Διαβάζω πάντα την αρθογραφία του Πτολεμαίου, συνήθως από διαστροφή, αλλά και επειδή όλοι οι γράφοντες είναι φίλοι μου, μελλοντικοί φίλοι μου και αξιόλογες πένες. Ο Δημήτρης Μίμης είναι ένας από αυτούς και από αυτόν εμπνεύστηκα (για να μην πω με ερέθισε το κείμενό του, όπως ακριβώς ο Τσίπρας από τις ερωτήσεις της Σίας Κοσιώνη στην προεκλογική του συνέντευξη) και μου ήρθαν σκέψεις στο μυαλό, σχετικά με το κείμενό του «Ηττοπαθείς ηγέτες μιας περήφανης χώρας».
Απλώς θα ήθελα να καταγραφούν σε συνέχεια της άποψής του τα εξής: Δεν γίνεται άλλοτε να αποκαλούμε τον λαό πάνσοφο, κυρίαρχο και όλα τα δακρύβρεχτα και άλλοτε να λέμε ότι ο κόσμος «κοροϊδεύεται εύκολα», ψηφίζει όποιον του τάξει τα περισσότερα και τα συναφή. Ο λαός ποτέ δεν ήταν ευχαριστημένος με τους ηγέτες του. Ποτέ. Ακόμη και όταν στην εξουσία ήταν κορυφαίες προσωπικότητες, υπήρχαν κάποιοι που αντιδρούσαν. Και τον Θεό τον ίδιο να είχαμε πρωθυπουργό, θα υπήρχαν οι άθεοι.
Πρώτη φορά αριστερά. Πρώτη φορά που πρωθυπουργός λέει τις λέξεις, «πατρίδα», «εθνική προσπάθεια», «σημαία» και εικάζουμε ότι δεν θέλει να καπηλευτεί τις έννοιες και τις λέξεις. Ακόμη και οι υπερπατριώτες, πόσο πατριώτες είναι, όταν στη δύσκολη στιγμή, αυτοεξορίζονται στο Παρίσι; Οι προηγούμενοι πατριώτες, πόσο πατριώτες είναι που πούλησαν (παραχώρησαν για 99 χρόνια για την ακρίβεια) το αεροδρόμιο στο Ελληνικό -αυτό που αποκαλούν το φιλέτο της Ευρώπης- με αξία, μικρότερη από την αντικειμενική αξία της περιοχής; Το σπίτι τους, θα το πουλούσαν με αυτούς τους όρους;
Η ιστορία δεν μπορεί να γραφτεί τόσο άμεσα, πόσο μάλλον όταν είναι σε εξέλιξη, κανείς δεν μπορεί να κριθεί τόσο γρήγορα, και πάντα όλοι κρίνονται εκ του αποτελέσματος και ποτέ εκ της προθέσεως. Αριστερός ή δεξιός, θα κριθείς από τις πράξεις σου και όχι από τα λόγια σου.
