Η επέτειος της Αλώσεως είναι μια αποφράδα ημέρα για τον Ελληνισμό, που σηματοδοτεί το τέλος της χιλιόχρονης Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Η τελευταία ήταν η μετάλλαξη της Ανατολικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας σε μια Ελληνική οικουμενική αυτοκρατορία, με κοινό παρονομαστή την Ορθοδοξία.
Η Ρωμανία, που μετονομάσθηκε, αργότερα, από τους Δυτικούς σε Βυζάντιο, ήταν το αυτοκρατορικό πλαίσιο του Μεσαιωνικού Ελληνισμού, που ήταν συνέχεια του Αρχαίου Κόσμου, με νέο έμβλημα τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό και τη Χριστιανική αυτοκρατορική ιδέα.
Το Βυζάντιο αποτελεί γι’αυτό αναπόσπαστο τμήμα της ιστορίας του Ελληνισμού και πολύτιμο μέρος της πολιτιστικής κληρονομιάς του. Είναι εκπληκτικό και συγκινητικό ότι ο επινίκιος ύμνος «τη Υπερμάχω Στρατηγώ» , που εψάλη, για πρώτη φορά, στις αρχές του 7ου αιώνα, για τη σωτηρία της Κωνσταντινουπόλεως από τους Αβάρους, ψάλλεται από τότε αδιάκοπα μέχρι σήμερα, ως διαχρονικός Ελληνικός εθνικός ύμνος.
Η πτώση του Βυζαντίου ήταν μια τεράστια απώλεια για ολόκληρο τον Χριστιανικό κόσμο και την Ευρώπη, που βρέθηκε αντιμέτωπη με τη φανατική κατακτητική ορμή του Ισλάμ. Ακόμη όμως και με τη πτώση του, το Βυζάντιο έδωσε πολύτιμες φωτοδοτικές δυνάμεις στην Αναγέννηση και βοήθησε την Ευρώπη να βαδίσει σ’ ένα νέο δρόμο προόδου και εμπνεύσεως από τις αξίες της κλασικής Αρχαιότητας.
Για τον Ελληνικό λαό, η άλωση της Κωνσταντινουπόλεως ήταν η κατάλυση της δίκης του βασιλείας και η αρχή της μακρινής νύκτας της Τουρκοκρατίας. Οι θρήνοι για την άλωση εξέφραζαν τη συντριβή για την τραγωδία, αλλά και την ελπίδα για αναγέννηση, που πήρε σάρκα και οστά, με την παλιγγενεσία του 1821 και τη δημιουργία του Νέου Ελληνικού Κράτους.
Η μνήμη της αλώσεως δεν πρέπει ποτέ να ξεθωριάσει και να ατονήσει. Η εικόνα του τελευταίου αυτοκράτορος Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, μαχόμενου μέχρι τέλους στην Πύλη του Ρωμανού, είναι ύψιστο παράδειγμα αγώνα, αυτοθυσίας και πατριωτισμού. Η υπερήφανη απάντησή του στις προσκλήσεις για παράδοση της πόλεως, δεν υστερεί σε τίποτε από το «Μολών λαβέ» του Λεωνίδα: «Δεν έχω», είπε, «ούτε εγώ, ούτε κανένας άλλος το δικαίωμα να σου παραδώσει την πόλη». «Είμαστε έτοιμοι να πεθάνουμε με τη θέλησή μας», κατέληξε.
Η σημερινή Ελλάδα οφείλει να τιμά τη μνήμη των ηρωικών υπερασπιστών της Κωνσταντινουπόλεως, όπως οφείλει να μελετά την ιστορία του Βυζαντίου και να διδάσκεται από την πορεία προς την παρακμή και την πτώση. Αυτοί που σήμερα θορυβούν και πανηγυρίζουν για τη μάχη του Μαντζικέρτ, το 1071 , που οδήγησε σταδιακά στην απώλεια της Μικράς Ασίας από το Βυζάντιο, είναι οι ίδιοι που μετατρέπουν πάλι σήμερα σε τζαμί την Αγία Σοφία και προβάλλουν επεκτατικές διεκδικήσεις κατά του εθνικού μας χώρου.
Η Πατριωτική Ένωση καλεί την Κυβέρνηση να τιμά, με τη δέουσα εθνική ευλάβεια, τη μνήμη της Αλώσεως και να μη επιτρέψει την υποβάθμιση της διδασκαλίας της ιστορίας και του πολιτισμού του Βυζαντίου στην Ελληνική Εκπαίδευση.
Καλεί επίσης τον Ελληνικό λαό να αναλογισθεί, με την ευκαιρία της θλιβερής επετείου, το Βυζαντινό κεφάλαιο της ιστορίας του και το παράδειγμα αυτοθυσίας και πατριωτισμού του τελευταίου Βυζαντινού αυτοκράτορος Κωνσταντίνου Παλαιολόγου.
ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ – ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ ΕΜΦΙΕΤΖΟΓΛΟΥ
Περικλής Νεάρχου
Πρέσβης ε.τ.
Υπεύθυνος Εξωτερικής Πολιτικής και Άμυνας
