-Έεε, Χάμπο, κατ’ σκεφτικό σε βλέπω σήμερα.
-Γεια σου, Γιάννε. Έλα, κάθησε. Πετράκη…δυο καφέδες…
-Λοιπόν, Χάμπο;
-Λοιπόν, τι να πω; Δίκιο έχεις. Σκεφτικός γιατί τα βερεσέδια τρέχουν και με κυνηγάνε.
-Όπως όλους μας, Χάμπο.
-Ναι, Γιάννε. Σύμφωνοι. Όπως όλους. Δε λέω πως είμαι εξαίρεση. Άσε και που βαρέθηκα να γκρινιάζω. Όπως και όλοι θαρρώ.
-Ναι, Χάμπο. Με τη γκρίνια δε βγαίνει τίποτα. Τι να κάνουμε; Αυτή ειν η κατάσταση. Κλείσαμε δεκαετία και βλέπουμε…
-Ναι, Γιάννε. Αυτό, το “και βλέπουμε”, ή που περιμένουμε για να δούμε είναι που με κάνει σκεπτικό!
-Δε μπορεί. Κάτι πρέπει να δούμε. Πάντα στο τέλος του τούνελ υπάρχει φως.
-Το θέμα είναι, Γιάννε, πόσο μακρύ είν’ το τούνελ;
-Σωστά, Χάμπο. Σωστά! Εκείνο το τούνελ στην Καστανιά που είναι δύο χιλιόμετρα και διακόσια μέτρα μακρύ;
-Έεε, τι μ’ αυτό;
-Έεε, μπροστά στο δικό μας τούνελ…
-Μπροστά στο δικό μας, Γιάννε, αυτό το τούνελ φαίνεται μια σταλιά.
………………………………………………….
-Μπράβο Πετράκη! Θεριακλήδικα φαίνονται τα καϊμάκια σήμερα. Στην υγειά σου λοιπόν!
-Στην υγεία σας…
-Και ξέρεις, Γιάννε, τι; Εκείνο που με πειράζει δεν είναι που χάσαμε τους παράδες και τα λούσα.
-Αλλά τι σε πειράζει, Χάμπο;
-Εκείνο που με πειράζει είναι που χάσαμε την αξιοπρέπειά μας. Δεν ήμασταν έτσι εμείς!
-Σωστά, Χάμπο. Η αξιοπρέπεια είναι μεγάλη υπόθεση! Αν σε μέλλει, πιο μεγάλη απ’ τη φτώχεια. Συμφωνώ απολύτως!
-Γι’ αυτό σου λέω, Γιάννε, πως πρέπει, τώρα, κάτι να γίνει. Αλλά περιθώρια δεν έχουμε. Μόνο να ελπίζουμε μας έμεινε και δε ξέρω από πού μας περίσσεψε, λίγη, τελευταία, υπομονή!
-Ναι, Χάμπο. Δεν μπορεί. Πιστεύω κάτι να γίνει. Όλα έχουν ένα τέλος. Είπαμε…το τούνελ…
-Μόνο, Γιάννε, να τελείτε το τούνελ πριν να τελειώσουμε εμείς. Μόνο αυτό. Γιατί σε λέω, αυτό, που χάσαμε την αξιοπρεπειά μας, δεν υποφέρεται.
-Πάνω σ’ αυτό, ας λέω σε, Χάμπο, τις προάλλες είδα έναν φίλο μου απ’ τη Θεσσαλονίκη…
-Μπα, πηγές Θεσσαλονίκη;
-Όχι. Πήγαινε αυτός εκδρομή στους Ψαράδες με τη γυναίκα του και έκαναν μια στάση να με δουν για λίγο!
-Και λοιπόν;
-Και λοιπόν, τα ίδια έλεγε κι αυτός ο φίλος μου, ο Κώστας, μεγάλος εργολάβος κάποτε και καλά βαστημένος, τότε! Και με λέει…
-Τι σε λέει, Γιάννε;
-Με λέει, έτσι πάνω στη χαμένη αξιοπρέπεια, όπως καλή ώρα το ‘φέρε η συζήτηση και τώρα, με λέει: “Άαα ρε Γιάννε, που φθάσαμε…Ήμασταν νυκοκυραίοι και γινήκαμε τελευταίοι.”.
-Γιάννε, συνάδελφοι είστε με το φίλο σου τον Κώστα!
-Μα σου λέω, εργολάβος αυτός, δάσκαλος εγώ, τι συνάδελφοι με λες;
-Όχι αυτό. Είστε και οι δύο ποιητές!