O κος Τίποτα – Γράφει ο Τάσος Φούντογλου

Η δημόσια κριτική πολιτικών προσώπων στην χώρα μας εγκυμονεί δυο κινδύνους. Ο πρώτος αφορά στην ευκολία με την οποία αυτή αρθρώνεται, δίχως να συνυπολογίζει τις εγγενείς δυσκολίες που εμπεριέχει η άσκηση της εξουσίας στο εγχώριο πολιτικό σύστημα διακυβέρνησης, και ο δεύτερος έχει να κάνει με την αδυναμία του εκάστοτε πολιτικού να αντιληφθεί πως η κριτική αυτή δεν αφορά στον ίδιο ως πρόσωπο αλλά στον θεσμικό του ρόλο. Εξού και ο αντίλογος για προσωπική εμπάθεια, για προσπάθεια απαξίωσης του ανδρός, για δολοφονία χαρακτήρα, για πληρωμένη κριτική, για γραμμάτια που ξεπληρώνονται  και όλες αυτές οι ευκολοχώνευτες ανοησίες που ξεστομίζονται κατά καιρούς από τους υπέρτατους κρινόμενους έως τους έσχατους κεκράχτες τους. Ανίκανοι να αντιληφθούν πως η δημόσια κριτική των πεπραγμένων τους αποτελεί  προϋπόθεση άσκησης πολιτικής επιδίδονται σε μια θλιβερή προσπάθεια υπεράσπισης του προσωπικού τους απυρόβλητου. Απυρόβλητο στην δημόσια ζωή και την Δημοκρατία! Μα πόσο πυροβολημένοι για να υπερασπίζονται κάτι τέτοιο;

Η εκλογή του κυρίου Καρυπίδη στον αυτοδιοικητικό θώκο της Περιφέρειας γέννησε ελπίδες και προσδοκίες. Όχι σε όλους, αλλά σε πολλούς. Μαχητό τεκμήριο η θέληση και η προσδοκία των πολλών αλλά στην αρχή τι να πολεμήσεις και  τι μάχες να δώσεις; Οι περισσότεροι είναι απορροφημένοι από τις προεκλογικές πομφόλυγες για ανατροπές και ηρωικές συγκρούσεις και συνεπαρμένοι από την ηθικολογία και την ιησουίτικη αρετή και ευλάβεια των επερχόμενων αδυνατούν να αντιληφθούν πως η πολιτική, ναι μεν επιβάλλεται να έχει αξιακό φορτίο, αλλά στο τέλος αυτό που της προσδίδει πραγματική αξία είναι η αποτελεσματικότητα και η ικανότητα της να μεταβάλλει συμπεριφορές και να αναμορφώνει πρακτικές. Λίγοι αυτοί που στην αρχή της θητείας των άσπιλων και αμόλυντων ανατροπέων γκρίνιαζαν και ανακαλούσαν στην μνήμη τους τα λόγια του σαρδόνιου Ριχάρδου:

«Κάνω εγώ το κακό, κι ύστερα είμαι ο πρώτος

που βάζει τις φωνές. Τα κρύφια εγκλήματα

που σκαρώνω, τα ρίχνω σ’ άλλων πλάτες (…)

Κι έτσι, ντύνω τη γύμνια της κακίας μου

με τα παλιά αποκόμματα που κλέβω

απ’ τις Γραφές, και φαίνομαι άγιος

ίσια ίσια όταν κάνω χρέη διαβόλου»

Κλέφτες παλιών αποκομμάτων. Τέτοιοι ήτανε και έτσι επέλεξαν να κρύψουνε την γύμνια τους.

Αυτό που κρίνει, όμως, μια αυτοδιοικητική αρχή ως πετυχημένη ή αποτυχημένη δεν είναι ούτε οι αρχικές της διακηρύξεις ούτε οι επιμέρους πολιτικές που αυτή διαμορφώνει και υλοποιεί, αλλά το αρχικό πλαίσιο εντός του οποίου αυτή καλείται να κυβερνήσει. Με άλλα λόγια η αφετηρία είναι αυτή που καθορίζει τις προσδοκίες των πολιτών, την ποιότητα της αυτοδιοικητικής πορείας και την ένταση της κριτικής που ασκείται σε αυτήν. Γιατί είναι διαφορετικό πράγμα να ζεις σε μια περιοχή που χρειάζεται απλά έναν θυρωρό για να διακινεί την αλληλογραφία της εξουσίας και να επιδίδεται σε μια ήπια διαχείριση και είναι άλλο πράγμα να ασκείς την εξουσία αυτή σε μια προβληματική περιοχή με δεκάδες προβλήματα και χρονίζουσες παθογένειες .

