‘-Γεια σου Γιάννε. Πως τα πας;
-Γεια σου Χάμπο. Καλά. Να ‘ρθει η Κυριακή, να ψηφίσουμε, να τελειώνουμε μ’ αυτή την αναστάτωση.
-Δηλαδή Γιάννε, εσύ αποφάσισες τι θα ψηφίσεις;
-Τι λες βρε Χάμπο! Είναι δυνατόν να μην έχω αποφασίσει. Μεθαύριο είν’ οι εκλογές! Εσύ δηλαδή δεν αποφάσισες;
-Γιάννε, αφού εσύ τουλάχιστον ξες! Εγώ είμαι πάντα “εκεί”! Σταθερός. Απλά λέω…γιατί πολλοί είν’ ακόμα αναποφάσιστοι. Έτσι λέγαν οι δημοσκοπήσεις.
-Αυτό το πράμα Χάμπο δεν το καταλαβαίνω εγώ.
-Ποιο Γιάννε; Που κάποιοι στέκουν αναποφάσιστοι;
-Ναι Χάμπο. Πώς είναι δυνατόν; Δεν μπορεί, αυτό είν’ του χαρακτήρα τους. Δε μπορεί να φταίνε οι εκλογές. Αυτοί φταίνε.
-Λες Γιάννε; Λες αυτοί να ‘ναι σ’ όλα τους αναποφάσιστοι;
-Αμ πως αλλιώς; Για σκέψου. Απ’ όσους ξες δεν είναι ένας στους δέκα αναποφάσιστος;
-Κοίτα Γιάννε. Όπως το βάζεις το θέμα…Ναι! Θαρρώ και παραπάνω. Μπορεί και δυο, μπορεί και τρεις στους δέκα να ‘ναι αναποφάσιστοι.
-Έτσι μπράβο Χάμπο. Δε ξέρω για τρεις στους δέκα, πάντως είν’ αρκετοί. Είναι θέμα χαρακτήρα σου λέω…Αυτοί οι άνθρωποι τους δίνεις δύο λύσεις κι αυτοί στέκουν ανάμεσα. Απ’ την Κική και την Κοκό πια να διαλέξω; Που έλεγε και το τραγούδι το παλιό.
-Ναι για. Άμα μπερδεύονται με την Κική και την Κοκό που να τους φωτίσει ανάμεσα από τόσα κόμματα;
-Γι’ αυτό σου λέω. Αυτοί οι άνθρωποι φοβούνται, θαρρείς, να πάρουν μιαν απόφαση. Φοβούνται, δηλαδή, μη πάρουν τη λάθος απόφαση!
-Παναΐα! Θαρρείς και θα ‘ν οι μόνοι; Εδώ, λάθη κάνουν όλοι. Λάθη και λάθη!
-Ναι Χάμπο. Όμως αυτοί παθαίνουν στην ιδέα να κάνουν λάθος! Γι’ αυτό παγώνουν και στέκουν άπραγοι! Μία λεν το ένα και αμέσως αλλάζουν και λεν το άλλο!
-Ε, δεν μπορεί. Στο τέλος κάτι θα αποφασίσουν κι αυτοί.
-Μπορεί. Μόνο που πρέπει να αποφασίσουν μέχρι την Κυριακή, κι αυτοί μπορεί να αποφασίσουν τη Δευτέρα!
-Τι περίεργο κι αυτό. Πώς το κάνουν;
-Εγώ Χάμπο, σαν παλιός δάσκαλος, ξέρω και μουσική. Ξέρω τις νότες.
-Και τι σχέση έχουν οι αναποφάσιστοι με τις νότες Γιάννε;
-Θα δεις θα σου πω το παράδειγμα και σίγουρα θα καταλάβεις. Στη μουσική υπάρχουν οι κλίμακες. Ντο, ρε, μι, φα, σολ, λα, σι και ξαν ντο.
-Έ, Γιάννε, αυτό το ξέρω κι εγώ.
-Μπράβο Χάμπο. Τότε με διευκολύνεις. Ανάμεσα από τις νότες υπάρχουν τα ημιτόνια. Όχι σ’ όλες όμως.
-Αυτά είν’ ψιλά γράμματα. Τώρα με μπερδεύεις.
-Δε χρειάζεται να τα μάθεις αυτά Χάμπο. Θα σε δώσω ένα παράδειγμα και θα καταλάβεις. Ας πούμε, ανάμεσα από το μι και το φα δεν υπάρχει ημιτόνιο. Μι δίεση δεν υπάρχει!
-Ατώρα μάλιστα! Εγροίξα. Λοιπόν;
-Λοιπόν, ο αναποφάσιστος, πες πως είν’ τραγουδιστής, σκέφτεται, να τραγουδήσω το τραγούδι από το μι, ή μήπως να το πω από το φα.
-Και λοιπόν;
-Και λοιπόν πάει να πει το τραγούδι από το μι και φοβάται πως είναι χαμηλά. Και δεν του βγαίνει φωνή. Πάει να το πει από φα και ξαν φοβάται μην είναι ψηλά και δεν το βγάλει. Και σκαλώνει!
-Και τι γίνεται στο τέλος;
-Στο τέλος Χάμπο, ο αναποφάσιστος, μένει να τραγουδάει στη χαραμάδα!
