Σε μια από τις συζητήσεις μας με την μητέρα του Δημήτρη μου είπε .
-Πίστευα πως ο Θεός, δεν θα σου δώσει άλλη μεγάλη πίκρα, αφού έχασες τον αδερφό σου, θα έσωνε τον Δημητρη μου.
Αλλά δυστυχώς η απώλεια δεν είναι μια θητεία, την έκανες και τελείωσες.
Η ζωή σε προετοιμάζει, σε εκπαιδεύει ν´ αντέχεις.
Όταν έφυγε αιφνίδια ο αδερφός μου πίστευα πως δεν θα μπορέσω να το ξεπεράσω ποτέ αυτόν τον πόνο.
Έτσι είναι δεν το ξεπερνάς, απλά μαθαίνεις να ζεις μ´αυτό.
Έφυγε όμως χωρίς να του πω ένα «αντίο» χωρίς να του πω, πόσο πολύ τον καμάρωνα και πόσο τον αγαπούσα.
Γι αυτό σας λέω πως ο αποχαιρετισμός είναι προνόμιο!
Μην «αποθηκεύεται» συναισθήματα και λέξεις, να τα εκφράζεται, κάθε μέρα, να λέτε σ´ αγαπώ, σε καμαρώνω, μου λείπεις!
Πάντα αυτά που δεν είπαμε βαραίνουν.
Και να φοράτε ζώνη όταν οδηγείτε και κράνος! Αν ο αδερφός μου φορούσε ζώνη σήμερα θα ήταν εδώ, η ομορφιά του και το χαμόγελο του θα έκανε καλύτερη τη ζωη μας.
Δεν με αγαπούν τα καλοκαίρια …
αλλά τα αγαπώ εγώ!
