Εγέντονε Μινώταυρος
αβούτο η Αθήνα,
θα τρώει εφτά μνημόνια
και θ’ απομέν σην πείναν..
Πολλά τα πάθια, ντ’ έπαθα μ’΄,
κι άλλα ντο θα παθάνουμ’,
τα παλαιά τα κόμματα,
‘κ’ επόρεσαμ’ να χάνουμ’.
Όλ’ εμουν οι πολιτικοί
με γαϊδιρί κιφάλια,
είνας λαός να υποφέρ’
κι ατοίν βόσκουν ‘ς σ’ ορμάνια..!
Βαλάντσαμ’ και ‘φτουλίγαμε
ας σην κακοπερίαν,
κι ατοίν ‘ς σην καλοπέρασην
και ‘ς σην ανεμελίαν…
‘Κ’ ευρέθεν είνας, σκύλλ’ υιός,
να στείλ’ ατς ‘ς σα σκαμνία,
να κλαίν’ κι απολογίουνταν
π’ εποίκαν τη ζεμίαν..
Μισάχουλοι ‘κυβέρνησαν
αούτο την Ελλάδαν,
τ’ έξ’ και τ’ απέσ’ ερήμαξαν
εποίκαν α’ ποστάλαν…
Το μελμεκέτ’ εσάσεψεν
και άλαλον επέμνεν,
‘φορτώθεν τα μνημόνια
κι ας ση σειράν εξέβεν..!
