Με πρωτοβουλία της Αντιπερ. Νέας Γενιάς, Πολιτισμού και Αθλητισμού Όλγας Πουταχίδου, οι γυναίκες της πολιτικής σκηνής της Περιφέρειας , στέλνουν το δικό τους μήνυμα για την γυναίκα-μάνα πρόσφυγα, ανήμερα της Ημέρας της Γυναίκας. Μια ιδιαίτερα ξεχωριστή κίνηση.
Διαβάστε τα μηνύματα τους εδώ:
Μάτια παραπονεμένα, καρδιές πονεμένες, δάκρυα που γίνονται ποτάμια και τρέχουν…
Λιγοστά τα υπάρχοντα που πρόλαβε ν αρπάξει μέσα από τα συντρίμμια…πολλές οι αναμνήσεις μιας πατρίδας που ακόμη κι αν δεν αντικρίσει ξανά, θα τη θυμάται για πάντα νοσταλγικά.
Και μέσα στη μυρωδιά του θανάτου μια στάλα ελπίδα στα χέρια της…τα ίδια τα παιδιά της.
Γυναίκα από ατσάλι που μάχεται για την επιβίωση χωρίς να στρέφει το βλέμμα πίσω.
Γυναίκα που γεννά ελπίδα, εκεί που η ελπίδα χάνεται.
Με τη σκέψη στις γυναίκες εκείνες που σηκώνουν το βάρος της προσφυγιάς και ταυτόχρονα την ιερή ευθύνη της μητρότητας γιορτάζουμε φέτος την ημέρα της γυναίκας ευχόμενοι την γρήγορη και οριστική παύση των εχθροπραξιών.
Αναρωτήθηκες ποτέ, πως είναι να κλειδώνεις το σπίτι σου και να φεύγεις, γιατί πρέπει να φύγεις; Να φεύγεις μακριά, γιατί το σπίτι σου, άσυλο δεν μπορεί πια να σου προσφέρει; Να βάλεις σε μια τσάντα δυο πράγματα μόνο, γιατί άλλα δεν μπορείς;
Ελεύθερα να είναι μόνο τα χέρια, τα χέρια της μάνας – πρόσφυγα, γιατί με αυτά καλείται, όχι μόνο να πάρει το παιδί της από τη δίνη του πολέμου και να το κουβαλήσει μέσα από δύσβατα μονοπάτια και αγριεμένες θάλασσες, αλλά και να το προστατέψει εκεί που θα καταλήξει.
Μάνα πρόσφυγας! ίδια σε όλες τις εποχές, σε όλους τους πολέμους…
“Σήμερα τιμούμε όλες τις δυνατές γυναίκες που κάθε μέρα αντιμετωπίζουν όλα τα μικρά και μεγάλα εμπόδια της ζωής.
Όλες τις αδύναμες γυναίκες που καταφέρνουν να βρουν μέσα τους τη δύναμη που χρειάζεται για να ορθοποδήσουν και να κατακτήσουν όλα όσα ονειρεύονται.
Τη γυναίκα-πρόσφυγα που βιώνει τραγικές καταστάσεις, στερημένη την ασφάλεια του σπιτιού της, που προσπαθεί να ξαναχτίσει τη ζωή της.
Τη γυναίκα-μάνα που αγωνίζεται για να διασώσει τα παιδιά της από το φρικτό πεδίο του πολέμου.
Για όλες αυτές τις γυναίκες η γιορτή είναι σήμερα και κάθε μέρα”.
Γυναίκα-Μάνα πρόσφυγας…
Ίδια σε όλες τις εποχές, σε όλους τους πολέμους…
Κοιτώντας το φόβο κατάματα, θα φορτώσει στους ώμους της ότι πολυτιμότερο έχει.
Στη μια χούφτα της δυνατά σφιγμένο ένα παιδικό χεράκι.
Πρέπει να βρει τη δύναμη στη δίνη του πολέμου να κουβαλήσει μέσα απο δύσβατα μονοπάτια και αγριεμένες θάλασσες και τις αναμνήσεις της.
«Ε πουλί μ’! ση ζωήν ατ’ καμίαν που κι επόνεσεν, ‘μη περιμέντς απ’ ατόν, τον άλλον να πονεί…»
Έλεγε πάντα η γιαγιά μου που ήξερε τι θα πει πόνος και προσφυγιά… σήμερα αυτοί αύριο εμείς.
Αλληλεγγύη. Σεβασμος. Αγάπη. Δύναμη.
Αυτό το νήμα που ενώνει τις ζωές των ανθρώπων και κάνει την ιστορία να συνεχίζεται, αισθάνομαι κάθε φορά να υπάρχει δυνατό, όταν σκέφτομαι την Μικρασιάτισσα γιαγιά μου. Αυτήν που μπήκε στο καράβι κυνηγημένη και φοβισμένη, με την είκοσι χρόνων, ήδη χήρα, μαμά της. Κοριτσάκι μικρό με ένα μπογαλάκι στο χέρι. Που έζησε, πάλεψε, έδωσε ζωή και μετέφερε μνήμες στις κόρες της και στις εγγονές της.
Που τα παραμύθια της ήταν η ιστορία της ζωής της, που σήμερα ακούει και η δική μου εγγονή. Για τη γιαγιά Σουλτάνα που δεν έμαθε ποτέ καλά ελληνικά, και που στη λέξη «γιαβρούμ» έκρυβε την γλύκα όλου του κόσμου.
Εκείνο το κυνηγημένο κοριτσάκι με το μπογαλάκι στο χέρι βλέπω σήμερα να φεύγει φοβισμένο από την Ουκρανία, με ένα λούτρινο αρκουδάκι στο μικρό του χεράκι …
Κάνε Θεέ μου να κρατήσει και το δικό της νήμα, της δικής της ιστορίας γερό!
Γυναίκες πρόσφυγες – ο πιο απαιτητικός ρόλος της γυναίκας. Αφήνουν πίσω τους πολέμους και φωτιές, πόνους και μαύρους ουρανούς… αντιμέτωπες με την ξενιτιά, τις κακουχίες των διαδρομών, τις στερήσεις, τις παρενοχλήσεις, την αγωνία της επιβίωσης.
Πόσο μάλλον μια γυναίκα μάνα πρόσφυγας, που πρέπει ταυτόχρονα να είναι και ο φυσικός προστάτης της οικογένειας.
Τις αξίζει απέραντος σεβασμός και είναι παγκόσμια προτεραιότητα η μέριμνα για την ασφάλεια και την επιστροφή στην κανονικότατα της ζωής τους, για όπου βρεθούν.
