‘-Κατάλαβες, δηλαδή, Χάμπο; Όλα γίνανε τόσο πολύπλοκα!
-Κάτσε, βρε Τασούλ, άμα το λε αυτό εσύ, νέο παιδί, με γνώσεις, πτυχιούχος πανεπιστημίου, που τους υπολογιστές τους παίζεις στα δάχτυλα, τότε, εμείς και κάποιοι άλλοι τι να πούμε; Τότε εμείς είμαστε για τ’ ανάθεμα πια!
-Άαα, όχι Χάμπο. Μη το λες αυτό. Αναλόγως πως ζεις και πως κινείσαι. Αν, για παράδειγμα, ζεις μιαν απλή ζωή, ας πούμε εσύ, που είσαι συνταξιούχος, τότε έχεις λίγα νταραβέρια με το δημόσιο, ή με οργανισμούς, ή με τράπεζες και με επιχειρήσεις.
-Πολύ σωστά τα λες, Τασούλ. Εμείς δεν είμαστε πια μέσα στα πράματα , για να νταραβεριζόμαστε με οργανισμούς, με τράπεζες και με τέτοια. Εμείς…εγώ, ο Κάκκος, ο Γιάννες, εδώ στον καφενέ είμαστε κάθε μέρα. Κανένα καφέ, κανένα τσίπουρο…τέτοια!
-Και πολύ καλά κάνετε, Χάμπο, πολύ καλά κάνετε. Να σου πω και κάτι; Όσο κι αν τάχα σε φαίνεται πως με τους υπολογιστές, το άυλο χρήμα, τις ψηφιακές συναλλαγές, διευκολύνεται ο κόσμος, στην πραγματικότητα είναι όλα πολύπλοκα, το λάθος καιροφυλακτεί πίσω από κάθε γωνιά και κάθε ενέργεια, και είναι και χρονοβόρα!
-Τι λες τώρα, βρε Τασούλ; Κι εγώ που νόμιζα πως άμα δε ξέρεις από κομπιούτερ, τότε χάνεις χρόνο…
-Οχι, Χάμπο. Μέχρι να μάθεις πως λειτουργεί μία διαδικασία, αυτή αλλάζει, άλλο περιβάλλον, άλλα κόλπα…Πας να δουλέψεις με το καινούργιο, δε μπορεί, θα την κάνεις την πατάτα σου και άντε να βρεις τι φταίει…
-Τι λες βρε παιδί;
-Ναι, Χάμπο. Και να σου πω; Μπορεί να χάσεις και χρόνο, μπορεί να χάσεις και χρήματα, να χάσεις μιαν ευκαιρεία, μία προθεσμία, μία δουλειά! Τι νομίζεις;
-Τι να πω, Βε Τασούλ. Κι εγώ που νόμιζα πως εμείς που είμαστε αγράμματοι απ’ τα κομπιούτερ και απ’ τ’ άλλα, νόμιζα πως εμείς χάνουμε τις ευκαιρίες..
-Όχι σου λέω. Εσείς είστε μια ωραία παρέα, έχετε το καλαμπούρι σας, λέτε τα μασλάτια σας, πίνετε τα τσιπουράκια σας…είστε μια χαρά. Είστε, πίστεψέ με, ευτυχισμένοι.
-Δε λέω, βρε Τασούλ, εμείς καλά περναμε. Και δε μου λες; Δηλαδή, εσύ τυρρανιέσαι με αυτά του διαόλου τα εργαλεία, έτσι; Κομπιούτερ, τράπεζες, κάρτες, παράβολα, βεβαιώσεις, έγγραφα, εκθέσεις και άλλα τέτοια;
-Ναι, Χάμπο. Τι να σου λέω τώρα; Θα σε ζαλίσω άδικα. Αυτή η βδομάδα παιδεύτηκα για να βάλω χρήματα σε ένα δημόσιο οργανισμό…να μη σου πω γιατί και πώς.
-Τι μου λες; Και δε σε βοήθησε που τώρα όλα γίνονται με το κομπιούτερ και ούτε που πας στην τράπεζα;
-Καθολου! Στην τράπεζα κι αλλού πήγα από δύο και τρεις φορές και άκρη δεν έβγαζα επί μια εβδομάδα. Παλιά; Θα πήγαινα στην τράπεζα, θα έκανα κατάθεση και όση ουρά και να ‘χε, σε μισή ώρα, άιντε σε τρία τέταρτα θα τελείωνε ο μπελάς. Τώρα με πήρε μια βδομάδα.
-Τι μου λες βρε παιδί. Κι εγώ που νόμιζα πως τώρα, όλα γίνονται γρήγορα εύκολα και με χάρη!
-Όχι Χάμπο. Δυστυχώς
, τώρα ζούμε την ολοφάνερα άχαρη πλευρά της πολυπλοκότητας!