Ήμασταν νοικοκυραίοι και γινήκαμε τελευταίοι – Χρονογράφημα του Μάξιμου Κωνσταντινίδη

-Έεε, Χάμπο, κατ’ σκεφτικό σε βλέπω σήμερα.

-Γεια σου, Γιάννε. Έλα, κάθησε. Πετράκη…δυο καφέδες…

-Λοιπόν, Χάμπο;

-Λοιπόν, τι να πω; Δίκιο έχεις. Σκεφτικός γιατί τα βερεσέδια τρέχουν και με κυνηγάνε.

-Όπως όλους μας, Χάμπο.

-Ναι, Γιάννε. Σύμφωνοι. Όπως όλους. Δε λέω πως είμαι εξαίρεση. Άσε και που βαρέθηκα να γκρινιάζω. Όπως και όλοι θαρρώ.

-Ναι, Χάμπο. Με τη γκρίνια δε βγαίνει τίποτα. Τι να κάνουμε; Αυτή ειν η κατάσταση. Κλείσαμε δεκαετία και βλέπουμε…

-Ναι, Γιάννε. Αυτό, το “και βλέπουμε”, ή που περιμένουμε για να δούμε είναι που με κάνει σκεπτικό!

-Δε μπορεί. Κάτι πρέπει να δούμε. Πάντα στο τέλος του τούνελ υπάρχει φως.

-Το θέμα είναι, Γιάννε, πόσο μακρύ είν’ το τούνελ;

-Σωστά, Χάμπο. Σωστά! Εκείνο το τούνελ στην Καστανιά που είναι δύο χιλιόμετρα και διακόσια μέτρα μακρύ;

-Έεε, τι μ’ αυτό;

-Έεε, μπροστά στο δικό μας τούνελ…

-Μπροστά στο δικό μας, Γιάννε, αυτό το τούνελ φαίνεται μια σταλιά.

………………………………………………….

-Μπράβο Πετράκη! Θεριακλήδικα φαίνονται τα καϊμάκια σήμερα. Στην υγειά σου λοιπόν!

-Στην υγεία σας…

-Και ξέρεις, Γιάννε, τι; Εκείνο που με πειράζει δεν είναι που χάσαμε τους παράδες και τα λούσα.

-Αλλά τι σε πειράζει, Χάμπο;

-Εκείνο που με πειράζει είναι που χάσαμε την αξιοπρέπειά μας. Δεν ήμασταν έτσι εμείς!

-Σωστά, Χάμπο. Η αξιοπρέπεια είναι μεγάλη υπόθεση! Αν σε μέλλει, πιο μεγάλη απ’ τη φτώχεια. Συμφωνώ απολύτως!

-Γι’ αυτό σου λέω, Γιάννε, πως πρέπει, τώρα, κάτι να γίνει. Αλλά περιθώρια δεν έχουμε. Μόνο να ελπίζουμε μας έμεινε και δε ξέρω από πού μας περίσσεψε, λίγη, τελευταία, υπομονή!

-Ναι, Χάμπο. Δεν μπορεί. Πιστεύω κάτι να γίνει. Όλα έχουν ένα τέλος. Είπαμε…το τούνελ…

-Μόνο, Γιάννε, να τελείτε το τούνελ πριν να τελειώσουμε εμείς. Μόνο αυτό. Γιατί σε λέω, αυτό, που χάσαμε την αξιοπρεπειά μας, δεν υποφέρεται.

-Πάνω σ’ αυτό, ας λέω σε, Χάμπο, τις προάλλες είδα έναν φίλο μου απ’ τη Θεσσαλονίκη…

-Μπα, πηγές Θεσσαλονίκη;

-Όχι. Πήγαινε αυτός εκδρομή στους Ψαράδες με τη γυναίκα του και έκαναν μια στάση να με δουν για λίγο!

-Και λοιπόν;

-Και λοιπόν, τα ίδια έλεγε κι αυτός ο φίλος μου, ο Κώστας, μεγάλος εργολάβος κάποτε και καλά βαστημένος, τότε! Και με λέει…

-Τι σε λέει, Γιάννε;

-Με λέει, έτσι πάνω στη χαμένη αξιοπρέπεια, όπως καλή ώρα το ‘φέρε η συζήτηση και τώρα, με λέει: “Άαα ρε Γιάννε, που φθάσαμε…Ήμασταν νυκοκυραίοι και γινήκαμε τελευταίοι.”.

-Γιάννε, συνάδελφοι είστε με το φίλο σου τον Κώστα!

-Μα σου λέω, εργολάβος αυτός, δάσκαλος εγώ, τι συνάδελφοι με λες;

-Όχι αυτό. Είστε και οι δύο ποιητές!