‘-Κάτι σκεφτικός, Γιάννε;
-Ναι, Χάμπο. Δίκιο έχεις.
-Όλα καλά;
-Ναι. Μη βάζεις κακό με το νου σου. Απλά σκεφτόμουν κάτι …κοινωνικό!
-Μωρέ, αν είν’ έτσι θα τα βρούμε. Πετράκη, δύο τσίπουρα με μεζέ. Έχουμε συζήτηση και σηκώνει τσίπουρο…Εεε, Γιάννε;
-Σηκώνει, Χάμπο!
-Έεε, πέατο, Γιάννε. Ντο εν;
-Εν, Χάμπο, πως παρακολουθώ τη συζήτηση για την αξιολόγηση όσων είναι στο δημόσιο…
-Άαα. Τώρα σε πιάνω. Να σου πω Γιάννε, δάσκαλος εσύ, στη ΔΕΗ εγώ. Τώρα συνταξιούχοι.
-Ακριβώς. Σκέφτομαι λοιπόν. Τι πρόβλημα θα είχαμε αν μας αξιολογούσαν; Άσε που εγώ τον πρόλαβα τον επιθεωρητή στα σχολεία, οπότε…Κόκκινο πανί η αξιολόγηση. Ποιοι την πολεμούν; Γιατί; Τι τους ενοχλεί;
-Τους ενοχλεί, Γιάννε, γιατί φοβούνται πω αν τους αξιολογήσουν κάποιοι άσχημα μπορεί και να χάσουν τη δουλειά τους. Αυτό φοβούνται. Την απόλυση!
-Τα τσίπουρα…στην υγειά σας!
-Πετράκη, να σε ρωτήσω κάτι;
-Ελεύθερα, Γιάννε.
-Εσένα Πετράκη, σε αξιολογεί κανείς στη δουλειά σου;
-Φυσικά και μ’ αξιολογεί, Γιάννε. Όλοι μου οι πελάτες, κάθε μέρα με αξιολογούν!
-Και τι βγαίνει απ’ αυτό Πετράκη;
-Βγαίνει το αν θα συνεχίσουν να είναι πελάτες!
-Και πως θα συνεχίσουν να είναι πελάτες;
-Τι πως, Γιάννε; Άμα είν’ ευχαριστημένοι, θα συνεχίσουν να είναι πελάτες.
-Δηλαδή θα είναι ευχαριστημένοι, αν κάνεις καλά τη δουλειά σου. Σωστά;
-Σωστά, Γιάννε. Τι άλλο;
-Τίποτα, Πετράκη. Στην υγειά μας!
………………………………………
-Κατάλαβες Χάμπο; Τον Πετράκη τον αξιολογούν κάθε μέρα και ούτε που ιδρώνει τ’ αυτί του. Μόνο δουλεύει και προσπαθεί. Και ανάλογα κάτι κερδίζει, η κάτι χάνει!
-Σωστά, Γιάννε. Έτσι είν’ στον ιδιωτικό τομέα.
-Δηλαδή στο δημόσιο πρέπει μόνο να κερδίζεις; Πρέπει να μη χάνεις τίποτα και πότε;
-Κάτσε, Γιάννε. Τι να χάνεις; Τη δουλειά σου;
-Όχι! Δε λέω αυτό! Να κερδίζεις άμα κάνεις καλά τη δουλειά σου και να μένεις στάσιμος αν δεν βελτιώνεις ποτέ γνώσεις και απόδοσή. Πως σου φαίνεται αυτό;
-Αν είν’ έτσι, αλλάζει…
-Δηλαδή, Χάμπο, παράδειγμα, ο Πετράκης, αν σου φέρει βρώμικο ποτήρι μία, δυο, την τρίτη φορά αλλάζεις καφενείο. Ο δημόσιος υπάλληλος γιατί να σου φέρνει πάντα βρώμικα ποτήρια και στο τέλος να γίνεται και διευθυντής μια μέρα; Ποιός το λέει αυτό να προκόβει ντε και ντε!
-Δε λέω, καλά τα λες, αλλά ο κόσμος φοβάται μη τον κρίνουν άδικα και χάσει τη δουλειά του.
-Άντε παλι. Εγώ σε λέω, κάποιοι, δεν έχουν και τόσα προσόντα! Τόσοι αλλοι κάναν σπουδές, δεύτερα πτυχία, μεταπτυχιακά, διδακτορικά, γλώσσες. Μετριούνται αυτά. Να μην παίζουν ρόλο στην εξέλιξη αυτου που τα ‘χει μήπως κάποιος, κάπου, κάποτε αδικηθεί στην κρίση; Με το μήπως θα ζούμε;
-Δεν έχεις άδικο όπως τα λες, Γιάννε…
-Θα σε πω και τ’ άλλο. Προχθές μιλούσα με τη Διαλεχτή, την κόρη του Κάκκου. Ξέρεις, είναι φιλόλογος. Δουλεύει στο δημόσιο ΙΕΚ στο Αμύνταιο. Μου ειπε για το θέμα, της λέει μια συνάδερφος της: “Έεε, βέβαια. Εσύ Διαλεχτή έχεις δύο πτυχία, γλώσσες, μεταπτυχιακά και δε φοβάσαι την αξιολόγηση. Ρωτά όμως κι εμάς που δεν έχουμε”…