Καλώς ή κακώς οι Κυβερνήσεις αποφασίζουν να ενισχύουν τα Μέσα Ενημέρωσης. Το αν πρέπει ή δεν πρέπει είναι πολιτική απόφαση, όπως επίσης πολιτική απόφαση είναι η συνομολόγηση ότι ένα ΜΜΕ επιτελεί κοινωνικό λειτούργημα, άρα το Κράτος πρέπει να διασφαλίσει την επιβίωση του – το ορίζει άλλωστε και το Σύνταγμα. Όμως η πολιτική απόφαση του τρόπου με τον οποίο θα γίνουν τα παραπάνω, είναι η μεγαλύτερη συζήτηση απ’ όλες.
Δικαίως οι Κυβερνήσεις δέχονται επίθεση για τον τρόπο με τον οποίον διαρθρώνουν και κατανέμουν την κρατική διαφήμιση; Εν μέρει ναι. Γιατί εδώ και χρόνια λειτουργεί ένα πλήρες μπάχαλο στον χώρο του Τύπου, στον οποίο δεν τηρείται κανένα κριτήριο, στην πιστοποίηση της ύπαρξης των ΜΜΕ. Τα έχουμε πει πολλές φορές και σε όλες τις Κυβερνήσεις, πως αυτό το χάος του “είσαι ότι δηλώσεις” που το καλλιεργούν οι ίδιες οι κυβερνήσεις, έχει τεράστιες συνέπειες όχι μόνο στον Μικρόκοσμο των Επιχειρήσεων των Μέσων, αλλά και στην κοινωνία.
Παράγοντες – κριτήρια όπως τα παρακάτω, δεν λαμβάνονται καθόλου υπ’ όψιν από τις κυβερνήσεις, με αποτέλεσμα να γίνουν – και στην εν λόγω καμπάνια – στρεβλές επιλογές, να εκπονηθούν άστοχες στρατηγικές, να κλονίσουν το αίσθημα δικαίου, και τελικά να εγείρουν ερωτήματα περί “κολλητών”. Κριτήρια όπως:
– Η πιστοποίηση μιας Ιστοσελίδας ως ΜΜΕ.
– Η εγκεκριμένη συμμετοχή της Ιστοσελίδας στο Μητρώο E-MEDIA του Υπουργείου Ψηφιακής Διακυβέρνησης.
– Το ότι ακόμα και τα κριτήρια συμμετοχής στο εν λόγω Μητρώο είναι καθαρά γραφειοκρατικά και όχι ουσιαστικά, και το ότι δεν λαμβάνουν υπ’ όψιν την τήρηση της δεοντολογίας.
– Οι πωλήσεις των εφημερίδων βάσει φορολογικών παραστατικών
– Η επισκεψιμότητα των Ιστοσελίδων βάσει Analytics
– Ο αριθμός των εργαζομένων πλήρους απασχόλησης κάθε Μέσου
– Ο αριθμός των ασφαλισμένων στα Δημοσιογραφικά Ταμεία εργαζομένων κάθε Μέσου
– Ο ετήσιος τζίρος κάθε Μέσου
– Το αν ένα Μέσο έχει ανασφάλιστους εργαζόμενους, γεγονός που αποδεικνύεται εύκολα
– Το αν μια εφημερίδα είναι πραγματική, ή τυπώνει 50 φύλλα σε φωτοτυπικό, μόνο και μόνο για να φιλοξενήσει τις διακηρύξεις του Δημοσίου.
– Το αν ο Επιχειρηματίας του Μέσου έχει στο ιστορικό του, κακοδιαχείριση σε άλλα ΜΜΕ που κατείχε και επανεμφανίστηκε με άλλο σχήμα
– Το αν ένα ραδιόφωνο ή μια τηλεόραση παίζει μόνο μουσική και τηλεμάρκετινγκ, ή αν παράγει πρωτογενές ενημερωτικό περιεχόμενο.
– Το αν ένα Μέσο είναι εντάξει ως προς τις υποχρεώσεις του προς την Πολιτεία για την εκμετάλλευση συχνότητας (άλλο τεράστιο αρύθμιστο κεφάλαιο οι τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές άδειες)
Αν λοιπόν οι Κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ κάνουν καμπάνιες εκατομμυρίων χωρίς να τους απασχολούν όλα αυτά τα ζητήματα (και ένα κάρο άλλα), δεν μπορεί να μη γεννιούνται ερωτήματα, και να μην υπάρχει κριτική από την κοινωνία. Ασχέτως βέβαια από την κριτική, το μείζον θέμα είναι το ότι οι Κυβερνήσεις επιλέγουν να διατηρούν “ξέφραγο αμπέλι” τον χώρο των ΜΜΕ, αφήνοντας αρύθμιστα όλα τα παραπάνω ζητήματα.
Πρέπει τέλος να γίνει σαφές, πως η μη ύπαρξη σοβαρού θεσμικού πλαισίου στα Μέσα, δημιουργεί θέματα με έναν πολύ μεγαλύτερο κύκλο χρήματος, που πολλές φορές είναι και μαύρος. Συνεπώς η καμπάνια του “μένουμε σπίτι” είναι το δέντρο και όχι το δάσος. Αναμένουμε λοιπόν να ασχοληθεί – επιτέλους – μία Κυβέρνηση σοβαρά με τα ΜΜΕ και το θεσμικό τους πλαίσιο. Ο τελευταίος που το έκανε, ήταν ο Θοδωρής Ρουσόπουλος, Υπουργός Τύπου του Καραμανλή πριν 13 χρόνια, με τη Νομοθεσία του οποίου κινούμαστε ως σήμερα. Μέχρι να βρεθεί ένας σοβαρός άνθρωπος να βάλει τάξη, η όποια αντιπαράθεση γίνεται, θα γίνεται για δημιουργία εντυπώσεων, και φυσικά όλα τα Μέσα θα δηλώνουν δυσαρεστημένα από τη “μοιρασιά”.
