Έχει μεγάλο ψυχολογικό κόστος να συνειδητοποιείς ότι δεν μαθαίνεις από τα λάθη σου. Έχεις διαχρονικά επιτρέψει στον κάθε τυχαίο να σου πουλήσει πολιτική. Και όταν έρχονται οι “άλλοι” να σε σώσουν, εναποθέτεις όλες τις ελπίδες σου πάνω τους και τρως τη σφαλιάρα των τελευταίων μηνών.
Παρ’ όλα αυτά, η περίοδος αυτή είναι ένα καλό μάθημα για όλους. Η πολιτική, η τέχνη του ψέματος και της αποποίησης των ευθυνών, έκανε ορατή την ισχύ της απέναντι στην Ελλάδα της ανεργίας και της εξάρτησης. Άφησε πολλά παράσιτα να διεισδύσουν και να καταλάβουν θέσεις – κλειδιά της Διοίκησης. Από την άλλη βάρεσε το καμπανάκι της ευθύνης του εκλογικού σώματος, το οποίο χτυπά για άλλη μια φορά το κεφάλι του στον τοίχο.
Κάλιο αργά παρά ποτέ. Καιρός είναι να σταματήσουμε να ψηφίζουμε με θυμό, και να κρίνουμε εκ νέου τις πολιτικές δυνάμεις και κυρίως τα πολιτικά πρόσωπα του Ιανουαρίου. Καιρός είναι να κινητοποιηθούμε με βάση το συλλογικό συμφέρον με ορίζοντα εικοσαετίας και όχι κοντόφθαλμα.
Καλοκαιριάτικα καταλήξαμε ότι δεν υπάρχουν μαγικά ραβδιά, ότι δεν υπάρχει η άλλη Ευρώπη, ότι δεν υπάρχει Αντιμνημόνιο, ότι δεν υπάρχει “πρώτη φορά αριστερά” κλπ, και φτάνουμε ξανά στο σημείο μηδέν. Η κατά κάποιους “τελειωμένη” Νέα Δημοκρατία είναι εν δυνάμει πρώτο κόμμα, και οι παλαιοί Πασόκοι που κράτησαν για λίγο τις σημαίες του Σύριζα επιστρέφουν κατά ομάδες στο ΠΑΣΟΚ.
Μετά την πενταετή περιπέτεια φαίνεται πως γυρίζουμε ξανά στα παλιά κόμματα και να τα εμπιστευτούμε πάλι. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Πραγματικότητα επίσης είναι, το ότι χρειαζόμασταν ένα τέτοιο σοκ, και μια ευκαιρία να επαναξιολογήσουμε το πολιτικό προσωπικό, ώστε να πάνε μερικοί σπίτι τους.