Καλοκαίρ’τς καιρός ‘ς σα 1960 τη χρονίας. Δύσκολα χρόνια να πάν’ και να μη έρταν’… Ανθρώπ’ ενεμείναν να πουλούν τα καπνά και πλερών’νε το χρέος ατούν… Οι μαύρ’ ,οι χωρέτ’ την καφέν ατούν πα με το χρέος έπιναν !
Ο Θείον, ο Σάλτσον ‘ς σην καφέν πολλά μερακλής έτον. Όντες είχεν, επλέρωνεν… κι όντες ‘κ’ είχεν εποίνεν ισμάρ’ τον καφετζήν …… Μίαν δύο ο καφετζής έκοψεν τ’ ομούτ’ ας σον Σάλτσον… Άλλο καφέν ‘κ’ εποίνεν ατόν.
Ο Σάλτσον πολλά βαρέα επέρεν α’ … Τη καφές το χρέος καμίαν οπίσ’ ‘κ’ εφίνεν… ΄΄Αναθεμά την καφέ σ’ και την ευλοϊα σ’΄΄, είπεν ατόν… Εσύ ας σα γαϊδίρια κ’ υστερνά έρθες ‘ς σον κόσμον…
Πολλά ‘κ’ επήεν, ο Σάλτσον επούλ’τσεν τα καπνά και με την παράν ‘ς σο χέρ’ , εκάλκεψεν το γαιδίρ’ κ’ έρθεν, εστάθεν ς σο καφενείον έξ’ . Άμον ντ’ είδεν ατόν ο καφετζής, εκλώστεν λέει ατόν : ΄΄ Μυταρά, έμαθα, ότι πλερώθ’κες. Έλα να σε φτιάξω έναν καφέ…! ΄΄
Ο Σάλτσον άμον ντ’ έκ’σεν α’, εντόκεν μίαν το γαϊδίρ’ κι ας ανοιχτόν την πόρταν εσέβεν με το γαϊδίρ’απές ‘ς σην καφενέν…
Οι γεροντάδες, άμον ντ’ είδαν το θάμαν , εγροίξαν ο Σάλτσον κατ’ δουλείαν θ’ ογραεύ’, εσάσεψαν και τερούν…
Επήεν εστάθεν ΄ς σον πάγκον απέσ’ ‘κές κι αμον ντ’ έρθεν ο καφετζής, λέει ατόν …
΄΄Άκ’σον αδά. Άν θέλ’τς το χρέος ισ’, ποίσον αγλήγορα δύο γαϊφέδας… έναν για τ’ εμέν κ’ έναν για τον όμοιόν σου…… και δεικνύζ’ το γαϊδιρ’…!
Ο καφετζής εγροίξεν θα χαν’ την παράν …και μουρδουλευτά, μουρδουλευτά
ερωτά το γαϊδίρ:
΄΄ Κύρ’ Μέντιε, πώς τον πίνετε …; ΄΄
