Το δύο χιλιάδες είκοσι και το εικοσιέναν,
τα δώδεκα τα μήνας ατ’ , ας είναι χαρεμένα…
Τσιτσέκια και τριαντάφυλλα, σκουντούλας κ’ ευλοϊας,
να δί’ ‘μας με το παραπάν, και ζούμε με τ’ ευδίας..
Όλεν ο κόσμον ν’ αρτουρεύ΄ και ζει ειρηνεμένα,
τα γεννημάτια τη Θεού , ας είν’ προσμοιραγμένα..
Ελάτεν ας ιεύουμε κ’ ευτάμε έναν τάμαν,
‘ς σοι νουνιγμέν’τς, σοι διασκεμέν’τς να στείλουμ’ έναν γράμμαν..
Να γράφτομ’ α’τς για τη κοσμί τα πόνια και τα δάκρυα,
τα πείνας και τ’ αρρώστιας και τη πολέμ’ τα πάθια…
Και τον Θεόν ας λέμ’ ατόν: Θεέ μ’, τέρεν, κατ’ ποίσον
αβού τ’ αρχόντ’ς, ντ’ εχτέθαμε, κατήβα κα’ και κρίσον…
Αβούτο η γης να ίνεται έναν τσιμέν παρχάρ’ι,
ανθρώπ’ να ζουν και χαίρουνταν αρ’ με τ’ εσόν την χάριν…!
