πρόεδρος Άσαντ θα αποτελούσε παρελθόν. Η προσπάθεια της συριακής αντιπολίτευσης να ανατρέψει τον Άσαντ κάμπτεται. Η Ρωσία αποτελεί τον παράγοντα που διαμορφώνει την κατάσταση στη Μέση Ανατολή και αποδεικνύει πως μπορεί να διενεργεί επιχειρήσεις τεράστιων διαστάσεων.

Φεβρουάριο του 2022 και ενώ ο Ρώσος πρόεδρος Πούτιν αρνείται επί μήνες ότι θα εισβάλει στην Ουκρανία, προβαίνει στην «ειδική στρατιωτική επιχείρηση», στέλνοντας δυνάμεις πέρα από τα σύνορα στα βόρεια, ανατολικά και νότια της Ουκρανίας. Αποτέλεσμα; Το σημερινό, δίχως τέλος, δράμα της Ουκρανίας, η καταστροφή πόλεων, δομών, και το πιο σημαντικό οι νεκροί άμαχοι που στοιχειώνουν τον Ουκρανικό λαό και όποιον άνθρωπο έχει ίχνος ενσυναίσθησης.

Η  ΕΣΣΔ των πολλών ηγεμόνων και η διάδοχος Ρωσία του ισόβιου, πλέον, ηγεμόνα Πούτιν, ακολουθούν σταθερή και ίδια στρατηγική. Άλλοτε με επεμβάσεις τύπου ψυχρού πολέμου και άλλοτε ωμά και κυνικά, ως αμείλικτη υπερδύναμη και εισβολέας, με γνώμονα το ίδιο όφελος και πρόσχημα ό,τι εξυπηρετεί κάποια σχέδια.

Τέλος, ή μήπως συνεχίζεται;