Μέσα στα νοσοκομεία αντιλαμβάνεσαι αλλιώς τη ζωή, το χώρο και τον χρόνο. Στους τοίχους τους, συσσωρεύεται πόνος , θλίψη, αγωνία, αλλά και ελπίδα!
Ελπίδα μέσα από την προσευχή , προσευχή σε ότι πιστεύει ο καθένας, γιατί το να πιστεύεις σε κάτι ή κάπου είναι το μεγαλύτερο εφόδιο που μπορείς να έχεις.
Οι προσευχές είναι συνήθως παρακλητικές , ζητούν, την πολύτιμη υγεία, να περάσει η δοκιμασία, ζητούν συγχώρεση και άφεση αμαρτιών.
Όσοι προσεύχονται σε ένα νοσοκομείο έχουν ανάγκη να συγχωρήσουν πρώτα απ΄ όλους τον εαυτό τους και στην συνέχεια εκείνους που με λόγια ή με πράξεις τους πλήγωσαν στο παρελθόν.
Μπροστά σε ένα εικόνισμα θέλουν να βρουν δύναμη και απαντήσεις. Προσευχή στο Θεό ή σε μια ανώτερη δύναμη, δεν έχει σημασία, εκείνες τις ώρες από κάτι ψάχνεις να γαντζωθείς , είναι προσωπικό θέμα του καθένα, που θα εναποθέσει τις ελπίδες του.
Βλέπεις ανθρώπους με τα στατώ στα εκκλησάκια των νοσοκομείων και ξέρεις ξεκάθαρα πως αυτός είναι ο μεταλλικός σταυρός που κουβαλάνε, βλέπεις στο αργό βήμα τους τον Γολγοθά που ανεβαίνουν. Εκείνη λοιπόν τη δύσκολη ώρα της δοκιμασίας, έχεις το δικαίωμα να πιστεύει σε ότι θέλεις, έχει δικαίωμα να πιστεύει σε ένα θαύμα!
Για αυτό προσεύχεσαι σε ένα νοσοκομείο, δυνατά και ειλικρινά για ένα θαύμα , είτε είσαι ο ασθενής, είτε στέκεσαι δίπλα του.
Οι τοίχοι στα νοσοκομεία έχουν ακούσει τις μεγαλύτερες αλήθειες , έχουν ποτιστεί με τις πιο δυνατές προσευχές.