Η αφετηρία στην δική μας περίπτωση είναι πολύ συγκεκριμένη και έχει περιγραφεί πολλάκις. Ενεργειακός μαρασμός, βίαια είσοδος στην μεταλιγνιτική περίοδο, κατάρρευση του οικονομικού μοντέλου ανάπτυξης της περιοχής ( υψηλοί μισθοί ΔΕΗτζίδων που συντηρούν έναν παρασιτικό τριτογενή τομέα υπηρεσιών και αγαθών), αναιμική παρουσία του πρωτογενούς και δευτερογενούς τομέα της οικονομίας, αδυναμία αξιοποίησης των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της περιοχής, υποβαθμισμένο σύστημα υγείας, αναξιοποίητο πανεπιστημιακό δυναμικό.-

Όταν λοιπόν το αρχικό πλαίσιο αναφοράς είναι αυτό και οι πανηγυρισμοί του κου Καρυπίδη και των συν αυτό αφορούν στο γκρέμισμα μιας γέφυρας, στην πρόσληψη μερικών δεκάδων γιατρών σε ένα ποιοτικά υποβαθμισμένο σύστημα υγείας, στην έλευση μιας Ακαδημίας Πυροσβεστικής και στην ένταξη μερικών έργων στο ΕΣΠΑ, έργων που αφορούν κυρίως σε υποδομές και όχι σε έρευνα, καινοτομία και εξωστρέφεια των τοπικών επιχειρήσεων, τότε καταλαβαίνεις πως η κριτική δεν μπορεί να είναι ούτε ουδέτερη ούτε χλιαρή. Οι άνθρωποι είναι εκτός τόπου και χρόνου. Δεν αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα των περιστάσεων και δεν μπορούν να ανταποκριθούν με στοιχειώδη επάρκεια στον ρόλο τους. Αύξηση της ανεργίας, απώλεια πόρων από το ΕΣΠΑ, μηδενική απορρόφηση από το πακέτο Γιουνκέρ, πωλητήρια στην ενέργεια και τα νερά, καταθέσεις δωρεών σε προσωπικούς λογαριασμούς, κεράσματα στην Ελλάδα των ημετέρων και των κολλητών, απευθείας αναθέσεις έργων, ενενήντα χιλιάρικα για φτωχούς να διακινούνται υπό συνθήκες αδιαφάνειας, υπογραφές κάτω από το όνομα του επάρατου Μπόμπολα για τα σκουπίδια, κατασπατάληση του Τοπικού Πόρου για επεκτάσεις ντουβαριών και τόσα άλλα να κραυγάζουν την αποτυχία και ο κατά φαντασίαν Βασιλιάς Ήλιος να πανηγυρίζει για τα βασιλικά του κατορθώματα. Και ας καταγράψει στο τέλος ο ιστορικός της περιοχής πως ο συγκεκριμένος Λουδοβικός Ήλιος ήταν απλά ένας περαστικός που είδε το φως του ήλιου και εισήλθε.

Η αυτοδιοικητική αρχή του κου Καρυπίδη έχει κριθεί, έχει μετρηθεί και αποδείχτηκε λειψή για τις ανάγκες της περιοχής μας. Ο εν λόγω Περιφερειάρχης δεν κρίνεται ως αποτυχημένος με μέτρο την προσωπική του πολιτική ικανότητα. Εξάλλου ο «ρέων» λόγος που κατά καιρούς αρθρώνει υποδηλώνει και δυνατότητα σκέψης. Σημαντικό στοιχείο σε μια εποχή αγλωσσου και αμόρφωτου πολιτικαντισμού. Η αποτυχία του έγκειται στην αδυναμία του να κινητοποιήσει αξίες, να συγκροτήσει αξιόμαχη ηγετική ομάδα και να συμπεριλάβει στους κόλπους του ανθρώπους με πιστοποιητικά γνωστικής επάρκειας επί των αυτοδιοικητικών ζητημάτων. Και κυρίως έγκειται στην εμμονή του να θεωρεί πως μια περιοχή τριακοσίων χιλιάδων κατοίκων με τα δεδομένα προβλήματα μπορεί να διοικηθεί από μια παρεούλα τριών ή τεσσάρων ατόμων με την λογική «δικό μας είναι το σπίτι και κάνουμε ό,τι θέλουμε»!!

