Ο Σάλτσον ( Γαβριηλίδης ο Κοσμάς ) χαλατσής και μασχαράνος, τον λόγον ατ’ δύο ‘κ’ εποίνεν … Με τ’ όλ’τς εκαλάτσευεν. Με τοι μικρούς μικρός και με τοι τρανούς τρανός.. Χαλατσής τη χωρί ταχά όλια τ’ οσπίτια εγνώριμα κι ανοιχτά.. Ίλεμ με τοι χεράδες εκάθουτον κ’ εκαλάτσευεν με τα ώρας .. Έκουεν τα τέρτια και τα μαράζια τουν.. Παρηγορετής με τον καλόν το λόγον… Αν επόρνεν, εδίνεν έναν χέρ’ ‘ς σα δουλείας ατουν…!
Είνας χέρα, πολλά αρλίσα και πονεμέντσα . Νέισα εχέρεψεν. Πάντα κλαμέντσα και μαραγκουλεμέντσα.. Σιτ’ έπιναν την καφέν, έλεεν ατόν τα τέρτια τς…
– Κοσμά… ας εχάσα τον άντρα μ’ , ο κόσμον ενεβζήεν απ’ εμπροστά μ’, με τον σχωρεμένον κείμαι και σκούμαι …’κ’ επορώ να ανασπάλ’ ατον…!
-Κοσμά, καρδίαν ‘κ’ έχω να χαίρουμαι ..άλλο το ποδάρ’ ιμ’ ‘κι σύρ ν’ εβγαίνω οξουκά ..
-Τον σχωρεμένον ‘ς σο κιφάλ’ ιμ απάν είχα ‘τον…!
Ο Σάλτσον μίαν εδιαρμένεψεν ατεν .. Τα χρόνια σ’ ολίγα είν’, τέρεν κι υπάντρεψον.
Η χέρα εγούζεψεν ..Ούιιι…Ούιιι.. ντο είν ατά ντο λές με , ‘ς σ’ αντρού μ’ τον τόπον καν’νάν ‘κι βάλω….!
Αλλό μίαν, σίτ’ έπιναν την καφέν, Αύγουστος καιρός, έρθεν είνας ποσταντσής εστάθεν ‘ς σην στράταν απάν’ και πουλεί γαβούνια …Τα μεγάφωνα τ’ ‘ς σον ουρανόν παίζ’νε τραγωδίας……
Η χέρα ,άμον ντ’ έκ’σεν ατά, εκλώστεν και παρακαλεί τον Σάλτσον:
- Γουρπάν ισ’, Κοσμά, αούτον τον χερίφ’ δέβα κάτ’ πέει ατόν, τα τραγωδίας ας στεριάζ’. Η καρδία μ’ ‘κι ταγιανίζ’ ..!
Ο Σάλτσον ‘κ’ εταένεψεν ΄΄ εσκώθεν απάν’, ετέρεσεν ‘ς σο πισταμπάλ’ν α’τς ‘κες και λέει ατέν:
- Νέτσι ποσπογάζενα, με τ’ εμέν’ παίεις ; Απ’ αφκακές το φουρφουρίκι σ’ φουρφουρίζ’… και καφουρίζ’…! και ‘ς σα τραγωδίας εύρες σεπέπ’ ..;
- Άμον ντ’ ελέπω, τ’ εσόν το τέρτ’ άλλο έν’…! Εφόρεσεν το παπάχ’ν ατ’ κ’ εδέβεν πλάν…
