Με τα ψέματα ζούμε – Χρονογράφημα του Μάξιμου Κωνσταντινίδη

‘-Έλα βρε Χάμπο, παλληκάρι! Τι χαμπάρια;

-Καλά Γιάννε. Τσιπ καλά. Εσύ Κάκκο; Πώς πάει;

-Πολύ καλά. Τσιπ καλά κι εγώ.

-Μπράβο Κάκκο! Έμαθες και ποντιακά;

-Έεε, ας πω ότι έμαθα. Ένα ψέμα πάνω, ένα ψέμα κάτω, δε θα κάνει και καμιά διαφορά!

-Γιατί το λες αυτό βρε Κάκκο; Πόσα ψέματα είπες πια;

-Γιατί Γιάννε, σε μια και μόνο πρόταση είπα δύο ψέματα.

-Ναι ε; Και ποια είν’ αυτά βρε Κάκκο;

-Είπα πως είμαι τσιπ καλά…που δεν είμαι ξάι. Και ποιος είν’ δηλαδή; Όλοι ζορίζομάστε για! Και είπα πως ξέρω ποντιακά, που σιγά να μη ξέρω.

-Αυτά βρε Κάκκο δε λογίζονται για ψέματα. Αυτά ειν καλαμπούρι. Και ψέματα να ‘ ναι δηλαδή, αθώα ψεματάκια είναι…Δεν πειράζουν.

-Τίποτα πια δε μας πειράζει εμάς Χάμπο. Μάθαμε να ζούμε με το ψέμα πια.

-Δίκιο έχεις Κάκκο. Σε ρωτάει ο άλλος: “Πως τα πας”; “Καλά λες” ή “πολύ καλά” λες. “Τα παιδιά καλά”; Σε ρωτάει ο άλλος. “Πολύ καλά” λες εσύ. Τι καλά όμως; Όλα στην ανεργία είναι και στα ζόρια μέσα βουτηγμένα είναι…

-Μόνο εμείς θαρρείς πως λέμε τέτοια Γιάννε; Για άκου και του πολιτικούς! Εκεί θα θαυμάξεις! “Εμείς θα σας δώσουμε αυτό” λένε αυτοί. Αμέσως απαντούν οι άλλοι : “Εμείς θα σας δώσουμε αυτό που δίνουν αυτοί και από πάνω θα σας δώσουμε εκείνο και το άλλο”, θα σας δώσουμε λεν.

-Ναι Χάμπο. Έτσι λένε. Κι άμα έρχεται η ώρα, δίνουν αέρα κοπανιστό!

-Τι να δώσουν αυτοί βρε Κάκκο; Αυτοί, όλοι, παίρνουν. Με δύο χέρια τα μαζεύουν!

-Αφου τόσο μάθαμε το ψέμα, μ’ αυτά και μ’ αυτά που τίποτα πια δε μας πιάνει! Αυτοί κάνουν πως θα μας δώσουν και αντί να μας δώσουν, μας παίρνουν κι από πάνω, κι εμείς κάνουμε πως τους πιστεύουμε. Κι άμα μας ρωτάνε, “θα με ψηφίσεις έεε Χάμπο”; Εμείς κάνουμε πως τους πιστεύουμε και λέμε “Οπωσδήποτε”!

-Κοίτα Χάμπο. Υπάρχει και χειρότερο. Στη Ρωσία του τότε, πριν την περεστρόικα, η κυβέρνηση έκανε πως τους πλήρωνε τον κόσμο εκεί κι αυτοί έκαναν πως δούλευαν. Μη φτάσουμε εκεί. Από κι, δεν έχει γυρισμό!

-Να σου πω Γιάννε. Δεν ξέρω πόσο μακρυά είμαστε από αυτό το στάδιο. Θαρρώ πως είμαστε κοντά. Δεν απέχουμε πολύ!  Ψέμα στο ψέμα, για εκεί τραβάμε. Αυτοί μας ψευτοπληρώνουν κι εμείς, όσοι δουλεύουμε ακόμα, ψευτοδουλεύουμε…

-Χάμπο…πάλι καλά να λέμε. Αυτός ο κόσμος, μ’ αυτά που τράβηξε…πάλι καλά που δεν…

-Βρε, μάθαμε στο ψέμα σου λέω…

-Σ’ αυτό απάνω που λες Κάκκο, να σου πω ένα ανέκδοτο. Δηλαδή, τι ανέκδοτο. Πραγματικότητα είναι. Τι ανέκδοτο; Γεγονός! Έγινε!

-Για πες Χάμπο. Πότε έγινε; Παλιά;

-Όχι βρε Κάκκο. Ψες το πρωί έγινε. Απάνω στην 25ης Μαρτίου. Βλέπω που λες δύο γεροντάκια που βαδίζουν κόντρα ο ένας με τον άλλο στην 25ης Μαρτίου και συναντιώνται. Χαιρετιώνται πάνω στο πεζοδρόμιο και ρωτάνε τα κλασσικά, ο ένας στον άλλο.

-Δηλαδή:”Πως τα πας”; Και “Η πίεση σου πώς πάει”; “Το ζάχαρο”;

-Αήκα Γιάννε. Ακριβώς. Μα μπροστά ήσουν; Κι αφού τελείωσαν τον πρώτο γύρο, ρωτάει ο ένας τον άλλον. “Και δε μου λες Πανίκα”; Τον ρωτάει. “Που πας τώρα”;  “Που να πάω”; Λέει ο άλλος. “Στον καφενέ πάω, θα πιω κάναν καφέ, θα πούμε και κάνα ψέμα και θα γυρίσω σπίτι”…