Ήλε μ’, αν πας και βασιλεύς,
άφ’σον οπίς τον φέγγον,
να λέγ’ατόν παράπονα,
και τη σεβντάν, ντο έχω..
Την ψη μ’ εποίκα ‘το περβόλ’,
το κάρδοπο μ’ παχτσόπον,
κι ακόμαν ‘κ’ εγαντούρεψα
το σεβνταλίν, τ’ αρνόπο μ.
Η ψη μ’ εγέντονε κουβάρ’
το καρδόπο μ’ λιθάρι,
όντες εγροίξα την εγάπ’
δίς μ’ ατό, με το τράμι.
Τη κοσμί τα γεμισικά,
κείνταν ατού ‘ς σα ψήα σ’,
καίουμαι και πώς καίουμαι
για τ’ εσόν την καρδίαν.
Παρακαλώ ΄ς σον ουρανόν,
τ’ άστρα, τα φωταχτέρια,
να ρούζ’νε ‘ς σ’ εγκαλόπο σου
και ίντανε θεκλέρια,
Μακρύν η στράτα ντ’ έσκισα,
και το δρομίν, ντ’ επέρα,
κόπια, ‘κ’ ελογαρίασα,
εσέναν ‘κ’ επιδέβα..
