Ο θείον Σαράτσον ( Σαρατσίδης Ιωάννης) ορφανός και μωατσίτρτς
έρθεν πρόσφυγας ας σο Παϊπούρτ ( Χαλβά-μαντεν) ‘ς σο Ίνελι. Αδά εδέκαν ατόν έναν κλήρον και με τ’ εείνο επολέμανεν να ζιί και δικοπορεύ’ τα τέσσερα παιδία τ’..
Εφτωχός- εφτωχός άμαν ‘ς σα δουλείας εργατικός κι ανέγκαστος…
Εσκούτον χαράματα, εγόσευεν τα γεσαλία τ’ άλογα τ’ ’ς σην αραπάν, εσύρνεν απάν’ το κοτάν, ( πουλούχ) τα σβάρνας κ’ επένεν ‘ς σο όργωμαν . Ας σου ελάλνεν τ’ εκεινού, εσκάλωνεν τη χώρας… Η δουλεία, έλεγαν ‘ς σο χωρίον, εφοέθεν τον Γιάννεν
Τ αχερώνια τ’ γομάτα αχύρια και τριφύλλια, το μαντρίν ατ’ επαρλάευεν , τ’ άλογα τ’ κουρεμένα και χτενιμένα με τα γολγόνια και τα ζινίσια. Όντες εγόσευεν ατά τα χαμούτια ελαδωμένα εστραυτούλιζαν απάν ‘ς σην ράχιαν ατούν….
Ο θείον ο Σαράτσον ατόσον και νοικοκύρτς έτον, όλια τ εργαλεία και ματαβαλούκια κρεμαμένα και συνορθιαμένα ‘ς σην αποθήκην ατ’. Τα κερεντία , τα καγάνια , τη κόσας τ’ αμόν , το καντάρ’ ,η παλάντσα , η κάσα τη καπνού , τα λιγμιτέρια και τα βίλκας ‘ς ση σειράν…. Ίλε μ’, ίλεμ η αραπά τ’ πογιατισμένον, εγούεβες να ελέπ’ς ατό..
Ας σ’ ο΄λια το τρανόν το μεράκ’ν ατ’ τα καπνά… Ατόσον πολλά εσκωτούτον οπίσ’ ας σα καπνά.. Το μαξούλν ατ’ άμον μισιρί λαζούδ’ επαρλάευεν, όντες εδεματίαζεν ατό…
Έναν χρονίαν ,‘ς σα 1965 έτον εφύτεψεν δέκα στρέμματα καπνόν , θα παντρεύ το κορίτσ’ν ατ’… Ο καιρόν έβρεξεν τα καπνά έρθαν εγένταν έναν πόϊ..
Άχαρον ας ση χαράν ατ’ ότιναν έλεπεν ,εστιχαρίαζεν ατόν : – Αρχιμίδη, μασαλάχ ..μασαλάχ…οφέτος το καπνόν εγουτούρεψεν πολλά καλά θα ΄΄εϊβαίν΄΄
Αρχιμίδης, τετραπέρατος, ( εξέρνεν τη χωραφί το κέρδος ση Θεού τ’ οφρύδ’ κρεμάεται) είπεν ατόν: – Γιάννε, πολλά αν εϊβαίν ας νουνίζουμε εμείς πα, μερ’ θα εϊβαίνουμ’ ατά ΄΄…
‘Κ’ εδέβαν ολίγα ημέρας, τα βρεσία ‘κι στέκνε… έρθαν τα καπνά κ’ εγωμώθανε φτείρας ( ψείρας ) .
Ο Σαράτσον πάει κ’ έρται, τερεί τα καπνά θα χάνταν, στεναχωρεύκεται…. Ο συνοτράης τη χωραφί ατ’ ο Στάθιον τ’ Ισραήλ’ ραντίζ’ απάκρας το χωράφ’ν ατ’ .
‘Σ σο τέλος έτσιξεν τον Σαράτσον, εκλώστεν κ’ έσυρεν έναν χέρ’ τα καπνά τ’.. ‘ς σα δύο ημέρας απάν’ επήαν τερούν τα καπνά εμαύρυναν, τα φτείρας κατακλειμίδια εγουτουρεψαν.
Εκούξαν τον Λευτέρ, τον γεωπόνον ,‘ς σο χωράφ. Ο γεωπόνον εμπροστά ο Σαράτσον απ’ οπίσ’ , ας σου ελάσταν το χωράφ’ εσύρθαν ‘ς σην άκραν … Ο μαύρον ο Σαράτσον επεκρεμάεν ‘ς ση Λευτέρ το λόγον κι ερωτά ‘τον :
-Λευτέρ’, ντο θα ίνταν αούτα τα καπνά;
‘Σ σον λόγον ατ’ απάν’ ο Στάθιον τ΄ Ισραήλ’ εντώκεν έναν ισμάρ’ τον γεωπόνον…. Ο Λευτέρ’τς μαραγκουλεμένα, μαραγκουλεμένα λέει τον Σαράτσον:
- Γιάνννε, αβούτο το χωράφι σ’ τσερέν ‘κ’ έχ’ εξόν αν αγοράεις 30 κιλά φάρμακον κ’ έναν έναν την καπνόριζαν ξύντς απάν και πλύν’τς ατό…
- Ο Σαράτσον εφέκεν τον εαυτόν ατ κ’ επλώθεν κα’..
- – Στάθη ..Στάθηηη.. γουρπάν ισ’ ψέκασον εμέεεεν … καλλίον ψοφώ και γλυτώνωωω..
- Ζατί επί ξύλου κρεμάμενος είμαι..αι..αι….!