Και όσο θλιβερή είναι η παρουσία των «κυβερνητικών» άλλο τόσο θλιβερή είναι και η παρουσία των «αντιπολιτευόμενων» της μείζονος και εν δυνάμει κυβερνητικής παράταξης,  η οποία μπροστά στην καταφανή ανικανότητα του κυβερνητικού πολιτικού προσωπικού (συμπεριλαμβανομένου και του κου Καρυπίδη) δεν μπορεί να αρθρώσει στοιχειώδη αντιπολιτευτικό λόγο. Δελτία τύπου για φέτες και ζιζάνια, δολοπλοκίες στο παρασκήνιο για να καπαρώσουμε καμιά θεσούλα, πηγαινέλα στην Αθήνα για να μην μας ξεχάσουν όταν θα καταρτίζουν τα ψηφοδέλτια, ξεκατίνιασμα και διαβολή στο κομματικό καφενείο. Μια ιστορική παράταξη η οποία ασχολείται με το πως θα αξιοποιήσει νυν και πρώην βουλευτές και παράγοντες, για να μην χαλάσει την ζαχαρένια ενός συρρικνωμένου και απαξιωμένου κομματικού μηχανισμού. Μια ιστορική παράταξη που δεν έχει να παρουσιάσει σε τοπικό επίπεδο μια νέα πολιτική πρόταση εξουσίας και φοβική απέναντι στον παλαιοκομματικό πολτό επιδίδεται σε ανούσιες ασκήσεις ισορροπίας. Μια ιστορική παράταξη που δεν μπορεί να αντιληφθεί ακόμα πως η Αυτοδιοίκηση αποτελεί βασικό αναπτυξιακό μηχανισμό και όχι πεδίο συνταξιοδότησης αποτυχημένων πολιτικών και τιμητική διάκριση πιστών και ακούραστων αφισοκολλητών!

«Μη ζητάς, δίνοντας στο κακό κακή γιατρειά, να μεγαλώσεις την κακή τη συμφορά», λέει ο Χορός στον παραλογισμένο Αίαντα. Και η αυτοδιοικητική πρόταση της ΝΔ για την περιοχή, εν πολλοίς ανύπαρκτη και εν πολλοίς δέσμια του κομματικού σωρού, αποτελεί κακή γιατρεία σε ένα διαχρονικά κακό συναπάντημα αβουλίας, ανικανότητας και ερασιτεχνισμού. Η αναπτυξιακή επιτάχυνση της Δ. Μακεδονίας απαιτεί συστράτευση δυνάμεων από ευρύτερους πολιτικούς χώρους, γενναίο κάλεσμα προς ανθρώπους που διαθέτουν γνώση και γνώμη, αποστασιοποίηση από τον πολιτικαντισμό και τα φαιδρά παιχνίδια του, προσήλωση στην καθορισμένη στοχοθεσία με σαφή και ξεκάθαρα χρονοδιαγράμματα και πάνω απ΄ όλα οραματική προσέγγιση της ασκούμενης πολιτικής. Για να μην ζήσουμε λοιπόν σε συμβολικό επίπεδο την επανάληψη του αυτοχειριασμού του Αίαντα, που επέλεξε με κακό να γιατρέψει το κακό, ας κινητοποιηθούμε ως κοινωνία και ας διεκδικήσουμε αυτό που αξίζει στα παιδιά μας και όχι αυτό που υπαγορεύει ο κολλημένος εαυτούλης μας….

Eιδικός Νεφρολόγος – Πολιτικός Επιστήμονας