Φιλία είναι ο έρωτας, μα δίχως τα φτερά.
Γαλλική Παροιμία
Όθεν ‘κει κα ευρίουμαι, τον κόσμον τυριαννίζω , πάντα αγγεύω τ’όνεμα σ’ και για τ’ εσέν δακρύζω.
Όθεν αφτύν’νε άψιμον, εσύ ‘σαι η φωτία, κι όθεν σκοτία άφεγγος, εσύ η φενερία μ’.
Όθεν διαβαίντς κι απιδιαβαίντς ν’ ελέπω σε περ’μένω, ας σο Θεόν υπομονήν επέρα κι αναμένω.
Όθεν κι αν πας θα έρχουμαι, όθεν κι αν στέκς θα στέκω, ‘ς σα στράτας και ‘ς σα διαβας ισ’ τσιτσεκόπα θα θέκω.
Όλεν ο κόσμον έν’ τ’ εμόν , όντες κείσαι, ‘ς σο γιάν’ ιμ’, τ’ άστρα, ο φέγγον, ο ουρανόν, γλυκέμνοστον τσικάρ’ιμ’.
Όλεν ο κόσμον χαίρεται κ’ εσύ ‘σαι χολιασμένον, ανάλλαξον το ταπιατ’ σ’, νε σκύλ’ αφορισμένον.
Όλεν την μέραν δούλευω και το τσαρσίν ωριάζω, και για τ΄ εσέν αγνέφιος, καμίαν κι νυστάζω.
Όλεν το βίο μ’ έφαες, το νου μ’ και την καρδία μ’, άλλο ‘κ’ έχω να δίγω σε ‘κ’ ελέπς επεκρεμήγα.
Όλεν τον κόσμον έκαψεν τη σέβτας η φωτία, τα χιόνια ελύαν ‘ς σα ραχιά κ’ εκόπανε τα κρύα.
Όλεν τον κόσμον εποίκα έργατα και γαϊρέτια, άναβα εσέν γιαβρόπο μ’, π’ επότσια ‘σεν τα διάκρυα.
Όλεν τον κόσμον θα ορκώ, τα πουλόπα θ’ ομνύω, την ψην ,ντ’ εδέκε μ’ ο θεόν, ‘ς σ’ εσέν θα παραδίω.
